Γυρίζοντας μισό και έναν αιώνα πίσω στον Αμαζόνιο και στην γαλλική επαρχία.
του Μίμη Νάτσιου
«Η χαμένη πόλη του Ζ» (The lost city of Z)
Στις αρχές του 20ου αιώνα ο αξιωματικός του Βρετανικού Στρατού Πέρσι Φόσετ (Charlie Hunnam) στέλνεται για να χαρτογραφήσει τη ζούγκλα του Αμαζονίου. Πηγαίνει με μόνο στόχο να πάρει το πρώτο του παράσημο και να δοξάσει το ατιμασμένο επίθετό του. Μετά από δύο χρόνια επιστρέφει στην πατρίδα του ως εθνικός ήρωας και αρχίζει να μιλά τους συμπατριώτες του για την χαμένη, μυθική πόλη Ζ. Θα χρειαστούν άλλα δύο ταξίδια στη ζούγκλα του Αμαζονίου, για να αντιληφθεί ότι υπάρχουν ιερότεροι στόχοι από το να επιστρέψεις στην πατρίδα σου ως ήρωας.
Ο Αμερικανικός σκηνοθέτης Τζέιμς Γκρέι, που έγινε γνωστός από αστυνομικά θρίλερ, επανέρχεται με άλλη μια ταινία εποχής. Η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία και μάλιστα πολύκροτη, που συζητείται από το 1925 μέχρι σήμερα. Ο Γκρέι πατάει στη βιογραφία του Φόσετ από τον δημοσιογράφο του «The New Yorker» Ντέιβιντ Γκαν. Η αφήγηση είναι αρκετά αργή και το σενάριο είναι έτσι δομημένο, ώστε σου δίνει την αίσθηση: «ότι τώρα αρχίζει η ταινία». Με αυτή την έννοια η ταινία δεν αρχίζει ποτέ.
Ο ήρωας συγκρούεται με την κλειστή κάστα της στρατιωτικής ελίτ, η οποία τον έχει αδικήσει λόγω του πατέρα του, συγκρούεται με τους συνεργάτες του και τους καλεί να φτάσουν στα άκρα, με τη σύζυγό του που θέλει να τον ακολουθήσει, με τον μεγάλο του γιο και τελικά με τον παλαιότερο εαυτό του.
Ο Τσάρλι Χάναμ, τον οποίο είδαμε εφέτος να πρωταγωνιστεί και στον «Αρθούρο», γίνεται καλύτερος όσο περνάει η ώρα και μετατρέπεται από σούπερ ήρωας σε άνθρωπο. Ο Γκρέι προσπαθεί να πει πολλά μέσα σε μια ταινία. Μπορεί να το καταφέρνει, αλλά κερδίζει το στοίχημα μιας ενδιαφέρουσας ταινίας, που όταν τελειώσει, μπορείς να πεις, ίσως, «τώρα ξεκινά η ταινία».
«Όλα όσα αγαπήσαμε» (From the land of the moon)
Σε ένα χωριό της Γαλλίας του ’50, η Γκαμπριέλ (Marion Cotillard) ερωτεύεται έναν παντρεμένο δάσκαλο, ο οποίος την απορρίπτει. Οι συγχωριανοί της τη θεωρούν τρελή. Εξαναγκάζεται να παντρευτεί έναν σιωπηλό Ισπανό εξόριστο, τον οποίον δεν αγαπά και να φύγει από το χωριό. Πηγαίνοντας σε ένα σανατόριο για να θεραπευτεί από τις πέτρες στα νεφρά, θα γνωρίσει έναν νεαρό τραυματία πολέμου και θα τον ερωτευτεί παράφορα. Ο έρωτας θα της δώσει ενδιαφέρον για να γιατρευτεί και να συνεχίσει να ζει, δίπλα στον σιωπηλό σύζυγό της.
Η ταινία βασίζεται, κυρίως, στο best- seller της Ιταλίδας Μιλένας Άνγκους «Mal di pietre», δηλαδή «Πόνοι της πέτρας», και αναφέρεται στην πέτρα στα νεφρά της πρωταγωνίστριας. Ο πρωτότυπος τίτλος προφανώς θεωρήθηκε αντιεμπορικός τόσο στα αγγλικά, όσο και στα ελληνικά, αν και φανερώνει το κεντρικό μοτίβο της ταινίας.
Η Γκαμπριέλ βασανίζεται από τον πόνο του ανεκπλήρωτου έρωτα, από τη ζωή που δεν της ταιριάζει και σωματοποιεί αυτά τα συναισθήματα με επώδυνους κολικούς στα νεφρά. Στην αγροτική οικογένειά της πιστεύουν ότι μπορεί να προσποιείται την ασθένεια, ενώ η ίδια δεν πιστεύει ότι μπορεί και δεν θέλει να γιατρευτεί. Παντρεύεται, κατόπιν πιέσεων της μητέρας της, έναν εξόριστο παλιό μαχητή του Ισπανικού Εμφυλίου.
Όταν ο Ζοσέ ερωτάται αν είναι Καθολικός, απαντά ότι δεν έχει τίποτε στην κατοχή του, άρα δεν έχει και θρησκεία. Εκείνη συμφωνεί σε ένα λευκό γάμο, αλλά σύντομα αλλάζει γνώμη επ’ αυτού. Η Γκαμπριέλ γίνεται έκτοτε η θρησκεία του. Ο Ζοσέ είναι που την πιέζει να πάει στην κλινική, όπου εκεί θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει την ασθένειά της στα νεφρά και μένει δίπλα της, παρότι εκείνη περιμένει κάποιον άλλον.
Με αυτό το δράμα ατμόσφαιρας, η βραβευμένη με Σεζάρ, ηθοποιός και σκηνοθέτις, Νικόλ Γκαρσιά δίνει την ευκαιρία στην Μαριόν Κοτιγιάρ να επιστρέψει, μετά από 4 χρόνια, στο γαλλικό σινεμά και να είναι εξαιρετική. Δίπλα της στέκονται πολύ καλά ο Λουί Γκαρέλ και ο Ισπανός Άλεξ Μπρεντεμίλ στον ρόλο του άνδρα, που με την αγάπη του γιατρεύει την αγαπημένη του. Στα συν της ταινίας το μη αναμενόμενο φινάλε.