Την αγωνία και την έντονη ανησυχία των κατοίκων της Δυτικής Αθήνας και της Δυτικής Αττικής φέρνει στην επιφάνεια και η νέα κινητοποίηση που οργάνωσε το ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (συντονισμός φορέων, συλλογικοτήτων και πολιτών σε Δ. Αττική και Δ. Αθήνα). Αυτή τη φορά είχε τη μορφή ποδηλατοπορείας, που διέτρεξε μια σειρά δήμους της Δυτικής Αθήνας και της Δυτικής Αττικής, την Κυριακή 19/3/2017.
Η ποδηλατοπορεία ξεκίνησε από την πλατεία των Αγίων Αναργύρων, στις 10.30 το πρωί και κατέληξε στην κεντρική πλατεία των Άνω Λιοσίων, το μεσημέρι, με ενδιάμεσους σύντομους σταθμούς σε κεντρικές πλατείες των Αγ. Αναργύρων, του Ιλίου, του Περιστερίου, της Πετρούπολης και στον κυκλικό κόμβο των Άνω Λιοσίων. Ένα μεγάλο κονβόι ποδηλατιστών, μελών ποδηλατικών συλλόγων και σωματείων, αλλά και συλλογικοτήτων, συλλόγων γονέων και εκπαιδευτικών της περιοχής «αναστάτωσε» την κυριακάτικη ηρεμία μιας τεράστιας περιοχής, που υποφέρει από την πολύχρονη παρουσία και λειτουργία του συνόλου, σχεδόν, των υποδομών διαχείρισης των σκουπιδιών ολόκληρης της Αττικής.
Στο επίκεντρο της διαμαρτυρίας ήταν το αίτημα για το οριστικό κλείσιμο της εγκατάστασης της Φυλής -συμπεριλαμβανομένης της χωματερής, της οποίας η χωρητικότητα εξαντλείται στο τέλος του 2018- και για την αποκεντρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής, με βάρος στην πρόληψη, στην προδιαλογή και ανάκτηση υλικών και με δίκαιη κατανομή των υποδομών διαχείρισης σε όλη την Αττική.
Ένα αίτημα που δε φαίνεται, για την ώρα, να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από την περιφέρεια Αττικής και τον αρμόδιο διαβαθμιδικό σύνδεσμο (ΕΔΣΝΑ). Γεγονός που επιβεβαιώνεται, τόσο από το περιεχόμενο του νέου περιφερειακού σχεδιασμού, όσο και από την καθημερινή πρακτική και πολιτική που ακολουθούν. Μια πολιτική που χαρακτηρίζεται από την αδικαιολόγητη επιμονή στη συνέχιση της λειτουργίας και στην επέκταση της εγκατάστασης της Φυλής, σε συνδυασμό με μια εγκληματική αμέλεια για την έγκαιρη και ουσιαστική υλοποίηση των υποδομών αποκεντρωμένης διαχείρισης των υπολειμματικών σύμμεικτων και, κυρίως, της προδιαλογής και ανάκτησης υλικών, όπου είναι βαριά και η ευθύνη των δήμων.
Η ίδια στάση χαρακτηρίζει και τον τομέα της ασφαλούς τελικής διάθεσης του υπολείμματος. Αντί της έγκαιρης κατασκευής των νέων χώρων υγειονομικής ταφής, ο ΕΔΣΝΑ προσπαθεί να εξαντλήσει και την παραμικρή σπιθαμή εδάφους στην εγκατάσταση της Φυλής, προκειμένου να της δώσει μια μικρή παράταση ζωής. Η στάση αυτή είναι αδιέξοδη και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εκδήλωση μιας τεράστιας κρίσης σκουπιδιών στην Αττική, με ανυπολόγιστες συνέπειες στον τομέα της υγείας και του περιβάλλοντος.