–του Αντώνη Γεωργακόπουλου Πέρασαν κιόλας 13 χρόνια. 13 χρόνια από την στιγμή που βγήκαμε στις πλατείες να πανηγυρίσουμε, 13 χρόνια από τότε που ήμασταν όλοι μια γροθιά. Ήταν εκείνο το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004 που η Ελλάδα ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης καταρρίπτοντας όλα τα προγνωστικά. Εκείνο το βράδυ στη Λισαβόνα, θα μείνει αξέχαστο […]
–του Αντώνη Γεωργακόπουλου
Πέρασαν κιόλας 13 χρόνια. 13 χρόνια από την στιγμή που βγήκαμε στις πλατείες να πανηγυρίσουμε, 13 χρόνια από τότε που ήμασταν όλοι μια γροθιά. Ήταν εκείνο το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004 που η Ελλάδα ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης καταρρίπτοντας όλα τα προγνωστικά. Εκείνο το βράδυ στη Λισαβόνα, θα μείνει αξέχαστο σε κάθε Έλληνα.
Δεν ήταν τόσο το τρόπαιο σαν τρόπαιο. Ήταν η ελληνική ψυχή που δεν λογάριαζε κανέναν, ακόμα και τα μεγαλύτερα “θηρία”. Αυτή συγκίνησε τον καθένα από εμάς, και ήταν αυτή που μας πέρασε στο πάνθεον της ποδοσφαιρικής, ευρωπαϊκής ιστορίας.
Ωραία όλα αυτά. Εάν καθίσουμε, όμως, να αναλογιστούμε τί έχουμε κάνει ποδοσφαιρικά ως χώρα, και σε ποιο επίπεδο βρίσκεται το ελληνικό ποδόσφαιρο από εκείνο το βράδυ και μετά, τότε η αισιοδοξία υποχωρεί, και την θέση της παίρνει η απελπισία.
Μέτριο έως και κακό ποδοσφαιρικό θέαμα, επεισόδια, μάχες των ομάδων οπουδήποτε αλλού εκτός από τον αγωνιστικό χώρο και άλλες τέτοιες “ομορφιές”. 13 χρόνια πριν χάσαμε μια ιστορική ευκαιρία. Μια ιστορική ευκαιρία να επενδύσουμε πάνω σε κάτι που εκείνη την χρονική στιγμή βρισκόταν στην κορυφή της Ευρώπης.
Αντ΄αυτού, αποφασίσαμε να το αφήσουμε να σαπίσει και πλέον καταντήσαμε όλοι να εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για αυτό που εμείς αποκαλούμε “ελληνικό ποδόσφαιρο”.
Θα υπάρξει ξανά τέτοια ευκαιρία; Κανείς δεν ξέρει. Ακόμα και αν οι συγκυρίες το φέρουν έτσι, κανείς δεν είναι πλέον αισιόδοξος πως μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε τώρα.
