Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κάποιοι άνθρωποι έχουν όλα τα προσόντα εκτός από το προσόν να αξιοποιούν τα προσόντα τους.
Από τη στιγμή που η τηλεόραση άρχισε να μυρίζει τον θάνατο της, τα σόου των εκατομμυρίων ταλέντων που κρύβονται στην Ελλάδα, φύτρωσαν σαν τα μανιτάρια, ευελπιστώντας να έρθουν οι παλιές, καλές τηλεθεάσεις…
Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό το εγχείρημα δεν πέτυχε, καθώς οι αιτίες που συμβάλλουν στην άρνηση του κόσμου να ανοίξει την τηλεόραση, δεν σταματούν στην κακή ποιότητα των προγραμμάτων, αλλά είναι πολύ περισσότερες.
Γι’ αυτό βλέπουμε άλλωστε ένα Survivor να έχει χωρίσει την Ελλάδα σε στρατόπεδα, με πολλούς να αφήνουν στην άκρη τις υποχρεώσεις τους για να μην χάσουν ούτε στιγμή από την σκληρή καθημερινότητα των ιδιόρρυθμων προσωπικοτήτων που η παραγωγή επέλεξε για το ριάλιτι επιβίωσης.
Και σε αυτό ακριβώς χρωστά την επιτυχία του- στον εκρηκτικό συνδυασμό των χαρακτήρων που δεν φτάνει τα όρια της χυδαιότητας.
Κι όσο παλαιότερα οι χυδαίοι χαρακτήρες στα ριάλιτι ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να αποφέρουν τεράστια κέρδη, τώρα ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη κι αναζητά κάτι να προκαλεί και να ερεθίζει το μυαλό, αποσπώντας το παράλληλα από την ανθρώπινη βρωμιά.
Δυστυχώς όμως αυτή υπάρχει ακόμα και πολλοί συμμετέχοντες σε ριάλιτι την ανέχονται, θεωρώντας πως έχουν στα χέρια τους την ευκαιρία να προωθήσουν το ταλέντο τους. Αναφέρομαι στα μουσικά τηλεπαιχνίδια, όπου φιλόδοξα παιδιά στέκονται να κριθούν από ανθρώπους που το σύστημα συντηρεί για την τηλεθέαση, κάνοντας όμως ανεπανόρθωτο κακό στην κοινωνία.
Το χειρότερο δε, είναι πως τα νέα παιδιά που πράγματι θα χρειαστεί να δεχτούν πολλά χαστούκια μέχρι να φτάσουν κάπου, παίρνουν στα σοβαρά τις υποδείξεις αυτών των ανθρώπων και μπροστά σε ένα όνειρο, επιτρέπουν να ευτελίζεται η αξιοπρέπεια τους.
Αν κρίνει κανείς τη χυδαία και ρατσιστική συμπεριφορά του Νίκου Καρβέλα, που τη μία πέταξε την μασημένη του τσίχλα στη διαγωνιζόμενη και την άλλη προσέβαλε ένα νέο παιδί ρωτώντας το δημόσια για τη σεξουαλική του προτίμηση, θα καταλάβει πως τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με «κριτές» που δεν έχουν κάποιο αξιόλογο έργο στην πλάτη τους, η αναίδεια είναι φυσικό να περισσεύει. Όμως αυτό δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τόσο, όσο το γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν απομονώνονται εν τέλει από εμάς τους ίδιους.
Τη στιγμή που ο κάθε Καρβέλας, αντί να δώσει την όποια συμβουλή του, μασά προκλητικά την τσίχλα και «πετάει» μια χοντροκομμένη εξυπνάδα σχετικά με τις ερωτικές προτιμήσεις του παιδιού, ο νέος που έχει πετάξει στα πόδια του κριτή τα όνειρα του τι πρέπει να κάνει;
Φυσικά να γυρίσει την πλάτη και να φύγει. Κι εμείς, να μην δούμε ποτέ ξανά αυτό το ριάλιτι, γιατί αν δεν περιθωριοποιήσουμε αυτού του είδους τις συμπεριφορές, αύριο θα βρεθεί ένας Καρβέλας που θα προσβάλλει και το δικό μας το παιδί.
Το ταλέντο, που τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά το διαθέτουν, πρέπει να το αναζητήσουν μέσα τους χωρίς να υπάρχει η ανάγκη πιστοποίησης από κάποιους που στερούνται στοιχειώδους παιδείας.
Μα θα μου πει κάποιος, μπορούν όλοι αυτοί να γίνουν τραγουδιστές; Ε ναι, μπορεί! Όμως κάποιες φορές δεν αρκεί το ταλέντο, αλλά χρειάζεται ισχυρή επίμονη και επίπονη θέληση που θα επιστρατεύει όλες τις δημιουργικές μας δυνάμεις.
Και για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα απ’ όλα να γυρίσουμε την πλάτη οριστικά σε ανθρώπους, όχι που μας κατακρίνουν ή είναι πολύ αυστηροί, αλλά που δηλητηριάζουν την ψυχή μας…