Από την Ευτυχία Παπούλια Είναι από αυτά που δύσκολα πιστεύεις αν δεν δεις με τα ίδια σου τα μάτια και δεν ακούσεις με τα ίδια σου τα αυτιά. Η δήλωση που υπουργού στους μετανάστες, θα πίστευα πως παρερμηνεύτηκε από κάποιον Χρυσαυγίτη, εθνικιστή ή ξενοφοβικό, ή πως δεν ειπώθηκε καν. Όμως και το άκουσα και το […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
Είναι από αυτά που δύσκολα πιστεύεις αν δεν δεις με τα ίδια σου τα μάτια και δεν ακούσεις με τα ίδια σου τα αυτιά. Η δήλωση που υπουργού στους μετανάστες, θα πίστευα πως παρερμηνεύτηκε από κάποιον Χρυσαυγίτη, εθνικιστή ή ξενοφοβικό, ή πως δεν ειπώθηκε καν.
Όμως και το άκουσα και το είδα. Το είπε ένας από τους ευαίσθητους αριστερούς, ο Μουζάλας: Αν δεν σας αρέσει εκεί μέσα να βγείτε έξω και να υποστείτε και τις συνέπειες….
Μια τόσο σκληρή γλώσσα από έναν υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συμβολίζει πως η αριστερά συνέρχεται από μία ακόμη αυταπάτη της.
Γιατί, να διατυμπανίζεις συνεχώς πως η Ελλάδα είναι μία φιλόξενη χώρα, πως είναι μια ”μεγάλη αγκαλιά” για τους απανταχού κατατρεγμένους και τελικά να πεθαίνουν από το κρύο κάτω από το χιόνι, δεν είναι και η καλύτερη απόδειξη για όλους αυτούς πως οι ελπίδες τους για τη φιλοξενία μας επιβεβαιώθηκαν.
Για να λέμε όμως τα πράγματα όπως είναι, καλά είπε ο Μουζάλας, όταν φώναξε πως αυτό το φαγητό, κάποιοι Έλληνες δεν το έχουν καν, πως σε αυτές τις δομές, άλλοι άνθρωποι δεν έχουν την «πολυτέλεια» να κοιμηθούν το βράδυ και περνούν τις νύχτες σε χαρτόκουτα.
Όσο για τον αστυνομικό που ξυλοκόπησε, όπως έγραφαν τα μέσα- τον 12χρονο Αφγανό, ο Μουζάλας δεν το πρόσεξε είπε, μέσα στη βαβούρα της στιγμής. Θα το πρόσεχε αν πράγματι γινόταν, όμως στην πραγματικότητα ο ένστολος απώθησε βίαια τον ανήλικο ως είχε υποχρέωση.
Ο δωδεκάχρονος φιλοξενούμενος αλλά και οι κάθε καρυδιάς καρύδι “αλληλέγγυοι” θα έπρεπε να ξέρουν πως ο αστυνομικός νομιμοποιείται να ασκήσει βία, όποτε κρίνει, όπως και ότι το παιδί αυτό που τράβαγε τον αστυνομικό απ’ το μπουφάν διαπράττει αδίκημα, και τιμωρείται.
Όπως επίσης συλλαμβάνεται και αφαιρείται η επιμέλεια του παιδιού από τον “αγανακτισμένο” εκείνο πατέρα που πετάει το μωρό του σαν να είναι μπάλα του μπάσκετ προς την πλευρά του υπουργού.
Έτσι, για να μην ξεχνούν πως υπάρχουν και νόμοι στη χώροι που τους φιλοξενεί, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη δεδομένη στιγμή.
Αυτή βέβαια είναι η μία πλευρά- απάνθρωπη μεν πραγματική δε. Είναι το σκληρό πρόσωπο της “Άγριας Δύσης” το οποίο δεν συγκαλύπτεται όσα πολλά χιόνια κι αν σκεπάσουν τις σκηνές τους. 
Όμως υπάρχει και η κοινωνική, ανθρωπιστική πλευρά την οποία φυσικά δεν αγνοούμε παρόλο που δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε αποτελεσματικά. Τα προβλήματα που δημιουργούν οι μετανάστες στη χώρα που εισέρχονται είναι πάρα πολλά, είναι γνωστά και δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσουμε.
Το σημαντικότερο από αυτά να είναι ο διαχωρισμός των πολιτών σε ρατσιστές, ξενοφοβικούς, φασίστες, εθνικιστές και στους υπόλοιπους ανθρωπιστές ή αλληλέγγυους.
Τελικά, ποια είναι η ψυχοσύνθεση, ποια τα κίνητρα όλων των μεταναστών από τους οποίους δεν εξαιρούνται ούτε και οι δικοί μας οι ΄Ελληνες, που μεταναστεύουν στο εξωτερικό;
Αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι με τα «λαμπρά μυαλά», που φεύγουν γυρνώντας την πλάτη σε μια χώρα που δεν δίνει ευκαιρίες, πού πάνε;
Αφομοιώθηκαν, έχουν σταδιοδρομήσει; Μα πάνω απ’ όλα είναι απορίας άξιον, πόσες θέσεις υπάρχουν στο εξωτερικό για τους μετανάστες και γιατί δεν έχουν τα δικά τους λαμπρά μυαλά εκεί;
Μήπως με περισσή αντιπολιτευτική ανευθυνότητα καλλιεργούμε στους νέους μας ψευδαισθήσεις και τους εξωθούμε σε τυχοδιωκτικές περιπέτειες;
Αν η χώρα σου σε έχει πουλήσει, αν πιστεύεις πως η αποτυχία είναι δεδομένη, ή ακόμη χειρότερα όταν δεν ξέρεις αν θα ζήσεις το επόμενο πρωί, ίσως βρίσκεις μοναδική λύση τη φυγή.
Όμως τα σύνορα της κάθε χώρας δεν είναι μια χαρακιά στον τοίχο. Είναι όρια που περικλείουν ρίζες, ιστορία, παράδοση, ήθη, έθιμα, φίλους, βιώματα.
Όποιος εγκαταλείπει, όποιος προδίδει αυτές τις αξίες, αυτή την πνευματική κληρονομιά ελπίζοντας πως κάποια άλλη χώρα έχει μια μεγάλη φιλόξενη αγκαλιά γι’ αυτόν αυταπατάται.
Καινούρια χώρα δεν θα βρει… καινούριες θάλασσες…. Κι όσοι ελάχιστοι καταφέρνουν κάτι εξίσου θα τα κατάφερναν και στην πατρίδα τους.
Τι πιο «μεγάλο» παράδειγμα από τον Γιάννη Αντεντοκούνμπο που περηφανευόμαστε για κάθε του αναπνοή;
Εμείς τίποτα δεν δικαιούμαστε από τη δόξα του. Θα γινόταν μεγάλος έτσι κι αλλιώς όπου κι αν είχε γεννηθεί.
Και ίσως οι γονείς να ήταν πιο πολύ υπερήφανοι αν ο Γιάννης τους έπαιζε στην Εθνική της δικής τους πατρίδας.
Ίσως κι εμείς, να ήμασταν πολύ πιο «αλληλέγγυοι» αν δεν βλέπαμε μια αχαριστία, από πολλούς που ήρθαν σε μια ρημαγμένη χώρα, είχαν όσα μπορούσαν να τους προσφέρουν κυβέρνηση και Έλληνες μα απαιτούν σπίτια και δεν διστάζουν να εκβιάζουν πετώντας τα παιδιά τους στον αέρα.
