Από την Ευτυχία Παπούλια
Δεν φοβάμαι αυτόν που έχει εξασκηθεί σε 10000 κλωτσιές μια φορά, αλλά αυτόν που έχει εξασκηθεί σε μια κλωτσιά 10000 φορές.
Bruce Lee
Αμέσως μετά τον τερματισμό του, ο Γκάτλιν υποκλίθηκε μπροστά στον, μέχρι εκείνη τη στιγμή, παγκόσμιο πρωταθλητή των 100 μέτρων Μπολτ, αναγνωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο το μέγεθος του αντιπάλου του και αναδεικνύοντας το μεγαλείο της δικής του αθλητικής συμπεριφοράς.
Το στάδιο “παγωμένο”, δεν μπορούσε να καταπιεί πως ο άνθρωπος που χλεύαζε εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς να σκεφτεί στιγμή να ξεχάσει το σφάλμα του, τους την έφερε.
Ύστερα με δάκρυα στα μάτια κατευθύνθηκε προς τους γονείς του και τους ελάχιστους δικούς του που πίστεψαν σε αυτόν. Μια ανθρώπινη στιγμή και αναγκαία, αφού σχεδόν κανένας εκεί δεν χαιρόταν με τη νίκη του.
Μια νίκη- δικαίωση της εμμονής του Αμερικανού, να ξεπεράσει το στίγμα του ντοπαρισμένου που τον κράτησε για κάποια χρόνια μακριά από τον στίβο. Δικαίωση ενός ανθρώπου που διεκδίκησε μία δεύτερη ευκαιρία στην σταδιοδρομία του για να αποδείξει την πραγματική του αξία.
Εκδίκηση στη βαρβαρότητα της κερκίδας, που εξακολουθούσε συστηματικά να τον καταδιώκει τα τελευταία χρόνια με μία πρωτοφανή μάλιστα σύμπραξη τις τελευταίες ημέρες με τα βρετανικά Μ.Μ.Ε.
Γι αυτό και όταν, με καθυστέρηση κάποιων δευτερολέπτων, η κερκίδα αποφάσισε να του απονείμει το ελάχιστο έπαθλο, το χειροκρότημα, εκείνος δεν το αποδέχτηκε. Με ένα νεύμα τους προέτρεψε να σωπάσουν. Η κερκίδα τον πολέμησε κι έχασε!
-Σουτ, εσείς τώρα!
Ή αλλιώς βγάλτε το σκασμό!, θα τους έλεγε ο Γκάτλιν αν η συμπεριφορά του εμπεριείχε ιχνοστοιχεία μεσογειακού παρορμητισμού.
Γιατί ο Γκάτιλιν δε νίκησε μόνο τον Μπολτ. ΄Ισως τελικά αυτός να ήταν πιο εύκολος αντίπαλος απ΄ ότι φανταζόταν.
Ο Γκάτλιν νίκησε την συστηματικά οργανωμένη προσπάθεια της κερκίδας να τον εξοντώσει ηθικά, γιατί όπως ο ίδιος δήλωσε το δυσκολότερο γι αυτόν δεν ήταν ο αγώνας καθ΄αυτός αλλά η προσπάθειά του να απομονώσει τα αυτιά του απ΄ τη βαρβαρότητα των θεατών.
Και εδώ το μήνυμα του Γκάτλιν ξεπερνά τα όρια του αθλητισμού και εκτείνεται και στο δικό μας αγώνα για την κατάκτηση των δικών μας στόχων.
Γιατί πολλοί νέοι βιώνουμε αυτό που βίωσε ο Γκάτλιν, είτε από την κοινωνία, είτε από τον σύντροφο μας αλλά και τους ίδιους τους γονείς. Υπάρχει και για εμάς μία οργανωμένη συστηματική προσπάθεια ηθικής μας εξόντωσης απ΄ ολόκληρο το φάσμα του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου, που μας συμπεριφέρεται όπως η κερκίδα στον Γκάτλιν.
Μια κερκίδα που συνήθως πετυχαίνει αυτό που θέλει και μας νικά, υπάρχουν όμως και οι “Γκάτλιν” που στο τέλος θα πουν την δική τους τελευταία λέξη και θα γυρίσουν την πλάτη σε αυτούς που κάποτε είχαν ανάγκη.
Είναι ένα κατεστημένο σκληρό, ανήθικο και που δεν χαρίζει ευκαιρίες, παρά μόνο δημιουργεί απελπισμένους και απογοητευμένους νέους που να μπορεί να τους χειρίζεται ως μαριονέτες.
Αυτής λοιπόν της ”κερκίδας” τους ήχους πρέπει να τους απομονώσουμε και όταν νικήσουμε, τα λόγια τους δεν θα έχουν καμία απήχηση στα αυτιά μας και θα τους πούμε κι εμείς μετά την κραυγή περηφάνιας, αυτό το άγριο «σουτ».
Ίσως εμείς, το πούμε διαφορετικά.
Ή το πει και η ζωή από μόνη της, γιατί εν τέλει ο «θεός» της κερκίδας που πιθανόν απλώς έτυχε να μην πιαστεί ντοπαρισμένος, βρέθηκε πεσμένος στο έδαφος, με όλες τις κάμερες να καταγράφουν το άδοξο τέλος της καριέρας του.
Κι ο Γκάτλιν, που άρπαξε τη δεύτερη ευκαιρία, κέρδισε τον θρύλο και είπε «σκασμός» σε αυτούς που δεν του έδωσαν ποτέ συγχωροχάρτι, συνεχίζει με καμάρι, χωρίς να έχει ανάγκη κλακαδόρους που δεν τιμούν τον αθλητισμό…
Έτσι και πολλοί από εμάς, αντέχουμε το δάχτυλο του κόσμου που καταγράφει κάθε λάθος και όταν έρθει η ώρα ρίχνουμε αυτή την τελευταία κλωτσιά, που κάνει τους άλλους να “σκάνε”, πριν ακόμα τους το πεις…
