Αντιπολεμικό κοινωνικό δράμα, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, βαθιά συγκινητικό, ανθρώπινο, σκληρό, άγριο, σπαρακτικό και αυστηρώς ακατάλληλο. Ένα αγωνιώδες, τολμηρό, αποτρόπαιο και έντονο θρίλερ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. από την Ηρώ Μητρούτσικου Η ιστορία: Νότια Πολωνία: Τα Ναζιστικά στρατεύματα λέγεται ότι τάιζαν τα σκυλιά τους με αιχμαλώτους. Την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί […]
Αντιπολεμικό κοινωνικό δράμα, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, βαθιά συγκινητικό, ανθρώπινο, σκληρό, άγριο, σπαρακτικό και αυστηρώς ακατάλληλο. Ένα αγωνιώδες, τολμηρό, αποτρόπαιο και έντονο θρίλερ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
από την Ηρώ Μητρούτσικου
Η ιστορία:
Νότια Πολωνία: Τα Ναζιστικά στρατεύματα λέγεται ότι τάιζαν τα σκυλιά τους με αιχμαλώτους. Την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί αιχμαλωτίζουν μια διμοιρία Ρώσων, στα ρωσοπολωνικά σύνορα. Τους σκοτώνουν όλους, εκτός από επτά άνδρες, τους οποίους κλειδώνουν γυμνούς, χωρίς φαγητό και νερό, στο κελάρι ενός άδειου μοναστηριού. Σύντομα οι ναζί αναγκάζονται σε υποχώρηση, ενώ για τους αιχμαλώτους δεν γνωρίζει κανείς τίποτα. Φυλακισμένοι σε ένα έρημο κτίριο. Την ελπίδα της απελευθέρωσης θα διαδεχτεί η ένταση, ο θυμός, η άρνηση, ο φόβος, η απόγνωση, η απελπισία. Ο εγκλεισμός, η πείνα, η δίψα και το ένστικτο της επιβίωσης γρήγορα θα τους οδηγήσουν στα άκρα.
Η υπόθεση:
Επτά ετεροφυλόφιλοι άντρες γυμνοί, άλλοι παντρεμένοι που σκέφτονται την οικογένειά τους, άλλοι μόλις ενηλικιωθήκαν δεν έχουν προλάβει να ζήσουν τη ζωή, ένας τους τραυματισμένος, ένας με χαμηλή νοημοσύνη, όλοι τους αντιμέτωποι με τον επικείμενο θάνατό τους, κλεισμένοι σε ένα κελάρι (curing room). Πόσο θα αντέξουν χωρίς νερό και φαγητό; Και κυρίως χωρίς νερό. Προσπαθούν να σβήσουν τη δίψα τους γλύφοντας την υγρασία από τους τοίχους, όμως έτσι δεν μπορούν να ενυδατωθούν. Είναι υπερήφανοι ως μέλη του Κόκκινου Στρατού, όμως, η αφυδάτωση σιγά σιγά προκαλεί παραισθήσεις ως και τρέλα. Οι αιχμάλωτοι, αρχικά, προσπαθούν να διατηρήσουν την ιεραρχία που είχαν στον ρώσικο στρατό -αν και απελπισμένοι- να γνωριστούν και, κυρίως, προσπαθούν να διατηρήσουν το μυαλό τους, μιλώντας για ότι είδαν έξω, τις τελευταίες ώρες. Όμως, ότι κι αν κάνουν θα έρθουν αντιμέτωποι με τα όρια της ύπαρξής τους.
Το ηθικό σπάει πρώτο και μετά σπάει και η ηθική τους. Θυμάστε το παιδικό τραγουδάκι: «…και τότε ρίξανε τον κλήρο, να δούνε ποιός ποιός ποιός θα φαγωθεί…»; Αυτό κάνουν κι οι φυλακισμένοι, έχοντας αρχίσει, ήδη, να χάνουν τα λογικά τους από την έλλειψη νερού. Κάποιοι θα πεθάνουν, άλλους θα τους σκοτώσουν σε άμυνα, κάποιοι θα αυτοκτονήσουν. Το τι έγινε μέσα σε αυτό το κελί του μοναστηριού δεν το γνωρίζουμε. Το έργο που έγραψε ο David Ian Lee αποτελεί προϊόν υποθέσεων, στηριγμένων, όμως, σε ευρήματα.
