Από τον Νίκο Καραμάνογλου
Πιο ταιριαστή χρονική συγκυρία δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αμέσως μετά την Κυριακή της Απόκρεω μεταβήκαμε στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου. Με τη μάσκα του ανυποχώρητου επαναστάτη εδώ, με τη μάσκα του υποτακτικού εκεί. «Ούτε ένα ευρώ μέτρα» εδώ, προνομοθετήσεις εκεί. Δηλαδή μείωση του αφορολόγητου, μείωση των συντάξεων με την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» και βλέπουμε.
Όχι το αν, το πότε. Η μείωση των συντάξεων θα γίνει από την 1η Ιανουαρίου 2019, αν βέβαια αντέχει μέχρι τότε ο ΕΦΚΑ. Για το αφορολόγητο υπάρχει και το ενδεχόμενο να γίνει νωρίτερα, αν το απαιτήσει το ΔΝΤ.
Κι ύστερα επιστροφή εδώ με τη μάσκα του νικητή και του θριαμβολόγου. Ότι τάχα νικήσαμε και θα επιστρέψουν στη χώρα αυτοί που δεν τολμούμε ούτε το όνομά τους να πούμε και το αλλάζουμε με ευφημισμούς. Και κλίμα ευφορίας στους συν αυτώ και μάσκες χαράς. Γιατί;
Ούτε κάποια παρέμβαση για το χρέος έχει δρομολογηθεί, ούτε άνοιξε ο δρόμος για την ένταξη των ελληνικών τραπεζών στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, αλλά ούτε και διευκρινίστηκε η συμμετοχή -ή όχι- του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, για την οποία τόσος λόγος έγινε τον τελευταίο καιρό.
Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό. Η εξέλιξη της 20ης Φεβρουαρίου σημαίνει παράταση στη ζωή της κυβέρνησης (και στο δράμα το δικό μας). Και παράταση σημαίνει σύμφωνα με το σκεπτικό τους πιθανές θετικές εξελίξεις που θα ανακόψουν την πτωτική της δημοσκοπική πορεία, αλλά κυρίως διατήρηση στην εξουσία.
Όλο και πιο ξεκάθαρα φαίνεται σε όλους, ακόμη και στους δικούς τους ψηφοφόρους, πως αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει να διοικήσει, να οργανώσει, να διαμορφώσει, να κατευθύνει το κράτος και το έθνος.
Ο στόχος της εξαντλείται στη νομή της εξουσίας. Όλα τα υπόλοιπα υποτάσσονται σε αυτόν τον στόχο και όλα ορίζονται από αυτόν. Γι’ αυτό και οι μάσκες και όλες οι οβιδιακές μεταμορφώσεις.
Και ο «βασιλεύς Αλέξιος» σαν τον Δημήτριο του Καβάφη συμπεριφέρεται.
Και όταν όλα τελειώσουν μοιραία, θα κάμει «όμοια σαν ηθοποιός, που όταν η παράστασις τελειώσει, αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται».