Από την Ευτυχία Παπούλια
“Νομίζω πως πρέπει να σας προειδοποιήσω: αν τυχόν φανεί ότι είμαι απολύτως σαφής, πιθανότατα θα έχετε παρανοήσει αυτά που σας είπα”
Alan Greenspan, Αμερικανός οικονομολόγος
Πάλι ανέβηκαν οι τόνοι στη Βουλή από όλες τις πλευρές, αλλά πάλι δεν ακούσαμε κάτι ουσιαστικό. Άλλα έλεγε ο ένας, άλλα απαντούσε ο άλλος και κάπου- κάπου πεταγόταν κι ένας τρίτος από τα καθίσματα να πει κάτι που θυμήθηκε εις βάρος του αντιπάλου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πλήρους ασυνεννοησίας, είναι η ερώτηση του Άδωνι πριν μέρες για τους επιβαίνοντες στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος, προκειμένου να αποδειχθεί η νομιμότητα της ενδιάμεσης στάσης στο Παρίσι.
Το ερώτημα ήταν πολύ απλό. Να δοθεί ο κατάλογος.
Τώρα αν έπρεπε να είναι κάποιοι στο αεροσκάφος ή όχι, γιατί ήταν και τι ήθελαν να κάνουν, είναι αλλού παπά ευαγγέλιο. Ίσως υπήρχαν χίλιοι λόγοι να επιβαίνουν κάποιοι, ίσως χίλιοι να μην το κάνουν, με όλα αυτά να οδηγούν τις δυο πλευρές σε ένα ατέρμονο κουβεντολόι, από αυτά που έκαναν τον Έλληνα να βλέπει Survivor αντί για πολιτικές συζητήσεις. Το ζητούμενο όμως, ήταν τα ονόματα.
Δεύτερη περίπτωση, οι εξηγήσεις που ζήτησε ο πρωθυπουργός από τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σχετικά με την υπόθεση κατά τη Ν.Δ., σκάνδαλο κατά τον Σύριζα, γύρω από τη Siemens.
Φυσικά η Νέα Δημοκρατία μπορούσε να αρνηθεί, ή να παραπέμψει σε ήδη δοθείσες απαντήσεις, όμως κατέφυγε στη συνηθισμένη «πολιτική» τακτική.
«Ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός του ψέματος, της διαπλοκής και της αποτυχίας». Καμία σχέση με την ερώτηση!
Βέβαια για να πούμε και του στραβού το δίκιο ο πρωθυπουργός δεν έλεγε ψέματα αλλά είχε αυταπάτες, κάτι που θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο, αποτέλεσε όμως το καλύτερο άλλοθι… Γιατί η αποτυχία ως αποτέλεσμα δεν είναι ανήθικη ούτε κάτι το επιλήψιμο. Όσο για τη διαπλοκή, ναι μεν αποτελεί μομφή, όμως απαιτείται τεκμηρίωση που σίγουρα δεν σημαίνει συμψηφισμός με διαπλοκές προηγούμενων κυβερνήσεων.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν όχι μόνο την αδυναμία αλλά και την απροθυμία των ανθρώπων να επικοινωνήσουν, έστω κι αν διαφωνούν με τον χειρότερο τρόπο. Αυτό το κοινωνικό φαινόμενο παρατηρείται και εκτός Βουλής, όμως όσοι εκλέγονται δεν δικαιούνται να ξεκατινιάζονται δημόσια και να κάνουν επίδειξη θεατρικής τέχνης. Είναι τραγικό, όμως αν παρακολουθήσετε μεταμεσονύχτιες εκπομπές θα συνειδητοποιήσετε πόσα προβλήματα έχουμε ως κοινωνία, όταν άνθρωποι που κρατούν το μέλλον μας και έχουν «βαριά» πτυχία δεν μπορούν να κάνουν διάλογο δευτερολέπτων.
Πόσο σοβαροί μπορεί να θεωρούνται αυτοί οι εκπρόσωποι και πόσο σοβαρός μπορεί να είναι ο υπουργός που σαν απάντηση στις διαμαρτυρίες επαγγελματιών για τα υψηλά ασφάλιστρα, επικαλείται αιτήματα πολιτών, για να τα αυξήσει κι άλλο; Και προφανώς, οι πολιτικοί δεν γεννήθηκαν ψεύτες και δεν προσβλέπουν όλοι στην καρέκλα και τον ονειρεμένο μισθό, όμως οι αυταπάτες, οι ψευδαισθήσεις και η αμετροέπεια είναι εξίσου επιλήψιμες όσο και το ψέμα.
Καμία αθέτηση λόγου λοιπόν, καμία αποτυχία δεν πρέπει η Ελλάδα να «σηκώσει» ξανά. Γιατί υποτίθεται πως όλοι τους, έχουν τα προσόντα να διοικήσουν τη χώρα, να μελετούν προσεκτικά τα βήματα τους και να υπηρετούν με σεβασμό, όχι τα συμφέροντα του λαού, αλλά την αξιοπρέπεια του. Δεν έχουν όμως ούτε την αντοχή να ακούσουν τον συνομιλητή τους, ούτε τα κότσια να δίνουν ευθείς απαντήσεις.
Είμαστε σίγουροι ως λαός πως όταν βγούμε από τα μνημόνια, θα μπορούμε πάλι να μιλάμε για μια πολιτισμένη και περήφανη χώρα;
Ή θα ναι πάντοτε, όπως έλεγε ο Σεφέρης, η χώρα των παράλληλων μονολόγων;