του Νίκου Καραμάνογλου Όσοι από εμάς δεν είχαμε την τύχη, την ευκαιρία ή την επιλογή να απομακρυνθούμε από την πρωτεύουσα τις εορτάσιμες ημέρες, ανταμειφθήκαμε με μια άλλη χαρά. Να απολαύσουμε την Αθήνα άδεια, ήρεμη, χωρίς κορναρίσματα, με ανοιχτούς δρόμους και άφθονες θέσεις πάρκινγκ. Ανάλογη αίσθηση εδώ αποκτά κανείς μόνο τον δεκαπενταύγουστο. Είναι μάλιστα ορισμένες γειτονιές […]
του Νίκου Καραμάνογλου
Όσοι από εμάς δεν είχαμε την τύχη, την ευκαιρία ή την επιλογή να απομακρυνθούμε από την πρωτεύουσα τις εορτάσιμες ημέρες, ανταμειφθήκαμε με μια άλλη χαρά. Να απολαύσουμε την Αθήνα άδεια, ήρεμη, χωρίς κορναρίσματα, με ανοιχτούς δρόμους και άφθονες θέσεις πάρκινγκ. Ανάλογη αίσθηση εδώ αποκτά κανείς μόνο τον δεκαπενταύγουστο. Είναι μάλιστα ορισμένες γειτονιές που έδιναν εντελώς την αίσθηση επαρχίας με την ησυχία, την ακινησία και τους λιγοστούς διαβάτες τους. Όλα αυτά τη στιγμή που η Αθήνα λάμβανε άλλη μια αρνητική πρωτιά. Χαρακτηρίστηκε τελευταία από τις ευρωπαϊκές πόλεις και 66η στις 100 σε παγκόσμια κατάταξη βάσει της περιβαλλοντικής, κοινωνικής και οικονομικής της κατάστασης. Δεν είναι βέβαια κάτι που με ξάφνιασε, απλώς θέλω να επισημάνω μια εκδοχή της οικονομικής κρίσης, που φαντάζει αμελητέα μπρος στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Την υποβάθμιση της ζωής, γενικά. Το ότι μαθαίνουμε να ζούμε με την ασχήμια. Την ασχήμια στους δρόμους, την ασχήμια στη συμπεριφορά μας προς τους άλλους, την αδιαμαρτύρητη ανοχή στο λιγότερο. Σήμερα, Τρίτη του Πάσχα, η Αθήνα είναι ακόμα ήρεμη και δεν είναι στις προθέσεις μου εδώ ούτε να γκρινιάξω, ούτε να ηθικολογήσω. Χρόνια πολλά σε όλους και καλή δύναμη στην επιστροφή στην καθημερινότητα.
