Υπάρχει ένα χωριουδάκι στην Ελλάδα, στο οποίο όποιος πάει και δεν κατάγεται από εκεί, δεν πρόκειται να συνεννοηθεί με τίποτα! Ο λόγος για τον Αρχάγγελο, το μεγαλύτερο χωριό απόσταση 30 χλμ από την Ρόδο. Κτίστηκε τα μεσαιωνικά χρόνια μακριά από το κέντρο, για να μην ενοχλείται από τους πειρατές, ενώ οι ντόπιοι ασχολούνται κυρίως […]
Υπάρχει ένα χωριουδάκι στην Ελλάδα, στο οποίο όποιος πάει και δεν κατάγεται από εκεί, δεν πρόκειται να συνεννοηθεί με τίποτα!
Ο λόγος για τον Αρχάγγελο, το μεγαλύτερο χωριό απόσταση 30 χλμ από την Ρόδο.
Κτίστηκε τα μεσαιωνικά χρόνια μακριά από το κέντρο, για να μην ενοχλείται από τους πειρατές, ενώ οι ντόπιοι ασχολούνται κυρίως με την οικοδομή ή ως ξενοδοχοϋπάλληλοι.
Αν και το χωριό είναι ένα από τα πιο σημαντικά τουριστικά θέρετρα της Ρόδου, οι κάτοικοι μένουν προσκολλημένοι στις παραδόσεις, με πιο σημαντικό στοιχείο τη.. γλώσσα τους!
Πρόκειται για μία διάλεκτο ακαταλαβίστικη, που γλωσσολόγοι και πανεπιστημιακοί δεν έχουν καταφέρει να αναλύσουν και να βρουν τη ρίζα της.
«Η πιο γλυκιά γλώσσα είναι η αρχαγγελίτικια» λέει ο πρόεδρος της κοινότητας.
«Δεν είναι ελληνικά, ούτε κυπριακά. Είναι μια δική μας γλώσσα που μόνο οι ντόπιοι του χωριού μας μπορούν να καταλάβουν. Ούτε καν οι υπόλοιποι Ροδίτες, γιατί δεν πρόκειται για μια διάλεκτο, αλλά για μια δική μας γλώσσα, την αρχαγγελίτικη», λέει ο Αργύρης Αργυρού.
«Είναι ξεχωριστή. Ας πούμε ότι είναι πιο βαριά από τα κυπριακά. Εάν εγώ μιλήσω μαζί σου αρχαγγελίτικα δεν θα καταλάβεις ούτε μια λέξη».
«Μου λένε πολλοί “τι γλώσσα μιλάτε”; “Εμείς μιλάμε αρχαγγελίτικα” τους απαντάω. Είναι γλώσσα δικιά μας, είναι παραδοσιακή γλώσσα. Εάν μιλάμε με έναν άλλο Ροδίτη στο δίπλα χωριό δεν μας καταλαβαίνει κανένας. Ακόμα και τα μικρά παιδιά που πηγαίνουν σχολείο χρησιμοποιούν τη γλώσσα αυτή. Είναι ξεχωριστή».
«Τα παιδιά ό,τι μιλάνε στο σπίτι μέσα μιλάνε κι έξω. Τους αρέσουν τα αρχαγγελίτικα. Να φανταστείτε οι φοιτητές που πάνε στην Αθήνα, εάν βρεθούν σε μία καφετέρια μιλούν τη γλώσσα μας και δεν τους καταλαβαίνει κανένας».
«Εμείς λέμε “Πώς σε λόσε;” δηλαδή “πώς σε λένε;”, λέμε “ρκινούμε” κι όχι “αρχίζουμε” και “χαντέστε” αντί για “πάμε”. Το ψωμί το λέμε “λουτριά”, τη γωνία “καντούνι”, τις κόρες “κοπελούδες”, το στρογγυλό ψωμί “λουτριά” και το Πάσχα τρώμε ριφικί δηλαδή “αρνί με γέμιση”.
Ένα από τα πιο ξεχωριστά στοιχεία του χωριού είναι τα αλογάκια του, τα οποία ζουν χιλιάδες χρόνια εκεί και ανήκουν στα προστατευόμενα είδη.
Σήμερα έχουν μείνει μόνο έξι, τα οποία είναι πανέμορφα και αποτελούν τα πιο κοντά αλογάκια του κόσμου.
