Από την Ευτυχία Παπούλια
Στη ζωή, πρέπει να ξέρει κανείς να υπομένει τις αδικίες,
μέχρι να είναι σε θέση να τις διαπράττει ο ίδιος.
Alfred Capus, Γάλλος συγγραφέας
Λίγο η ακατανόητη εγκύκλιος για τα περιβόητα μπλοκάκια, λίγο η κορυφαία δήλωση της αγαπητής Γιάμαλη που μας έβαλε την ιδέα να ζητήσουμε αύξηση από τα «ιδιωτικά αφεντικά», πάλι αναρωτιόμαστε τι πίνουν κάποιοι, ή μήπως πράγματι είχε δίκιο η Δημουλίδου πως μας ρίχνουν χημικά που πιάνουν τόπο για τα καλά.
Κι όπως πάντα, βγήκαν οι πένες κι άρχισαν οι συγκρίσεις δημοσίου- ιδιωτικού τομέα, μιλώντας για κομματόσκυλα από τη μία, και παιδιά ενός κατώτερου Θεού από την άλλη. Για τους τεμπέληδες που κρίνουν εκ του ασφαλούς γιατί δεν ξέρουν τι θα πει να αγωνιάς για τις ορέξεις του εργοδότη στο τέλος του μήνα κι από την άλλη για τους αδικημένους, που κομματόσκυλα δεν τους λες, αλλά δουλεύουν σαν τα σκυλιά, υπηρετώντας τις «απάνθρωπες» εντολές του εργοδότη.
Και σκέφτομαι, πόσα πρωτοχρονιές θα περάσουν, πόσοι πλανήτες θα ανακαλυφθούν για να εμπεδώσουμε οι άνθρωποι την σκληρή αλήθεια, ίσως όμως να μην είναι και τόσο κακή: Δικαιοσύνη και παγκόσμια ειρήνη δεν θα έρθουν ποτέ, ενώ ο άνθρωπος θα σκοτώνει τα πάντα για το συμφέρον του παρά τις φιλοσοφίες μας και την υποκρισία μας πως «εμείς δεν είμαστε έτσι».
Μέσα σε αυτή την πικρή ή γλυκιά αλήθεια, γιατί κάποιοι μπορεί να την εκμεταλλευτούν και να προοδεύσουν– εμπεριέχεται και κάτι ακόμη που θα έπρεπε να έχει γίνει αποδεκτό. Ο δημόσιος με τον ιδιωτικό τομέα, έχουν ως προς τον τρόπο λειτουργίας τους στο εσωτερικό τόσες διαφορές, όσες και ομοιότητες.
Η αδικία είναι εκτός από αόριστη, εξολοκλήρου υποκειμενική έννοια και δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από αυτό: Ο δημόσιος υπάλληλος που απολαμβάνει έναν παχουλό μεν, μειωμένο δε μισθό, νιώθει το ίδιο αδικημένος με τον ιδιωτικό υπάλληλο που παίρνει τον βασικό έχοντας πολύ περισσότερα προσόντα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους και με επιχειρήματα που δύσκολα αντικρούονται.
Γιατί ο πρώτος, πιθανόν να έχει χτίσει τη ζωή του βάσει του μεγάλου μισθού που –δεν έκλεβε -κάποτε , ενώ για την υψηλή θέση που κέρδισε έχοντας το απολυτήριο Γυμνασίου, δεν ευθύνεται ο ίδιος. Ο ιδιωτικός υπάλληλος πάλι, παραπονιέται που δεν θα μπορέσει ούτε ένα τουβλάκι να βάλει για να ολοκληρώσει σιγά- σιγά το «οίκημα» που λέγεται μέλλον , με μια αξιοπρεπή ζωή για τον ίδιο και την οικογένεια του.
Όμως αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, γιατί να μιλάμε για κομματόσκυλα μόνο στον δημόσιο τομέα;
Δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί που απολαμβάνουν μεγάλες θέσεις στον ιδιωτικό τομέα με καλούς μισθούς μάλιστα, χάριν κάποιας γνωριμίας ή άλλων συμφερόντων που τους κάνει απαραίτητους στον επαγγελματικό χώρο. Χωρίς προσόντα, χωρίς να είναι παραγωγικοί, βρίσκονται σε ιδιωτικές καρέκλες πιο «μαλακές» κι από αυτές του δημοσίου ενώ θα ‘λεγε κανείς πως δεν αξίζουν ούτε τα ελάχιστα του βασικού μισθού.
Από την άλλη πλευρά, τα εξαιρετικά προσόντα φερμένα από το εξωτερικό και πληρωμένα με χρυσάφι, δεν κάνουν απαραίτητα «άξιους» ιδιωτικούς υπαλλήλους τους κατόχους τους, ώστε να φωνάζουν συνεχώς κατά των δημοσίων υπαλλήλων στο σύνολο τους.
Αυτός που είναι πολύ καλός στη δουλειά του και προσφέρει έργο το οποίο θα επιβραβεύεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τον εργοδότη, δεν έχει να φοβάται για τίποτα και δεν μπορεί να «ζηλεύει» την ασφάλεια του δημοσίου. Οι ικανοί, προκόβουν το ίδιο με τους ανεπρόκοπους και η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας θα μας βοηθούσε πολύ στο να κοιτάξουμε πώς μπορούμε εμείς να προχωρήσουμε μπροστά.
Άλλωστε μην ξεχνάτε, πως ο ιδιωτικός τομέας με τον ανταγωνισμό να ξεπερνά την πιο διεστραμμένη φαντασία , είναι το μεγαλύτερο σχολείο κι αυτό δεν αγοράζεται με τους πιο καλούς μισθούς των ανωτάτων θέσεων του δημοσίου.
Ας μην γελιόμαστε όμως. Η αδικία έτσι όπως την εννοούμε θα υπάρχει πάντα και ο φόβος για την δουλειά μας θα μας συνοδεύει δυστυχώς και στο κρεβάτι μας. Αυτό που μετράει πάνω απ΄ όλα είναι να παράγεις έργο στην καθημερινότητα σου και να σκεφτείς πώς θα παράξεις περισσότερο την επόμενη. Με λίγα χρήματα, με κακές συνθήκες να παίρνουμε το σκουλήκι και να το κάνουμε πεταλούδα.
Αν μας διώξουν, μας διώξανε- θα βρούμε αλλού δουλειά.
Έτσι ήταν και οι παππούδες μας, που όταν μιλάμε για το μεταναστευτικό, «καραμέλα» τους έχουμε.
Θα ζήσουμε, κλείνοντας το ματάκι στην αδικία και αποδεχόμενοι την ύπαρξη της.