Η Μαρινέλλα μίλησε στο Down Town για όλους και για όλα. Υπάρχουν πράγματα που της λείπουν σήμερα και τι λέει για χαρακτηρισμούς όπως «ντίβα»;
Υπάρχουν πράγματα που σας λείπουν σήμερα; Ή είστε πλήρης;
Πάντα ήμουν γεμάτη. Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα. Ακόμη κι όταν απέκτησα σπίτι κι αυτοκίνητο, ποτέ δεν είπα: «Αχ, να είχα μια αυτοκινητάρα της τάδε μάρκας». Εδώ και κάποια χρόνια, έχω το ίδιο μικρό αυτοκίνητο – όχι διθέσιο, όμως, για να χωράνε μέσα τα εγγόνια μου και να τα πηγαίνω βόλτες. Ούτε τα φουστάνια μ’ ένοιαξαν ποτέ, ποτέ δεν τα ζήλεψα. Αν με δεις πώς κυκλοφορώ στο σουπερμάρκετ και στα μανάβικα… Έχω πολλή πλάκα!
Πώς κυκλοφορείτε;
Σαν λέτσος.
Δεν σας νοιάζει τι θα πουν για σας;
Δεν με απασχολεί καθόλου. Τους λέω: «Καλημέρα σας, κυρία μου. Ποιο απορρυπαντικό παίρνετε που είναι καλό να το πάρω κι εγώ;». Βλέπω μερικές που έρχονται με κάγκελο τη βλεφαρίδα και λέω: «Χριστέ μου!». Κι εγώ είμαι ό,τι χειρότερο. Κάποιες άλλες μου λένε: «Αχ, κυρία Μαρινέλλα, δεν σας γνώρισα απ’ τον τρόπο που είστε ντυμένη». Και τους απαντάω: «Δηλαδή, τι περίμενες; Να έρθω στο μανάβη με παγιέτα;». Ακόμη κι όταν πηγαίνω για φαγητό με τους φίλους μου, δεν βάφομαι ποτέ. Μόνο στις συναυλίες μου το κάνω αυτό. Κραγιόν βάζω μόνο όταν τραγουδάω. Καμιά φορά, μου λέει η αδελφή μου: «Βάλε, βρε παιδί μου, λίγο μολύβι στο μάτι σου». Το θυμάμαι εκείνη την ώρα, σταματάω λίγο στα φανάρια, βάζω λιγάκι από ένα που έχω πρόχειρο για τέτοιες περιστάσεις κι αυτό ήταν. Δεν μπορώ να έχω make up στο πρόσωπο.
Σας ενοχλεί που ο κόσμος μπορεί να σας αισθάνεται κάθε στιγμή, ακόμη και στις πιο ιδιωτικές σας, σαν φίλη του ή συγγενή του;
Ο κόσμος δεν σε ενοχλεί αν δεν τον ενοχλείς. Δεν σκέφτηκα ποτέ να μη βγω απ’ το σπίτι μου, να μην πάω στον φούρνο της γειτονιάς μου για να πάρω τυροπιτάκια ή στο περίπτερο, επειδή εκεί θα ‘χει κόσμο. Πάω στην τράπεζα και κάθομαι στην ουρά. Μου λένε καμιά φορά τα παιδιά εκεί: «Ελάτε πιο μπροστά, κυρία Μαρινέλλα. Μην κουραστείτε στην αναμονή». Αλλά, δεν θέλω. Γιατί δεν είναι σωστό να περάσω πρώτη ή να με βάλουν ιδιαιτέρως. Το θεωρώ πολύ φυσικό να περιμένω τη σειρά μου μαζί με τον κόσμο. Κι έτσι ο κόσμος με αντιμετωπίζει όπως είμαι. Ίσως γιατί έτσι τον έμαθα όλα αυτά τα χρόνια.
Κι όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί που λένε για σας ότι είστε «μύθος», «ντίβα», «η ιστορία του ελληνικού τραγουδιού»…
Αχ, μη μου τα λες αυτά. Καλά το πήγαμε μέχρι τώρα. Μη μου το γυρίζεις στο χασάπικο. Άστο το ρημάδι…