Η συνεδρίαση του Eurogroup στις 26 Ιανουαρίου αποτελεί το κομβικό σημείο για το ζήτημα της ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης, και ενδεχόμενα την τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης πριν αρχίσουν τα πράγματα να περιπλέκονται επικίνδυνα για την χώρα.
Σκληρή στάση από το ΔΝΤ
Το ΔΝΤ εμμένοντας στην πάγια στάση του ζητάει επιτακτικά την λήψη νέων μέτρων, ενώ είναι ενδεικτική η δήλωση του εκπροσώπου του Ταμείου Τζέρι Ράις που αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα λήψη πρόσθετων μέτρων λιτότητας αν τα πρωτογενή πλεονάσματα παραμείνουν στο 3.5% του ΑΕΠ.
Την ίδια στιγμή οι Ευρωπαίοι πιέζουν ασφυκτικά για την επίτευξη άμεσα ολοκληρωμένης λύσης, καθώς ο πολιτικός χρόνος πιέζει με τις εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία να δρουν αποτρεπτικά για την τήρηση ελαστική στάσης στο ελληνικό ζήτημα από τους δανειστές. Τον τόνο άλλωστε το δίνει το Βερολίνο που θέτει ως απαράβατη προϋπόθεση την συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα δυσχεραίνοντας περαιτέρω την κατάσταση και ελαχιστοποιώντας τα περιθώρια ελιγμών της ελληνικής κυβέρνησης.
Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται εγκλωβισμένη και αντιμέτωπη με τρία βασικά μέτωπα. Το πρώτο είναι η ψήφιση επώδυνων μέτρων στα εργασιακά και στα ενεργειακά. Το δεύτερο η μείωση τω πρωτογενών πλεονασμάτων που μοιάζει εξαιρετικά απίθανη ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως η Κομισιόν ζητά να παραμείνουν στο 3,5% μέχρι το το 2023 και η Γερμανία μέχρι το 2028! Το τρίτο μέτωπο είναι η ενεργοποίηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους που όσο δεν λαμβάνονται, τόσο απομακρύνεται το ενδεχόμενο απαγκίστρωσης της ελληνικής οικονομίας από τον φαύλο κύκλο των μνημονίων.
Ταυτόχρονα η “τρύπα” 700 εκατομμυρίων ευρώ που εμφανίζεται στα έσοδα για το 2018 φέρνει στο τραπέζι την αύξηση του ΦΠΑ από το 13% στο 14% όπως προτείνει η κυβέρνηση , κάτι που ωστόσο δεν αποδέχεται το ΔΝΤ θεωρώντας ότι αυτή δεν είναι αρκετή για να κλείσει η διαφορά θέτοντας περαιτέρω, την μείωση του αφορολόγητου και την κατάργηση των όποιων φοροαπαλλαγών έχουν απομείνει.
Σε αυτό το τοπίο του Eurogroup της 26ης Ιανουαρίου αναφύεται ως οριακή στιγμή για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης όσο και για την ίδια την τύχη της ελληνικής οικονομίας που βουλιάζει στην κινούμενη άμμο μιας ατέρμονης και επώδυνης διαπραγμάτευσης.