Για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του ανθρώπου που είχε δίπλα της για 45 ολόκληρα χρόνια, η Άννα Βαγενά μιλά για το πώς βιώνει το πένθος της αλλά και για όσα γράφτηκαν αυτές τις ημέρες. Η απόφαση της να γίνει λαϊκό προσκύνημα στη σωρό του Λουκιανού Κηλαηδόνη, ήταν αφορμή να ξεσπάσει θύελλα αντιδράσεων. «Δουλεύω, […]
Για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του ανθρώπου που είχε δίπλα της για 45 ολόκληρα χρόνια, η Άννα Βαγενά μιλά για το πώς βιώνει το πένθος της αλλά και για όσα γράφτηκαν αυτές τις ημέρες.
Η απόφαση της να γίνει λαϊκό προσκύνημα στη σωρό του Λουκιανού Κηλαηδόνη, ήταν αφορμή να ξεσπάσει θύελλα αντιδράσεων.
«Δουλεύω, προχωράω, κάνω θέατρο. Δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να συνεχίσω, παρά τον πόνο μου», είπε για τις μέρες της χωρίς τον σύζυγο της.
«Όσο κι αν είναι το πένθος, δεν μπορείς παρά να προχωράς -ο καθένας όπως μπορεί. Το δικό μου το καταφύγιο ήταν πάντα το θέατρο -σε όσα δύσκολα πέρασα, από αυτό έπαιρνα οξυγόνο. Έτσι και τώρα. Εδώ, στο «Μεταξουργείο» μας, που φτιάξαμε μαζί με κατάθεση ψυχής και αγάπης…»
Η κ. Βαγενά δακρύζει όταν μιλά για τον άντρα που αγάπησε τόσο πολύ, ενώ όταν ρωτήθηκε για τον πόλεμο που δέχτηκε για το λαϊκό προσκύνημα, είπε:
«Δεν παρακολουθώ το διαδίκτυο. Προτιμώ να παρακολουθώ την πραγματική ζωή, παρά την εικονική. Έμαθα κάποια από αυτά που έχουν γραφτεί και ειπωθεί και αναρωτιέμαι πόση κακία και πόσο δηλητήριο μπορούν να κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι -τόσο που θα δηλητηριαστούν και οι ίδιοι. Έχυσαν δηλητήριο χωρίς να ντρέπονται».
