Από την Ευτυχία Παπούλια «Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο απ’ ό,τι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο» Bertrand Russell, Βρετανός φιλόσοφος Όταν πριν καιρό ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των Όσκαρ, στις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο κυκλοφορούσε διαρκώς η φωτογραφία […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
«Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο απ’ ό,τι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο»
Bertrand Russell, Βρετανός φιλόσοφος
Όταν πριν καιρό ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των Όσκαρ, στις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο κυκλοφορούσε διαρκώς η φωτογραφία δύο δικών μας ανθρώπων, Ελλήνων δημιουργών.
Ο Γιώργος Λάνθιμος μαζί με τον συνεργάτη του Ευθύμη Φιλίππου, ήταν ανάμεσα στα ονόματα που διεκδικούσαν το πολυπόθητο αγαλματάκι, ίσως και αυτοσκοπό για πολλούς ανθρώπους του κινηματογράφου. Νιώσαμε περηφάνια, «κατεβάσαμε» τον Αστακό για να δούμε περί τίνος πρόκειται όσοι δεν είχαμε ιδέα και ευχηθήκαμε να ακουστεί το ελληνικό όνομα στην βραδιά της σπουδαίας απονομής.
Όμως δεν έχει τόση σημασία το αποτέλεσμα, όσο αυτή κάθε αυτή η διεκδίκηση, αφού ο Λάνθιμος έχει διακριθεί πολλές φορές για το έργο του και γνωρίζει πως η θέση του στον χώρο είναι απαραίτητη για πολλούς λάτρεις του σινεμά.
Αυτό που έχει σημασία, είναι να αναδειχθεί ο τρόπος σκέψης ενός δημιουργού, που ενώ νομίζεις ότι κινείται στο περιθώριο, ξαφνικά προβάλλεται μπροστά σου ως υποψήφιος για την ανώτατη διάκριση! Και τότε ενδιαφέρεσαι για τον Λάνθιμο, ψάχνεις γι’ αυτόν και λες «δε μπορεί, εδώ υπάρχει ένα καθαρό μυαλό ενός νέου ανθρώπου, που αναδύεται μέσα από μια κοινωνία που εδώ και χρόνια βυθίζεται μαζοχιστικά στην συλλογική της κατάθλιψη».
Μια μιζέρια που ο Λάνθιμος ξορκίζει, σαν βάση πάνω στην οποία θα μπορούσε να χτίσει την καριέρα του. Κάτι που δυστυχώς, αποτελεί κοινότυπο όχι μόνο για τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, αλλά και για τους καλλιτέχνες, με ή χωρίς εισαγωγικά.
Έπεσε στα χέρια μου μια συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα ο πραγματικά σπουδαίος δημιουργός στην οποία δέχθηκε μια 
κρίσιμη ερώτηση. Αν θα έβγαινε ποτέ ο ίδιος με μια κάμερα, να καταγράψει τη μιζέρια της κρίσης ή την φτώχεια που μαστίζει τον λαό. «Όχι, δεν είναι αυτός ο τρόπος που προσεγγίζω το σινεμά και τη ζωή. Θα μου φαινόταν υποκριτικό, σαν να προσπαθείς να εκμεταλλευτείς τους ανθρώπους», είπε ο Λάνθιμος και προκάλεσε αίσθηση.
Γιατί ως τώρα, έχουμε συνηθίσει καλλιτέχνες να δηλώνουν πως η τέχνη οφείλει να προβάλει το δράμα για να ευαισθητοποιήσει ή να ταρακουνήσει τον θεατή. Αυτή όμως είναι η δουλειά της, ή να μας ταξιδέψει βγάζοντας μας από την σκληρή πραγματικότητα στην οποία ζούμε ήδη και γνωρίζουμε; Ρητορικό ερώτημα…
Κοινωνία απαλλαγμένη από δράματα πραγματικά ή πλασματικά, δεν πρόκειται να υπάρξει, είναι μια ουτοπία που μας καθιστά συνενόχους και θύματα της πολιτικής εξαπάτησης. Σίγουρα όμως είναι μια βάση, για την σταδιοδρομία των πολιτικών, των δημοσιογράφων, όσων υπηρετούν προπαγάνδες και ψάχνουν ειδησούλες ή θέματα προς προβολή στα «εύκολα τα καθημερινά».
Οι σύγχρονοι Διογένηδες που κοιμούνται στα χαρτοκούτια, οι ναρκομανείς, οι εγκληματίες δεν πρόκειται να εκλείψουν. Αλήθεια, είδαμε ποτέ κάποιον να βγάζει κάτι από τα σκουπίδια και να το τρώει, υπάρχουν ρεπορτάζ που να δείχνουν ανθρώπους που να λένε κάτι τέτοιο;
Πιθανόν κάποιος να ψάχνει ανακυκλώσιμα για να πουλήσει, αλλά ποιον θα βόλευε να προβάλλει μια τέτοια απάντηση; Ενώ ο πεινασμένος, ο φτωχός, ο εγκληματίας θα βρει την «κατανόηση» στο πρόσωπο μιας τηλεπερσόνας που δήθεν θα δακρύζει όσο η τηλεθέαση θα χτυπάει κόκκινο. Η μητέρα που μεγαλώνει τα παιδιά της μόνη, ή τα γεροντοπαλίκαρα που ψάχνουν σύντροφο στα «τηλεοπτικά συνοικέσια», θα βρουν μια «αγκαλιά» ή ακόμα καλύτερα και ακριβώς αυτό που αναζητούν, αρκεί να κάνουν τον τηλεθεατή να λυγίσει.
Εκπομπές, ταινίες, καλλιτέχνες, που στηρίζονται εξολοκλήρου στον πόνο των άλλων για να χτίσουν καριέρες. Σχεδόν ποτέ δεν θα προβληθεί μια ευτυχισμένη οικογένεια που τα καταφέρνει παρά τη φτώχεια, ένα ερωτευμένο ζευγάρι της τρίτης ηλικίας ή ένας νέος που φωνάζει πως και με 500 ευρώ παλεύει και τα βγάζει πέρα μια χαρά! 
Κάτι να μας δώσει χαρά, ελπίδα και να μας πάει σε έναν άλλο κόσμο για λίγο, μακριά από ναυάγια, φτώχεια, κακοποίηση και φρικτές εικόνες, γιατί «όχι, πρέπει να κοιτάμε τον πόνο κατάματα μήπως και τον σκοτώσουμε»!!
Βρώμικες διαδρομές πάνω στις μαύρες πτυχές της κοινωνίας, που ο Λάνθιμος απέκλεισε, αναζητώντας την καταξίωση και την επιτυχία του. Μια μαύρη πλευρά που δεν είδε, δεν βλέπει και δεν θέλει να δει.
Μα θα μου πείτε, τι βλέπει τελοσπάντων αν όχι την «τραγική πραγματικότητα»;
«Αυτή τη ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων, αυτό το κοινωνικό δίχτυ που έχω δει στην Ελλάδα, δεν το έχω δει πουθενά αλλού», λέει από το Λονδίνο όπου κατοικεί, τονίζοντας ξανά και ξανά πως δεν τον έδιωξε καμία κρίση.
Ίσως τον έδιωξε όμως αυτή η «τρέλα» του να αντιστέκεται στη μιζέρια των Ελλήνων που όσο θυμώνουν με τον πόνο των άλλων, τόσο στέκονται σε κάθε φρικτή είδηση που κυκλοφορεί…
