Από την Ευτυχία Παπούλια «Ώστε μισείτε τη δουλειά σας; Γιατί δεν το λέγατε; Υπάρχει μια ομάδα υποστήριξης ακριβώς γι’ αυτό. Λέγεται ΟΛΟΙ και συνήθως συγκεντρώνονται στα μπαρ» Drew Carey, Aμερικανός κωμικός Η απόφαση ενός καταξιωμένου καλλιτέχνη ταυτόχρονα υποδειγματικού οικογενειάρχη, πράγμα όχι σύνηθες στους χώρους του θεάματος, να ασχοληθεί με την πρωτογενή παραγωγή είναι μία κίνηση […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
«Ώστε μισείτε τη δουλειά σας; Γιατί δεν το λέγατε; Υπάρχει μια ομάδα υποστήριξης ακριβώς γι’ αυτό.
Λέγεται ΟΛΟΙ και συνήθως συγκεντρώνονται στα μπαρ»
Drew Carey, Aμερικανός κωμικός
Η απόφαση ενός καταξιωμένου καλλιτέχνη ταυτόχρονα υποδειγματικού οικογενειάρχη, πράγμα όχι σύνηθες στους χώρους του θεάματος, να ασχοληθεί με την πρωτογενή παραγωγή είναι μία κίνηση που πέρα από την ορθότητά της ως ιδέα έχει και τους συμβολισμούς της. Η σχέση με τη μάνα γη είναι η ίδια εκείνη σχέση του παιδιού με τη μάνα.
Ο Σάκης Ρουβάς με τη δημοτικότητά του και την αποδοχή του στην κοινωνία θα μπορούσε κάνοντας κι αυτός κάποιους συμβιβασμούς με τη συνείδησή του, να βολευτεί, διεκδικώντας μία θέση εκεί που τελικά βολεύονται όλοι οι ανάξιοι, οι ανίκανοι, οι ανεπαρκείς.
Στο πολιτικό σύστημα.
Η ενασχόληση όμως με τη γη, τη μάνα γη, προϋποθέτει εκτός από επιχειρηματικό μυαλό και συναίσθημα, κάτι που σε άλλες δραστηριότητες ελάχιστα ή καθόλου χρειάζεται. Προϋποθέτει να αγαπήσεις τη μάνα γη με τον ίδιο τρόπο, που αγαπάει η μάνα το παιδί της. Γιατί μόνο η γη δε θα αρνηθεί στο ανθρώπινο γένος να δώσει όλα όσα χρειάζεται για την επιβίωσή του, αν την αγαπήσουμε. Κι ένας καλλιτέχνης διαθέτει όλο αυτό το συναίσθημα εξ ορισμού.
Όμως οι αγρότες μας δεν την αγάπησαν αυτή τη μάνα γη και πέταξαν στα σκουπίδια αυτά που τους χάριζε. Το μόνο που αγάπησαν ήταν οι επιδοτήσεις και το μόνο που μίσησαν, ήταν αυτοί που τους έκοψαν τα πολλά- πολλά.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η συμπεριφορά ενός αγρότη που σκάβει, φυτεύει, ποτίζει, μαζεύει τα πορτοκάλια και στη συνέχεια τα θάβει στη χωματερή;
Η του γαλακτοπαραγωγού, που χύνει το γάλα του καταμεσίς του δρόμου σε ένδειξη τάχα διαμαρτυρίας για τις χαμηλές τιμές, που τα οργανωμένα καρτέλ τον υποχρεώνουν. Πόσο σέβεται την αποστολή του ο αγρότης και πόσο να τον σεβαστούμε και εμείς, όταν κλείνει τους εθνικούς δρόμους και πόσο επιχειρηματίας είναι ο αγρότης που ανταγωνίζεται τους…μπαχαλάκηδες καταστρέφοντας τις κλούβες των ΜΑΤ;
Η ιδέα λοιπόν του Σάκη να απευθυνθεί σ αυτούς τους αγρότες, να ζητήσει τη συμμετοχή τους, τη συμπαράστασή τους, δεν είναι η καλύτερη. Οι επιδοτήσεις και ο τρόπος που τις διαχειρίστηκαν τους καθιστούν, μαζί φυσικά με τους Ευρωπαίους εταίρους μας που ανεξέλεγκτα τις χορηγούσαν, συνενόχους στην απαξίωση του αγροτουρισμού γενικότερα.
Κι αυτή η συνενοχή είναι ένα από τα στοιχεία που συνθέτουν και διαμορφώνουν την ιδιαιτερότητα της επαρχιακής αγροτικής κοινότητας.
Κάθε νέος επιχειρηματίας, που θα θελήσει να εισέλθει σε αυτή τη διαβρωμένη από τον τρόπο διαχείρισης των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων αγροτική κοινότητα, θα αντιμετωπιστεί ως εισβολέας, που κινδυνεύει να διαταράξει τη «συνενοχική» τους αρμονία. Και ή θα πρέπει να ενσωματωθεί και να αφομοιωθεί ενεργώντας σύμφωνα με τα κελεύσματα των αρχισυνδικαλιστών ή διαφορετικά να πράξει το σωστό και να μείνει έξω απ΄ αυτή την Κοινότητα των επιδοτούμενων αγροτών.
Κανένας δεν κατάφερε να μεγαλουργήσει, όντας κάτω από την προστατευτική ομπρέλα του Συνδικαλισμού. Μόνο όποιος επιστρατεύσει τη δική του φαντασία και διαχειριστεί σωστά τις πνευματικές του ικανότητες, μπορεί να καταφέρει κάτι. Και ένας καλλιτέχνης και οικογενειάρχης σαν το Σάκη Ρουβά, που έχει χαράξει με επιτυχία και τις δύο αυτές πορείες του, σίγουρα θα τα καταφέρει και σε αυτό, που με τόση αγάπη φαίνεται πως ξεκινά.
Ικανότατος μάνατζερ του εαυτού του, ο Σάκης θα στρέψει σίγουρα μερίδα των αγροτών εναντίον του, που θα σκεφτεί πως δεν μπορεί ένας άνθρωπος ήδη φτασμένος να χρησιμοποιεί το όνομα του για να ικανοποιήσει την «απληστία» του.
Όμως ο μέσος καταναλωτής, είναι έτοιμος να στηρίξει προϊόντα, που επιτέλους “παράγονται και συσκευάζονται στην Ελλάδα” από επαγγελματίες αγρότες κι όχι επιδοτούμενους που δείχνουν να μισούν αυτό που κάνουν, κάθε φορά που τα πράγματα ζορίζουν λιγάκι.
Αυτό μας λείπει από τη χώρα. Άνθρωποι που αγαπούν όσα κάνουν, που πέφτουν με τα γεμάτα χαμόγελα μούτρα στη δουλειά και δοκιμάζουν τις δυνατότητες τους. Αυτό μας λείπει και… μοσχάρια, όπως είπε ο τραγουδιστής.
Σάκη να με συγχωρείς, αλλά αυτό είναι το μόνο είδος στο οποίο έχουμε υπερπαραγωγή στην Ελλάδα.
