του Μίμη Νάτσιου
Όταν Τελειώσει ο Έρωτας (L’ Economie du Couple)
Μετά από 15 χρόνια συμβίωσης η Μαρί (Bérénice Bejo) και ο Μπορίς (Cedric Kahn), γονείς δύο κοριτσιών, αποφασίζουν να πάρουν διαζύγιο. Το σπίτι, στο οποίο μένουν, γίνεται η αφορμή για μια μετωπική αντιπαράθεση ανάμεσά τους. Εκείνη έχει αγοράσει το σπίτι, αλλά εκείνος το ανακαίνισε εξ ολοκλήρου και καθώς o Μπορίς δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσει άλλο σπίτι, η μόνη λύση είναι να το μοιραστούν.
Ο πρωτότυπος τίτλος («Η οικονομία του ζευγαριού») δίνει σε μεγάλο βαθμό το νόημα αυτής της ταινίας, αλλά και την απάντηση στον εξίσου εύστοχο ελληνικό τίτλο για το τι συμβαίνει «όταν τελειώσει ο έρωτας». Στην αληθινή ζωή το τέλος του έρωτα φέρνει τους δύο άλλοτε ερωτευμένους να σκοτώνονται για λίγο τυρί και για κάποιες χιλιάδες ευρώ, ενώ δεν αποφεύγουν να βάλουν και τα παιδιά ανάμεσα στους καυγάδες τους.
Ο Βέλγος σκηνοθέτης Joachim Lafosse περιγράφει τη μάταιη προσπάθεια ανθρώπων να κάνουν το καλό. Δεν ωραιοποιεί τίποτε στην αφήγησή του, ενώ έχει την ευτυχία να διαθέτει δύο πολύ καλούς ηθοποιούς, την Bérénice Bejo στον ρόλο της αυστηρής αριστοκράτισσάς και τον Cedric Kahn στον ρόλο του λαϊκού και αιώνιου παιδιού. Μια ταινία δίχως περιττά στοιχεία, με έμφαση στην αναπόφευκτη φθορά των ανθρωπίνων σχέσεων. Μια φθορά, η οποία έρχεται αργά και υπόγεια, με σύμμαχο τον χρόνο που τους καθιστά αδύναμους να τον υπερνικήσουν. Λιτό αφήγημα ή αλλιώς μια ταινία που ξεγυμνώνει τις κοινωνικές συμβάσεις με την απλότητά της. Και αν τυχόν κουράσει τον θεατή σε ορισμένα σημεία της -καθώς η φθορά είναι αργή και σιωπηλή- πιθανώς να τον αποζημιώσει την επόμενη μέρα, λειτουργώντας ως καθρέφτης της καθημερινότητας.
Βασιλιάς Αρθούρος: Ο Θρύλος του Σπαθιού (King Arthur: Legend of the Sword)
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, 126’/ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: GUY RITCHIE ΣΕΝΑΡΙΟ: JOBY HAROLD, GUY RITCHIE ΠΑΙΖΟΥΝ: CHARLIE HUNNAM, ASTRID BERGES-FRISBEY, JUDE LAW ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
Το Κάμελοτ διοικείται από τον σατανικό Βόρτιγκεν (Jude Law), ο οποίος δολοφόνησε τον αδελφό του, βασιλιά Ούθερ, και τη βασίλισσα για να αρπάξει το στέμμα και θυσίασε την ίδια του τη γυναίκα για να αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις. Ο γιος του Ούθερ ξεφεύγει και μεγαλώνει μέσα στον υπόκοσμο. Είναι ο μοναδικός που μπορεί να τραβήξει το μυθικό σπαθί του πατέρα του, το Εξκάλιμπερ, από τον βράχο και να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του. Τον λένε Αρθούρο (Charile Hunnam) και, με τη συνεργασία μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, θα γίνει βασιλιάς.
Ο Guy Ritchie, μετά τον Σέρλοκ Χολμς, καταπιάνεται με έναν άλλον βρετανικό θρύλο: το Εξκάλιμπερ, και μάλιστα με προοπτική για σίκουελ τουλάχιστον, αν κρίνουμε από την τελευταία σκηνή, στην οποία παρουσιάζει την ημιτελή στρογγυλή τράπεζα των ιπποτών. Στον «Βασιλιά Αρθούρο» προσπαθεί να στριμώξει πολλά στοιχεία, όχι μόνο σεναριακά, αλλά και συμβολικά. Έτσι ο μύθος προσαρμόζεται στις ανάγκες των δημιουργών. Πότε θυμίζει Άρχοντα των Δακτυλιδιών, πότε Ρομπέν των Δασών, πότε το Θείο Δράμα και πότε τη σύγχρονη Βρετανία του Brexit. Μέχρι και ο David Beckham κάνει ένα σύντομο πέρασμα από την οθόνη.
Τα κινηματογραφικά στοιχεία που έχουμε συνηθίσει από τον Ritchie είναι φυσικά παρόντα (καταιγιστικό μοντάζ, εφέ video game), όπως και κάποιες ενδιαφέρουσες μεταμοντέρνες επιλογές, όπως η ένταξη στον μύθο χαρακτήρων με καταγωγή από άλλες ηπείρους και το κοντράστ βασιλικής καταγωγής και υποκόσμου στο πρόσωπο του Αρθούρου. Κάτι λείπει, όμως, από αυτή την ταινία και αυτό έχει να κάνει με τη δραματικότητα. Σε αυτό το σημείο υστερεί όχι μόνο η σκηνοθεσία, αλλά κυρίως οι πρωταγωνιστές.
Ο Jude Law κάνει φιλότιμες προσπάθειες ως σατανικός τύραννος, αλλά η εικόνα του με το στέμμα είναι αστεία, ενώ η ισπανογαλλίδα Astrid Bergès-Frisbe -η γοργόνα από τους Πειρατές Καραϊβικής- δεν είναι καθόλου πειστική ως μάγισσα. Μοιάζει σαν να βγήκε από άλλο video clip ή άλλο video game. Τέλος, ο Chralie Hunnam είναι ένας μοντέρνος Αρθούρος, που μεγάλωσε σε οίκους ανοχής και εξελίσσεται σε ηγέτη, όταν κατορθώνει να συνθηκολογήσει με τις τραυματικές του μνήμες. Αν και δείχνει καλός στις μάχες με τους αντιπάλους, αποδεικνύεται ρηχός στη μάχη με τον εαυτό του. Όπως και o Guy Ritchie που προσπαθεί να γίνει κινηματογραφικός βασιλιάς της Βρετανίας, αλλά δεν το έχει καταφέρει ακόμη. Καταληκτικά, ο Αρθούρος του Ρίτσι είναι από τις ταινίες, στις οποίες περνάς καλά, σε γενικές γραμμές, αλλά δεν γίνεσαι σοφότερος.