Από την Ευτυχία Παπούλια Έχω παρατηρήσει ότι για να πετύχει κάποιος, πρέπει να φαίνεται ηλίθιος, αλλά να είναι σοφός. Montesquieu Για το πολυσυζητημένο θέμα της αριστείας, που η κυβέρνηση παλεύει με κάθε τρόπο να «αποσύρει» από την κοινωνία αλλά και από τους στόχους των παιδιών, εκφράζονται συνεχώς πολλές ενστάσεις, με την πλειοψηφία να υποστηρίζει πως […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
Έχω παρατηρήσει ότι για να πετύχει κάποιος, πρέπει να φαίνεται ηλίθιος, αλλά να είναι σοφός.
Montesquieu
Για το πολυσυζητημένο θέμα της αριστείας, που η κυβέρνηση παλεύει με κάθε τρόπο να «αποσύρει» από την κοινωνία αλλά και από τους στόχους των παιδιών, εκφράζονται συνεχώς πολλές ενστάσεις, με την πλειοψηφία να υποστηρίζει πως όλοι πρέπει να κυνηγάμε την «κορυφή».
Και αυτό θα ακουγόταν ιδανικό, αν η κοινωνία που το πιστεύει, δεν είχε δώσει τη δική της έννοια στην κορυφή, που είναι τα επαγγέλματα των γιατρών και των δικηγόρων, έχουν δεν έχουν επιτύχει στην πορεία τους. Αρκεί η ταμπέλα.
Αναμφίβολα, τα παιδιά που κατέκτησαν υψηλές βαθμολογίες αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, όμως το άριστα το παίρνουν μόνο για την «ικανότητά τους να απομνημονεύουν και να αναπαράγουν με ακρίβεια κείμενα». Για την ώρα τίποτε περισσότερο.
Μπροστά τους έχουν διαδρομή επίπονη, σκληρή και με πολλές δόσεις αδικίας, για να αποδείξουν την πραγματική αριστεία. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας πρόχειρος ορισμός του αρίστου όσον αφορά στις πανελλήνιες αλλά και σε κάθε είδους διαγωνισμό.
Κι αν αυτή η διαπίστωση έχει μία κυνικότητα, είναι γιατί η περίπτωση της Κρητικιάς Μαρίας προκαλεί οργή και αγανάκτηση και αποδεικνύει πως τα κοινωνικά ταμπού δεν θα εξαλειφθούν ποτέ.
Οι αντιδράσεις του περιβάλλοντος μίας «άριστης» που έπιασε 19.065 μόρια στις Πανελλήνιες αλλά δεν θα τα αξιοποιήσει όπως οι άλλοι θέλουν, δείχνουν το μέγεθος της ματαιοδοξίας και της μανίας για επίδειξη.
Στο διαδίκτυο, οι περισσότεροι αναρωτιόντουσαν πώς είναι δυνατόν να επιλέγει μια σχολή, τόσο κατώτερη βαθμολογικά από αυτές που κυνηγούν οι περισσότεροι μαθητές. Αυτό ήθελε, λέει εκείνη, αλλά ποιος νοιάζεται γι΄αυτό;
Κόντρα σε όλους, η Μαρία επέλεξε ένα επάγγελμα από εκείνα που δυστυχώς δραστηριοποιούνται στο ημίφως των προκαταλήψεων και της απαξίωσης και δεν είναι άλλο από αυτό της αισθητικού.
Ένας άριστος που θα επιλέξει την ιατρική ή τη νομική πόσες αλήθεια πιθανότητες έχει να γίνει άριστος γιατρός ή νομικός;
Πώς τεκμαίρεται και με ποια κριτήρια του αποδίδεται αυτός ο τιμητικός τίτλος;
Ο γιατρός που κατακτά έδρα σε πανεπιστημιακή κλινική με αμφίβολες διαδικασίες και ανεβάζει το κασέ του στα φακελάκια είναι άριστος;
Η μελαχρινή κοπέλα που αφοσιώθηκε με πειθαρχία στον στόχο της, που ήταν απλώς να είναι μια καλή μαθήτρια, δεν επέλεξε μία από τις σχολές μεγαλύτερης κοινωνικής αποδοχής που θα έκαναν περήφανους τους δικούς της και θα της εξασφάλιζαν χιλιάδες κλακαδόρους.
Αποφάσισε να ασχοληθεί με το κάπως απαξιωμένο και περιθωριοποιημένο επάγγελμα της αισθητικού, κάνοντας περήφανο αποκλειστικά τον εαυτό της.
Από την άλλη, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς και την αγωνία των γονέων, που δεν θέλουν να καταπιαστούν τα παιδιά τους με ορισμένα αντικείμενα που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν κάνει να φαίνονται υποδυέστερα.
Πράγματι, πολλά από αυτά τα «περιθωριοποιημένα» επαγγέλματα «διδάσκονται» σε ιδιωτικές σχολές, λόγω του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου αυτών που τα υπηρετούν.
Στην περίπτωση της Μαρίας όμως, που επιλέγει την αισθητική μέσα ενός τεχνολογικού εκπαιδευτικού ιδρύματος, είναι σχεδόν έγκλημα να νομίζουμε πως θα γυρίζει με το βαλιτσάκι στο χέρι για να βάψει τις φίλες της για να εμφανιστούν όμορφες στην πίστα των μπουζουκιών.
Η αισθητική επιστήμη, η μοναδική από την οποία οι άνθρωποι είμαστε τόσο εξαρτημένοι, σε συνδυασμό με την αγάπη για το επάγγελμα, σε παιδιά σαν τη Μαρία θα χαρίσει μόνο ανώτερες θέσεις στη βιομηχανία καλλυντικών μέχρι την ώρα της δημιουργίας μίας δικής της αυτοκρατορίας.
Ακόμα και τίποτα όμως να μην γίνει από αυτά, ας παραδεχτούμε κοιτάζοντας στον καθρέφτη, πως όταν διαλαλούμε ότι μισούμε τα στερεότυπα, απλώς κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.
Για μια ταμπέλα ζούμε και τίποτα περισσότερο.
