Από την Ευτυχία Παπούλια “Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα” Samuel Backett «Όλες οι σπουδές έχουν πολύ καλές επαγγελματικές προοπτικές, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις». Θα μπορούσε να είναι λόγια παρηγοριάς για όσους δεν πήραν το εισιτήριο για τη σχολή που επιθυμούσαν, αλλά είναι λόγια του Διονύση, ενός από […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
“Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα”
Samuel Backett
«Όλες οι σπουδές έχουν πολύ καλές επαγγελματικές προοπτικές, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις».
Θα μπορούσε να είναι λόγια παρηγοριάς για όσους δεν πήραν το εισιτήριο για τη σχολή που επιθυμούσαν, αλλά είναι λόγια του Διονύση, ενός από εκείνους τους νέους, που παρά τις εντυπωσιακά υψηλές επιδόσεις του στις Πανελλαδικές δεν ακολούθησαν την πεπατημένη.
Δεν επέλεξαν σχολές από εκείνες που εκπέμπουν μια ιδιαίτερη κοινωνική αίγλη, αγνόησαν επιδεικτικά αρκετά μόρια ως… πλεονάζοντα γιατί επέλεξαν να σπουδάσουν αυτό που αγαπάνε, αυτό που θα υπηρετήσουν καλύτερα και εν τέλει αυτό που θα τους εξασφαλίσει περισσότερες δυνατότητες πρόσβασης στην αγορά εργασίας σε μια εποχή που αλλάζει και που οι περισσότεροι νέοι αλλά και οι γονείς τους αδυνατούν να παρακολουθήσουν.
Απαλλαγμένοι οι αριστούχοι από τη ματαιοδοξία της κοινωνικής προβολής μέσα από ένα τίτλο, προσγειωμένοι στην πραγματικότητα ίσως και πιο μπροστά από την εποχή τους βάζουν πρώτα ξεκάθαρο ρεαλιστικό στόχο και αφήνουν σε δεύτερη μοίρα αυτό το ανελέητο και αγχωτικό κυνήγημα των μορίων που η επίτευξή τους πολλές φορές είναι θέμα στιγμής, σύμπτωσης και τύχης.
Γι’ αυτό ”ίσως χρειάζεται καλύτερη επιλογή θεμάτων, πιο ισορροπημένη για να μην αδικούνται οι υποψήφιοι όχι όμως και η πλήρης κατάργηση των εξετάσεων” όπως λέει και ο ΄Αγγελος των 19.820 μορίων που επίσης αγνόησε το πλεονέκτημα των υψηλών επιδόσεών του για σχολή με ιδιαίτερο κύρος. Η Μαρίνα, με πάνω από 19, επιμένει πως αγαπά τη Φιλολογία, με πολλούς να τη «δείχνουν με το δάχτυλο».
Μα θα πει κάποιος τι γίνεται αν αυτό που αγαπά απαιτεί υψηλές επιδόσεις, εξοντωτική προσπάθεια και ανελέητο κυνήγημα μορίων; Αντιστρέφοντας το ερώτημα θα του έλεγα πως αγαπά πράγματι αυτό καθ΄εαυτό το ίδιο το επάγγελμα ή μήπως τον μύθο και τη λάμψη με την οποία περιβάλλονται κάποια απ΄ αυτά όπως η Ιατρική και η Νομική, που είναι και το όνειρο πολλών νέων αλλά δυστυχώς και απωθημένο κάποιων φαντασμένων γονιών;
Αν όμως δεν είναι έτσι, αν δεν υποκρύπτεται προσωπική ματαιοδοξία για κοινωνική προβολή τότε το άγχος, η ψυχική και σωματική εξόντωση δε θα βρουν χώρο να λειτουργήσουν. Το μήνυμα που εξέπεμψαν οι αριστούχοι σε αυτή την εντυπωσιακή πασαρέλα αισιοδοξίας και καθαρής σκέψης, είναι πως η εισαγωγή στα ΑΕΙ χωρίς εξετάσεις δε γίνεται.
Δεν μπορούμε να ισοπεδώσουμε την κοινωνία προς τα κάτω. Οι γονείς ας σταθούν δίπλα στα παιδιά τους όχι μπροστά τους. Αλλά το πιο αισιόδοξο μήνυμα από αυτά τα αξιοθαύμαστα παιδιά, σαν ομαδική αντίδραση στη γενικότερη απαισιοδοξία και τάση φυγής που προβάλλεται και δηλητηριάζει τη σκέψη των νέων, είναι η δεδηλωμένη απόφασή τους να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην Ελλάδα, που τους έδωσε τα εφόδια για να επιτύχουν τους στόχους τους και που εν τέλει το οφείλουν ως ελάχιστη ανταπόδοση.
Έκλεισαν τα αυτιά τους στις υποσχέσεις των σειρήνων για λαμπρές καριέρες στο εξωτερικό για να βοηθήσουν με τα εφόδια που θα αποκτήσουν μία πατρίδα που απειλείται από ένα νέο παιδομάζωμα δυτικού τύπου.
Κι αν για κάτι αξίζουν μπράβο, δεν είναι τα μόρια, αλλά αυτή η αισιοδοξία τους που αν τους ακούσει κανείς θα μπορούσε να πει πως είναι στον κόσμο τους…
Είναι.
Στον κόσμο της επιτυχίας που δεν είναι μόρια, πτυχία και δόξα, αλλά στάση ζωής, που θα τους οδηγούσε στην κορυφή ακόμα κι αν γύριζαν την πλάτη στο εκπαιδευτικό σύστημα.
