Από την Παπούλια Ευτυχία Αν άκουγα τους κριτικούς, θα είχα πεθάνει μεθυσμένος σε κανένα χαντάκι. Άντον Τσέχωφ, Ρώσος συγγραφέας Όλοι θυμόμαστε πριν από λίγο καιρό στο κακοστημένο talent show Star Academy, την τσίχλα που πέταξε ο Καρβέλας σε διαγωνιζόμενη, αλλά και το σεξουαλικό υπονοούμενο που «πέταξε» σε νεαρό φιλόδοξο τραγουδιστή, για τις ερωτικές του προτιμήσεις. Βέβαια, […]
Από την Παπούλια Ευτυχία
Αν άκουγα τους κριτικούς,
θα είχα πεθάνει μεθυσμένος σε κανένα χαντάκι.
Άντον Τσέχωφ, Ρώσος συγγραφέας
Όλοι θυμόμαστε πριν από λίγο καιρό στο κακοστημένο talent show Star Academy, την τσίχλα που πέταξε ο Καρβέλας σε διαγωνιζόμενη, αλλά και το σεξουαλικό υπονοούμενο που «πέταξε» σε νεαρό φιλόδοξο τραγουδιστή, για τις ερωτικές του προτιμήσεις.
Βέβαια, αυτά απασχόλησαν για λίγες ημέρες και μετά έπρεπε να βρεθεί κάτι ακόμη πιο πιασάρικο για να ανεβάσουμε την τηλεθέαση στο σημείο που δεν κινδυνεύει το μεροκάματο…!
Η μία αποχώρηση μετά την άλλη, το φόρεμα της Ηλιάδη με τα οπίσθια έξω και οι προσβλητικές κριτικές είναι μερικά από αυτά που κρατούν στην επικαιρότητα το παιχνίδι. Όσοι δεν αποχωρούν, ενοχλούμενοι από τις εξευτελιστικές τακτικές των κριτών και των καθηγητών, περιμένουν να ακούσουν τις συμβουλές των… επιτυχημένων, μπας και πιάσουν το άστρο.
Κάποιος σπουδαίος θεατράνθρωπος προηγούμενων ετών είχε πει πως όταν κάποιος δεν κατορθώνει να διαπρέψει σε ένα αντικείμενο τότε το διδάσκει και να λοιπόν γιατί πολλά «ονόματα» καταλήγουν σε καρέκλες κριτικών επιτροπών. Όλοι αυτοί που δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν έστω στοιχειωδώς την επιβίωσή τους, ανοίγουν μία σχολή, μία ”ακαδημία”, με σκοπό την μαζική παραγωγή καλλιτεχνών ή άλλων επαγγελματιών που περιβάλλονται από μία ιδιαίτερη λάμψη και εξάπτουν και την φαντασία των νέων.
Οι νέοι βέβαια έχουν κάθε δικαίωμα. αλίμονο αν δεν είχαν, να κάνουν όνειρα, να τρέφουν φιλοδοξίες ή και ματαιοδοξίες- όμως είναι λάθος ξεκίνημα να τα εμπιστεύονται στην κρίση αυτών των ανθρώπων, που δεν έχουν να επιδείξουν κανένα αξιόλογο έργο.
Αναρωτιέται κανείς πώς στο τελευταίο live του Star Academy, ο Καρβέλας ντρόπιασε δημόσια την παίκτρια, ακυρώνοντας με τον χειρότερο τρόπο τις ικανότητες της, όταν οι υπόλοιποι την συνεχάρησαν για το ταλέντο της! Ποιος έχει δίκιο τελικά και ποιον πρέπει να ακούσουν τα παιδιά αυτά;
Οι κριτές αυτών των show είναι δημιουργήματα μάρκετινγκ, που βρίσκονται εκεί απλά για να συντηρούν τη δική τους δημοσιότητα παρουσιάζοντας το δικό τους αντιαισθητικό show πότε με αδιάκριτες προσωπικές ερωτήσεις, πότε με αναίτιους θεατρινισμούς, πότε με αινιγματικές σιωπές ή αδικαιολόγητες εκρήξεις.
Παίζουν με την ψυχολογία των παιδιών, που κρέμονται απ΄ τα χείλη τους αναμένοντας την …. ετυμηγορία τους!
Φαντάζεται κανείς πως στο ξεκίνημά τους ένας L.Koen, ένας B. Dilan, ένας Σαββόπουλος θα εξέθετε τις καλλιτεχνικές του επιδιώξεις στην κρίση αυτών των επιτροπών; Αρκεί να διαβάσετε την ιστορία τους…
Τελικά η κριτική μπορεί να ευσταθεί; Κι αν εκθέσουμε την όποια ικανότητα μας σε δύο «ειδικούς» που έχουν εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη, ποια θα ακολουθήσουμε εν τέλει;
Όλα λοιπόν, είναι ζήτημα καρδιάς και απόλυτης θέλησης. Να δίνουμε σε ό.τι αγαπάμε όλο μας το είναι, χωρίς να κυνηγάμε την επιτυχία. Όταν κίνητρα είναι το χρήμα και η δόξα, αν αυτό που αναζητούμε είναι το «χειροκρότημα» του κόσμου, τότε ναι.
Αφού μας κάνουν σκουπίδια άνθρωποι που πιθανόν δεν μας θέλουν στον χώρο μην και τους «φάμε το ψωμάκι», θα έρθει η μέρα που το κοινό θα μας χειροκροτεί κάτω από το πάλκο εκστασιασμένο, μέχρι να έρθει ο επόμενος. Κι εμείς, θα μείνουμε για λίγο στην ιστορία, σαν «αυτοί που έφαγαν στα μούτρα μια μασημένη τσίχλα ενός κριτή».
Δεν θα είμαστε τίποτε άλλο πέρα από αναλώσιμα υλικά, με σύντομη ημερομηνία λήξης που παρασυρθήκαμε από την λάμψη των show και την αστερόσκονη των επωνύμων.
Ίσως εν τέλει η κριτική, είναι το χειρότερο δημιούργημα του ανθρώπου, που θα έπρεπε να περιορίζεται στο αν είναι ωραίο το νέο μας συνολάκι και όχι στα θέλω μας που καθορίζουν ολόκληρες ζωές…