Πενήντα μέρες μετά τον εγκλεισμό τους, οι σύμμαχοι βρήκαν ζωντανούς δυο από τους επτά, τους οποίους αφού ελευθέρωσαν και τάισαν, αναγκάστηκαν να τους εκτελέσουν, καθότι δεν ήταν πια άνθρωποι… Η φρίκη του πολέμου τους είχε μετατρέψει, έστω έμμεσα, σε κάτι άλλο. Να αναφέρω εδώ τον ζωγράφο Γκόγια (1746-1828), ο οποίος στο τέλος της ζωής του, πικραμένος από την εμφύλια διαμάχη στην Ισπανία, έχοντας χάσει όλα του τα παιδιά πλην ενός και έχοντας επιβιώσει από δύο παραλίγο θανατηφόρες ασθένειες, κουφός και με περιορισμένη εγκεφαλική λειτουργία, ντύνει την έπαυλη που αγόρασε με σκοτεινές τοιχογραφίες, όπως αυτή που ο Κρόνος καταβροχθίζει τα παιδιά του, ο οποίος δεν μοιάζει ούτε με άνθρωπο και σίγουρα ούτε με Θεό…
Η παράσταση:
Επτά ολόγυμνοι ηθοποιοί επί σκηνής, χωρίς ποτέ να ρίξουν κάτι επάνω τους. Η σκηνοθεσία και οι σχετικά χαμηλοί φωτισμοί αναδεικνύουν τα γυμνά σώματα χωρίς να τα εκθέτουν. Πολύ γρήγορα ξεχνάς ότι είναι γυμνοί και βλέπεις σώματα που υποφέρουν ή που παλεύουν, είτε μέσα τους, είτε και με τους συγκρατούμενούς τους. Η σκηνή του θεάτρου Vault -δηλ το πάτωμα τους κελιού τους- είναι γεμάτη χώμα. Συχνά θα κυλιστούν σε αυτό οι τολμηροί ηθοποιοί της παράστασης.
Εξαιρετικές ερμηνείες, από όλους, ανεξαιρέτως, τους ηθοποιούς (Ν.Γκέλια, Στ.Καλαϊτζής, Μ.Κανναβός, Παν.Μπρατάκος, Θαν.Πατριαρχέας, Βας.Τσιγκριστάρης, Στ.Ψαρουδάκης), σωστός ρυθμός, ρεαλιστικές εντάσεις και μια σκηνοθεσία (Δημ.Καρατζιάς) που δεν φωνάζει, αλλά κινεί όπως πρέπει τους ηθοποιούς. Σκληρή παράσταση με σωστή συναισθηματική συνέχεια. Ο πρωτογονισμός και η βία θα διαδεχτούν τα αρχικά ξεσπάσματα οργής και η απελπισία θα οδηγήσει στην αποκτήνωση χωρίς καμιά αναστολή. Υπέροχη πρωτότυπη μουσική σύνθεση από τον Μάνο Αντωνιάδη. Μια σύγχρονη τραγωδία χωρίς κάθαρση.
Δυο τελευταίες παραστάσεις: Παρασκευή 26 Μαΐου 21:15 και Κυριακή 28 Μαΐου 19:15
VAULT THEATRE PLUS
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
(μετρό: Κεραμεικός, 8′ περίπου με τα πόδια)
213 0356472 / 6949534889
Εισιτήρια: 15, 10, 5 ευρώ (προπώληση Vina: 12,00 )
ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ & ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:
- Bob festival Πειραιώς 260
- “Γυάλα”, Φούρνος
- “Το στρίψιμο της βίδας”, Άνεσις
- “Θερισμός” Εθνικό (τσίλλερ)
- “Η μεγάλη Χίμαιρα”, “3 Αδερφές”, Πορεία
- “Άγριος Σπόρος”, Επί Κολωνώ
