Μια περσινή ελληνική ταινία με 700.000 εισιτήρια στο ελληνικό box office και με θέμα μια Ελλάδα που αλλάζει, ανοίγει τα φτερά της για Αμερική και Ευρώπη, ενώ η αμερικάνικη έκπληξη της χρονιάς σαρώνει τις βραβεύσεις! από την Μαρία Γαργαροπούλου, επιμέλεια Ηρώ Μητρούτσικου “Ένας άλλος κόσμος” Η συγκεκριμένη ελληνική ταινία θίγει διάφορα επίκαιρα κοινωνικά θέματα, […]
Μια περσινή ελληνική ταινία με 700.000 εισιτήρια στο ελληνικό box office και με θέμα μια Ελλάδα που αλλάζει, ανοίγει τα φτερά της για Αμερική και Ευρώπη, ενώ η αμερικάνικη έκπληξη της χρονιάς σαρώνει τις βραβεύσεις!
από την Μαρία Γαργαροπούλου, επιμέλεια Ηρώ Μητρούτσικου
“Ένας άλλος κόσμος”
Η συγκεκριμένη ελληνική ταινία θίγει διάφορα επίκαιρα κοινωνικά θέματα, τα οποία στις μέρες μας βρίσκονται στο ζενίθ τους. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, όντας σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, μιλάει μέσω τριών διαφορετικών ιστοριών για τον έρωτα, την οικονομική κρίση, τον ρατσισμό, το μεταναστευτικό κύμα και το εργασιακό, προβάλλοντας τους φόβους και τις αγωνίες του σημερινού μέσου Έλληνα.
Η ερωτική αυτή τριλογία προσπαθεί να ερμηνεύσει το μίσος που μεταφράζεται σε δυστυχία, ένα μίσος που εξελίχθηκε στα χρόνια και αναπτύχθηκε ανάμεσα σε ανθρώπους ανόμοιους εμφανισιακά, μα τόσο ίδιους στην πραγματικότητα εσωτερικά. «Η κρίση μπαίνει εμπόδιο στον έρωτα. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, αλλά και μια κρίση αξιών», λέει ο σκηνοθέτης, προσθέτοντας ότι «όταν βλέπεις κάτι ακραίο, σκέφτεσαι ποια είναι η δική σου ευθύνη. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών».
Υπάρχει ένα κοινό μοτίβο σε αυτές τις ιστορίες, η ιστορία του Θεού Έρωτα και της Ψυχής, αλλά και η πομπή του Επιταφίου. Το μοτίβο αυτό ενώνει και ομορφαίνει, με μια δόση θλίψης, αυτές τις ιστορίες και έτσι «δένει» ουσιαστικά τους πρωταγωνιστές.
Αυτό το αναφέρω διότι στα ζευγάρια των τριών ιστοριών υπάρχει ένας Έλληνας και ένας αλλοδαπός (1η ιστορία: Νίκη Βακάλη -ως Δάφνη και κόρη του Μηνά Χατζησάββα- ερωτευμένη με τον Tawfeek Barhom ως Farris από την Συρία, 2η ιστορία: Χριστ. Παπακαλιάτης ως Δημήτρης που είναι υφιστάμενος της Andrea Osvart ως Elise από την Σουηδία, 3η ιστορία: Μαρία Καβογιάννη ως νοικοκυρά που θα ερωτευτεί τον βραβευμένο με Όσκαρ J.K. Simmons, ο οποίος υποδύεται τον Sebastian από την Γερμανία). Θεωρώ ότι η ομορφιά αυτού του έργου βρίσκεται στην προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων των ιστοριών -άρα και της κοινωνίας στην οποία ζούμε- μέσω του έρωτα, της αποδοχής και της δεύτερης ευκαιρίας για ζωή.
Όλοι αξίζουμε μία δεύτερη ευκαιρία πιστεύει ο σεναριογράφος και το δείχνει με κάθε του ευκαιρία. Μία ταινία στην οποία βλέπουμε και καταλαβαίνουμε όλες τις διαφορετικές οπτικές γωνίες του κάθε ανθρώπου και αναπτύσσεται ένας προβληματισμός που ανοίγει νέους ορίζοντες προς σκέψη και συζήτηση, ειδικά για τον μέσο θεατή. Μία πολύ καλή απεικόνιση της σημερινής πραγματικότητας, μια απεικόνιση που καταργεί το αμερικάνικο όνειρο και δίνει δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα, ξεκλειδώνει κάθε κοινωνικό ταμπού που μας «τρώει» και μας απομακρύνει από το διαφορετικό.
“La la land”
Η μεταμοντέρνα ρομαντική, κωμική-δραματική ταινία, το απόλυτο οσκαρικό φαβορί (καθώς έχει 14 υποψηφιότητες), την Κυριακή 8/1, στην 74η τελετή απονομής των Χρυσών Σφαιρών του Μπέρβελι Χιλς, κατάφερε να πάρει όλα τα βραβεία για τα οποία προτάθηκε, σύνολο επτά στα επτά! (Καλύτερη Ταινία στην κατηγορία Μιούζικαλ/Κωμωδία, Σκηνοθεσία, Σενάριο, Α’ Γυναικείος Ρόλος & Α’ Αντρικός Ρόλος, Μουσική και Τραγούδι). Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι σε όποια διοργάνωση και να έχει προβληθεί, απλά μαζεύει βραβεία!
Θεωρώ ότι αυτό το αριστούργημα ήταν ό,τι πρέπει για αυτήν την εποχή -και το χρειαζόμουν κι εγώ και είμαι σίγουρη και όλοι μας. Η ταινία καταφέρνει να διαμελίσει και να δώσει στους θεατές τόσο απλόχερα τη χαρά και την αθωότητα, που τη συνιστώ σε κάθε Έλληνα (και όχι μόνο). Μια ιστορία με συνηθισμένο θέμα για όλους μας, τον έρωτα, ένα θέμα όμως που δεν παύει κάθε φορά να εκπλήσσει και να αναζωογονεί τα «θέλω» μας.
Αν και το σενάριο είναι απλό, δεν έλειψαν σκηνές και ατάκες οι οποίες με έκαναν να βιώσω στιγμές εσωτερικής αναζήτησης. Ο Ντάμιεν Σαζέλ, ο οποίος και έγραψε και σκηνοθέτησε εκπληκτικά την ταινία, είναι μόλις 32 ετών και είναι προφανές ότι θα αναμένουμε πολλές ακόμα σκηνοθετικές του επιτυχίες.
Όσο για αυτές τις διαμαντένιες, συναισθηματικές και άκρως καθημερινές ερμηνείες της Έμμα Στόουν και του Ράιαν Γκόσλινγκ, δεν έχω να προσθέσω κάτι, θα ήταν περιττό. Απλά μπήκαν στην λίστα των αγαπημένων ηθοποιών…
Η επιτυχία της ταινίας είναι ότι φεύγεις από την αίθουσα και στα αυτιά σου ακόμα ηχεί το άκουσμα της υπεροχής μουσικής, την οποία επιμελήθηκε ο Τζάστιν Χόρβιτζ: «City of stars, are you shining just for me?» και με την τελευταία θετική εικόνα των πρωταγωνιστών για ό,τι χάσανε και για ό,τι θα βρούνε στην συνέχεια. Μην το χάσετε, παίζεται ακόμα (κάτι πολύ λογικό)!
