Έχετε ακούσει το «bang bang» (της Σερ και της Νάνσυ Σινάτρα) παιγμένο σε μπαγλαμαδάκι; Έχετε δει παράσταση σε θέατρο με την τραγουδίστρια να τραγουδάει σχεδόν αποκλειστικά, a capella;
«Δανεικά παπούτσια»
Τη Χριστίνα Μαξούρη τη γνώρισα στην επιτυχία του Φεστιβάλ Αθηνών 2010 «Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες», της ομάδας Σφοράρις (sforaris.blogspot.gr) σε σκηνοθεσία Γ.Καλαβριανού. Εκεί με μάγεψε η φωνή της σε ένα παραδοσιακό τραγούδι κι έμαθα ότι ασχολείται και με το ρεμπέτικο. Έκτοτε, η Χριστίνα, ακολούθησε μια σημαντική πορεία στο θέατρο -αλλά και στο τραγούδι- κι έτσι, φέτος, έπειτα από έναν 2ετή κύκλο sold out παραστάσεων στην Αθήνα και με εκτενή περιοδεία στην Ελλάδα, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Μιλάνο, επιστρέφει για να περπατήσει -για τελευταία φορά- στα βήματα Δανεικών Παπουτσιών.
Προσιτή και ζεστή όπως είναι πάντα, με ένα απλό μαύρο φουστάνι, μας κάνει να νιώσουμε σα το σπίτι μας. Η απλότητα χαρακτηρίζει όχι μόνο την περφόρμερ, αλλά και όλη την παράσταση, της οποίας περιεχόμενο και δομή, διαμορφώνονται σύμφωνα με τον χώρο, τη χώρα και τους συμμετέχοντες (www.christinamaxouri.com ).
Η Χριστίνα, δανείζεται παλιές και νέες μελωδίες και τις ερμηνεύει a cappella ή με τη συνοδεία τριών ξεχωριστών μουσικών, πλάι σε αποσπάσματα από τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Σα να μας έχει καλέσει σπίτι της και συζητάμε, διαλέγει από τη βιβλιοθήκη – δίπλα στις παιδικές της φωτογραφίες- βιβλία και μας διαβάζει σύντομα αποσπάσματα.
Τραγούδια των Μ.Χατζιδάκι, Στ.Ξαρχάκου, Β.Τσιτσάνη, Μ.Λοΐζου, Δ.Σαββόπουλου, Ελ.Καραΐνδρου, Άγγ.Τριανταφύλλου, George Bizet, Tomas Méndes κ.ά, συνομιλούν με κείμενα των Γ.Ρίτσου, Οδ.Ελύτη, Μ.Αναγνωστάκη, Τ.Λειβαδίτη, Μιλτ.Σαχτούρη, Ντ.Χριστιανόπουλου, Jalaluddin Rumi.
Κινηματογραφικά τραγούδια μπλέκονται με μεταλλόφωνο, ενώ το θεατρικό στοιχείο δεν αργεί να μπει και μια ομπρέλα, φτιαγμένη από φύλλα, μας μεταφέρει στην εξωτική Κεϊλάνη, ενώ κάπου θα τρυπώσει κι ένα από τα πιο πολυπαιγμένα κομμάτια του ελληνικού θεάτρου, ο μονόλογος της Γκόλφως. Όλα αυτά συνδέονται υπέροχα μεταξύ τους, ώσπου ένα σερβίτσιο στρώνεται και περιμένει, γιατί «όλα απόψε ζητάνε να γυρίσεις», ενώ το τρομπόνι θα μιμηθεί το κελάιδισμα ενός περιστεριού.
Μια παράσταση φτιάχτηκε ακολουθώντας κυρίως συναισθηματικούς συνειρμούς, με σκοπό την κατάργηση της απόστασης μεταξύ κοινού κι ερμηνευτή και το πέτυχε. Η αισθαντικότητα και η ηρεμία της τραγουδίστριας-ηθοποιού, σαν τριανταφυλλάκι στην καρδιά μας, ξεχειλίζει σε όλη την παράσταση. Συνοδοιπόροι ένα βιολί, ένα τσέλο, ένα τρομπόνι και πλήκτρα, περπατούν μαζί της δανειζόμενοι μελωδίες και γραφές από ζώντες και απόντες δημιουργούς. Η φωνή της Μαξούρη γέμισε φέτος τον ιδιαίτερο χώρο του Κ.Ε.Τ, μετέπειτα τη μεγάλη, κεντρική αίθουσα του θεάτρου του Ν.Κόσμου και η περιοδεία ξαναρχίζει. Η παράσταση ολοκλήρωσε τον κύκλο της στην Αθηνά κι έτσι θα την δούμε:
Δευτέρα 27 Μαρτίου στην Πτολεμαΐδα & Τρίτη 2 Μαΐου στο Δη.Πε.Θε. Κοζάνης.
