Γράφει ο Νίκος Καραμάνογλου
Με ορατό πλέον το φάσμα να μην κλείσει η συμφωνία με τους Θεσμούς και να ζήσουμε εκ νέου το καλοκαίρι του 2015, αλλά με χειρότερους όρους αυτή τη φορά, αναρωτιέμαι στ’ αλήθεια τι σημαίνει διαπραγμάτευση για την κυβέρνηση και δη «πολιτική διαπραγμάτευση» -για να χρησιμοποιήσω ένα δικό της νεολογισμό.
Πολιτική διαπραγμάτευση, λοιπόν, πιθανολογώ ότι σημαίνει ότι διαπραγματεύομαι για όσα είχα συμφωνήσει στην προηγούμενη διαπραγμάτευση.
Και φαντάζομαι τι εικόνα δίνει αυτό σε εκείνους με τους οποίους συναλλάσσεσαι. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν συντάσσομαι ούτε βρίσκω δίκιο στην πλευρά των δανειστών, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουμε απολέσει κάθε ίχνος κρατικής σοβαρότητας και συνέπειας.
Γιατί ποιος άλλος θα σκεφτόταν να στείλει μια επιστολή ενημέρωσης, με την οποία θα ενημέρωνε ότι θα ενημερώσει σε δεύτερο χρόνο;
Ή ακόμη καλύτερα, ποιος θα έλεγε σε αυτόν με τον οποίο διαπραγματεύεται ότι τα δύο τρίτα των προαπαιτουμένων για το κλείσιμο μιας συμφωνίας θα υλοποιηθούν μετά τη συμφωνία; Αυτό το τελευταίο με βεβαιώνει ότι ο πρωθυπουργός είναι πράγματι ο ιθύνων νους πίσω από αυτό τον εμβληματικό σχεδιασμό. Χρησιμοποιεί σαν πιόνια τους συνεργάτες του και τις θεωρίες τους και όταν πια γίνονται «προβληματικοί» -κυρίως λόγω διάφορων ιδεολογικών ασθενειών- απορρίπτονται στον κάλαθο της πολιτικής λήθης.
Έτσι ο Γιάνης Βαρουφάκης (ανάμεσα σε πολλούς άλλους «δραχμιστές») έλαβε την άγουσα, αλλά η δημιουργική ασάφεια ζει και βασιλεύει. Και τώρα ίσως είναι η σειρά του διαδόχου του, Ευκλείδη Τσακαλώτου, να πάρει το σακίδιό του και να αναχωρήσει προς άλλους τόπους, όπου το αφορολόγητο δεν έχει πιάσει πάτο.
Σε κάθε περίπτωση η αντίληψη που αποκομίζω είναι ότι η διαπραγμάτευση δεν είναι διαδικασία, είναι αυταξία. Δεν έχει τέλος, είναι ατέρμονη. Ίσως γιατί σε κρατάει στη ζωή, ίσως και γιατί όταν τελειώσει θα πρέπει να κάνεις και κάτι…
