Έχουμε ως Έλληνες τη συνήθεια να ερίζουμε για το παρελθόν. Ίσως κι αυτό να είναι ίδιον των λαών με μεγάλη ιστορία. Δεκτό. Για να γίνει όμως αυτή η ιστορία μεγαλύτερη, πρέπει να κοιτάζουμε λίγο και προς το μέλλον. Αφορμή για αυτές τις γραμμές στάθηκε η ακατανόητη κόντρα εντός της Αριστεράς με αφορμή την παρουσίαση της μόνιμης έκθεσης Νίκος Μπελογιάννης στην πατρίδα του αγωνιστή. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να εμφανιστεί ως ιδεολογικός επίγονος του Μπελογιάννη και η παρουσία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην τελετή ξεσήκωσε κύμα αντιδράσεων. Τί επιθυμούσε να καρπωθεί ο πρωθυπουργός, παραγκωνίζοντας το ΚΚΕ, τη στιγμή μάλιστα που έχει όλα τα εθνικά θέματα ανοιχτά; Η απάντηση είναι τόσο προφανής, που η παράθεσή της συνιστά σχεδόν κουραστική επανάληψη των προδήλων. Μια κυβέρνηση που πορεύεται χωρίς σχέδιο για το μέλλον, που έχει απεμπολήσει στην πράξη όλα τα ιδεολογικά της χαρακτηριστικά, έχει ανάγκη όχι μόνο από φιέστες, αλλά και από ήρωες. Κυρίως από ήρωες του παρελθόντος, γιατί στο παρόν φαίνεται ότι συγχέουμε τον ηρωισμό με την τσάμπα μαγκιά.
Πέρα από τις αναμενόμενες αντιδράσεις της άκρας δεξιάς για την εκδήλωση, που μεταφέρθηκαν και στο ελληνικό κοινοβούλιο, το οποίο αυτό τον καιρό δεν έχει άλλο να κάνει από το να συζητάει αν κάποιος που πέθανε 65 χρόνια πριν ήταν προδότης ή ήρωας, αντιδράσεις υπήρξαν από όλο τον αριστερό χώρο (για το κέντρο και τη δεξιά δεν μιλάμε, καθώς ακόμα φέρουν το ακατανόητο ενοχικό βάρος της νίκης του εμφυλίου). Για ντροπή και προσβολή μίλησε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης της Λαϊκής Ενότητας, για καπηλεία της μνήμης του Μπελογιάννη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά η στάση του ΚΚΕ είναι αυτή που ξεχώρισε. Πέρα από τα καρφιά προς στον πρωθυπουργό κατά την ομιλία του, ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας φιλοδώρησε την έκθεση και με το όπλο του Νίκου Μπελογιάννη. Μετά το πέρας όμως των εκδηλώσεων, μαζί με τον κ. Κουτσούμπα έφυγε και το όπλο σαν μια επιβεβαίωση του ποιος είναι ο γνήσιος κληρονόμος.
Ο Νίκος Μπελογιάννης υπήρξε μια σημαίνουσα προσωπικότητα για την Ελλάδα του 20ου αιώνα. Πήρε μέρος στην εθνική αντίσταση, πήρε μέρος και στον εμφύλιο. Όπως οι περισσότεροι, που ενεπλάκησαν σε αυτά τα γεγονότα. Για το ποιόν του και τη διαβάθμισή του θα αποφανθεί η ιστορία και όχι το κοινοβούλιο ή ακόμη λιγότερο τα επιμέρους κόμματα. Τώρα όμως είμαστε στον 21ο αιώνα, με το μαχαίρι μάλιστα στον λαιμό. Καλή, σεβαστή και διδακτική η ιστορία. Να κοιτάμε όμως και από την άλλη μεριά. Αλλιώς καταντάει κενός ακαδημαϊσμός.