Μία καλή προσπάθεια, για την απόδοση μίας open mind ερωτικής ιστορίας. Από την Κλαίρη Μπάμπαλη Σενάριο: Χριστίνα Λαζαρίδη. ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Η μουσική είναι του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Η φωτογραφία, του Κώστα Γκίκα. Πρωταγωνιστές: Λήδα Πρωτοψάλτη, Γιούλικα Σκαφίδα, Τάσος Νούσιας, Ευγενία Δημητροπούλου, Γιλμάζ Γκρουντά. Χώρα παραγωγής: Ελλάδα. Χρόνος παραγωγής: 2016. Διάρκεια: 97 λεπτά. Η ταινία βασίζεται στο μπεστ σέλερ του […]
Μία καλή προσπάθεια, για την απόδοση μίας open mind ερωτικής ιστορίας.
Από την Κλαίρη Μπάμπαλη
Σενάριο: Χριστίνα Λαζαρίδη.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Η μουσική είναι του Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Η φωτογραφία, του Κώστα Γκίκα.
Πρωταγωνιστές: Λήδα Πρωτοψάλτη, Γιούλικα Σκαφίδα, Τάσος Νούσιας, Ευγενία Δημητροπούλου, Γιλμάζ Γκρουντά.
Χώρα παραγωγής: Ελλάδα.
Χρόνος παραγωγής: 2016.
Διάρκεια: 97 λεπτά.
Η ταινία βασίζεται στο μπεστ σέλερ του Γιάννη Γιαννέλλη-Θεοδοσιάδη, “Ισμαήλ και Ρόζα”.
Στην Αθήνα του 1987, ο Δημήτρης, αρχιτέκτονας, ετοιμάζει μία έκθεση πάνω στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων της Σμύρνης πριν το 1922. Ψάχνοντας, ανακαλύπτει σε ένα Τούρκικο παλιατζίδικο, ένα ματωμένο νυφικό και ένα γράμμα κρυμμένο στη φόδρα του. Το ερευνητικό του πνεύμα, θα τον οδηγήσει στην αναζήτηση της ιστορίας, αυτού του νυφικού. Έτσι θα καταλήξει στη Ρόζα, μία ηλικιωμένη, η οποία ζει με την εγγονή της Μαριάννα, εκκολαπτόμενη καλλιτέχνιδα. Όμως η Ρόζα κρατά επτασφράγιστο το μυστικό της. Καθώς προχωράει η ταινία, βλέπουμε να εκτυλίσσονται δύο ερωτικές ιστορίες, η μία στη Σμύρνη του 1922 και η άλλη στην Αθήνα του 1987.
Κριτική της ταινίας
Είναι η πρώτη, μεγάλου μήκους ταινία, του Γιώργου Κορδέλλα.
Πρόκειται για μία μεγάλη παραγωγή, με γυρίσματα στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Μυτιλήνη και την Αθήνα, πολύ φροντισμένη, για τα ελληνικά δεδομένα.
Το σενάριο, όμως, δεν καταφέρνει να ζωντανέψει ικανοποιητικά, το μυθιστόρημα του Γιάννη Γιαννέλλη. Το λογοτέχνημα μας μιλάει, για τις δύο αυτές ερωτικές ιστορίες. Βέβαια το βασικό δράμα, είναι ο έρωτας στη Σμύρνη, ανάμεσα σε μία Ελληνίδα και έναν Τούρκο.
Η ταινία, παρά τις προσδοκίες της, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, σαν ένα μέτριο δράμα, για το μεγάλο κοινό. Η σκηνογραφική και ενδυματολογική αναπαράσταση των δύο εποχών είναι πολύ ικανοποιητικές. Επίσης, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι στην προσπάθειά της να είναι δίκαιη, μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, αδικεί τους Έλληνες και τους δείχνει κολλημένους στο παρελθόν, ενώ οι Τούρκοι, δείχνουν έτοιμοι να προχωρήσουν σ’ ένα καλύτερο αύριο.
