Από την Ευτυχία Παπούλια Οι άντρες νομίζουν ότι πάντα αυτοί έχουν την πρωτοβουλία απέναντι στις γυναίκες, στην πραγματικότητα όμως δεν πλησιάζουν σχεδόν ποτέ όσες δεν τους κοιτούν. Pierre Louÿs Φαίνεται πως το ένστικτο της ανθρώπινης καταστροφικότητας τελικά είναι πιο πολύ πιο ισχυρό από την διακηρυγμένη βούλησή μας να προστατέψουμε το περιβάλλον, και εν τέλει την […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
Οι άντρες νομίζουν ότι πάντα αυτοί έχουν την πρωτοβουλία απέναντι στις γυναίκες, στην πραγματικότητα όμως δεν πλησιάζουν σχεδόν ποτέ όσες δεν τους κοιτούν.
Pierre Louÿs
Φαίνεται πως το ένστικτο της ανθρώπινης καταστροφικότητας τελικά είναι πιο πολύ πιο ισχυρό από την διακηρυγμένη βούλησή μας να προστατέψουμε το περιβάλλον, και εν τέλει την ίδια τη ζωή.
Κι αφού λοιπόν βιώνουμε τα υπολείμματα μιας ανεπίστρεπτης ευδαιμονίας φαίνεται πως έχουμε βάλει στο στόχαστρο όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες που υπηρετούν αυτό που ο Φρόυντ ονομάζει λίμπιντο. Όλες εκείνες τις πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς που υπηρετούν την ανάγκη της ζωής να… ζει, να αγαπά, να πονάει, να διαιωνίζεται.
Ο έρωτας, η αγάπη και η ευλογία της διαιώνισης, έχει ήδη δεχθεί τεράστιο πλήγμα από τις καταιγιστικές εξελίξεις της εποχής, όμως παραμένει το άλφα και το ωμέγα στις επιθυμίες και τους σκοπούς του ανθρώπου.
Η ασυγκράτητη ορμή των δύο φύλων να πλησιάσουν το ένα το άλλο, να φλερτάρουν, να ενωθούν, είναι το πρώτο βήμα. Διαδικασία, που ανέκαθεν είχε σαν κύριο χαρακτηριστικό την επιθετικότητα θα μπορούσε να πει κανείς, του αρσενικού.
Μια επιθετικότητα που στην ευγενική της μορφή εκφράζεται μέσα από μια απλή φιλοφρόνηση, εύκολα όμως, από έλλειψη αγωγής εκφυλίζεται σε παραβατική συμπεριφορά και αντιμετωπίζεται ως τέτοια.
Κατά συνέπεια ο ορισμός ως ”σεξουαλική παρενόχληση” αυτής της φυσιολογικής επιθετικότητας του αρσενικού που δεν αγγίζει την ιδέα του εγκλήματος, είναι το λιγότερο ασέβεια στην ίδια τη ζωή, στην ίδια τη φύση και τους νόμους της.
Είναι συνειδητή παρενόχληση της ζωής.
Χωρίς αυτήν την αρσενική επιθετικότητα, που όταν βρίσκει ανταπόκριση γεννά τον έρωτα, η αναπαραγωγή της ζωής δε θα ήταν παρά ένας καταναγκασμός. Κι όσοι δεν τον γνώρισαν, έστω και μια φορά στη ζωή τους, είναι φυσικό να διακατέχονται από ένα συναίσθημα ζηλοφθονίας για τους προνομιούχους που τον βιώνουν και να αντιμετωπίζουν το φλερτ ως έγκλημα.
Ο Μακρόν που θεωρεί πως έλυσε τα σοβαρά προβλήματα της χώρας του, θέλει τώρα να προστατέψει τις γυναίκες από τη φυσιολογική επιθετικότητα του αρσενικού στο μετρό, στις πλατείες, στους δρόμους. Μαζί με την υφυπουργό του, απαγορεύουν στους Γάλλους εραστές να πλησιάζουν τις γυναίκες και να ζητούν το τηλέφωνο τους, θεωρώντας πως αυτό, είναι σεξουαλική επίθεση.
Πράγματι, ο νέος δεν γνωρίζει πως η αδεξιότητα του ενδέχεται να φέρει σε δύσκολη θέση μια κοπέλα, όμως εκείνη έχει πάντα τον τρόπο, εάν θέλει, να τον αποθαρρύνει. Αδικήματα με τον χαρακτηρισμό ”σεξουαλική παρενόχληση” δεν είναι εύκολο να στοιχειοθετηθούν και να αποδειχθούν, όπως τα αντιλαμβάνεται η γαλλική προεδρία.
Δείχνουν όμως τη συναισθηματική ανεπάρκεια και το ανεκπλήρωτο ερωτικό κενό που κουβαλάνε μέσα τους αυτοί που νομοθετούν ενάντια στη φύση και την αποστολή του έρωτα.
Δεν σκέφτονται άραγε οι γυναίκες που νομοθετούν, πόσες από αυτές καταγράφουν στο ενεργητικό τους τις καθημερινές ”σεξουαλικές παρενοχλήσεις”;
Πόση ευεργετική επίδραση έχουν αυτές οι παρενοχλήσεις στην αυτοεκτίμησή τους ακόμα κι αν παλινδρομούν στα όρια της παραβατικότητας;
Μάλλον η Μαρλέν Σιαπά, δεν έχει ιδέα για το βουβό δράμα εκείνων των γυναικών που δεν έχουν δεχτεί ούτε μία τέτοια παρενόχληση στη ζωή τους, ή πόση κολακεία αισθάνονται όσες υφίστανται ακόμα και το «μαρκάρισμα» των αντρών.
Το παράδοξο είναι πως και οι ίδιες οι φεμινιστικές οργανώσεις στέκονται απέναντι σε αυτό το εντελώς ανόητο μέτρο, γιατί αλήθεια, ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι στο φλερτ, την ώρα που παλεύουμε να το επαναφέρουμε στο προσκήνιο;
Ίσως μόνο κάποιος, που δεν πρόλαβε να βιώσει αυτό το υπέροχο «παιχνίδι» διεκδίκησης και εξουσίας.
