Από την Ευτυχία Παπούλια
Το στυλ και η δομή είναι τα βασικά σε ένα βιβλίο. Οι μεγάλες ιδέες είναι μπαρούφες.
Vladimir Nabokov, Ρωσοαμερικανός συγγραφέας
«Έχουμε σοβαρές διαφωνίες στο κόμμα μου. Κι αυτές δεν μπορούμε να τις αποκρύψουμε. Μπορεί ως αντιπολίτευση να είμαστε αποτελεσματικοί όμως με αυτές τις διαφωνίες δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε τη διακυβέρνηση της χώρας ως Κόμμα της Εναλλακτικής για τη Γερμανία’».
Με αυτά τα λόγια η Φράουκε Πέτρι αυτή η νέα γυναίκα, που τάραξε τα νερά της πολιτικής στη Γερμανία, παραιτήθηκε από τη συναρχηγία του κόμματος και αποχώρησε χωρίς να απαντήσει σε ερωτήσεις, στέλνοντας έτσι κι ένα μήνυμα ως προς τον τρόπο σκέψης για τη διαχείριση της εξουσίας μιας νέας χαρισματικής γυναίκας αρχηγού ενός ακροδεξιού εθνικιστικού κόμματος.
Η ηγεμονία της Κομμουνιστικής Αριστεράς με ευθύνη και της Δεξιάς στον πνευματικό χώρο, κατάφερε να συντηρεί για δεκαετίες στη μνήμη των Ευρωπαίων τα εγκλήματα του Ναζισμού μέχρις ότου ”η μαύρη βίβλος του Κομμουνισμού” συλλογικό έργο Γάλλων ιστορικών με αριστερές καταβολές, έρχεται να αποκαλύψει πως τα εγκλήματα του Κομμουνισμού ήταν πολύ περισσότερα και πιο άγριας μορφής από αυτά των Ναζί.
Κι όταν χρειάστηκε να καταδικαστούν τα εγκλήματα και των δύο πλευρών είχαμε τις γνωστές αντιδράσεις Κοντονή, που φυσικά δεν βίωσε τον Κομμουνισμό παρά μόνο τον γνωρίζει μέσα από επιλεγμένες αφηγήσεις της Αριστερής Διανόησης.
Η ιστορική αφήγηση είναι κατ΄ ανάγκη αποσπασματική. Η ιστορική πείρα αφορά πλέον σε μια γενιά που είτε δεν υπάρχει είτε βρίσκεται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής.
Κατά συνέπεια η προσπάθεια να ταυτίζεται η σημερινή Ακροδεξιά με το Ναζισμό και η Ακροαριστερά με τον Κομμουνισμό και τον Σταλινισμό δε βρίσκουν απήχηση.
Οι Γερμανοί του σήμερα, δεν νιώθουν ενοχές για τα εγκλήματα των Ναζί στην Ευρώπη. Η χρονική απόσταση ανάμεσα στις γενιές ενεργεί ως καταλύτης σε αυτό που εμείς, που συγκατοικούμε στη μεγάλη οικογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιλέγουμε να αρνούμαστε: τη λήθη. Τόσο του Ναζιστικού όσο και του Σταλινικού παρελθόντος.
Οι όροι νεοναζί, ακροδεξιός, ξενοφοβικός που κολλάμε σαν μια ετικέτα για να απαξιώσουμε νέες πολιτικές τάσεις, που άλλωστε έρχονται και παρέρχονται ως μόδα και ως διέξοδος, δεν έχουν απήχηση στη σημερινή γενιά.
Αποκάλεσαν τη Φράουκε Πέτρι ”θηλυκό Χίτλερ” και της αποδίδουν μομφή πως όχι μόνο δεν αντέδρασε αλλά μάλλον ένιωσε και κολακευμένη. Για εκείνη όμως, ο Χίτλερ ήταν απλά ένας ηγέτης και η Φράουκε Πέτρι είναι σίγουρα ένα από τα ελάχιστα πρόσωπα της πολιτικής που διαθέτουν ηγετικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν είναι ποτέ μόνο ρομαντικά. Της καταλογίζουν άχρωμες και ανούσιες πολιτικές ομιλίες με έντονες ακροδεξιές αποχρώσεις, επισημαίνουν όμως ταυτόχρονα την έντονη θηλυκότητά της, την αθλητική κορμοστασιά της και την προσωπική της ακτινοβολία.
«Είναι όμως αυτά χαρίσματα για μία νέα πολιτικό;», αναρωτιούνται αυτοί που αιφνιδιάστηκαν από την παρουσία της στην πολιτική σκηνή. Ανεπιφύλακτα ναι! Είναι!
Η φυσική παρουσία ασκεί επιρροή στις ανθρώπινες μάζες μεγαλύτερη από εκείνη των λόγων και των υποσχέσεων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί ένα σημαντικό προβάδισμα χάρη στη φυσική του παρουσία και την αύρα και –επιτέλους ας πούμε την αλήθεια- κανείς δεν νοιάζεται για τις υποσχέσεις του.
Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει την πτώση της δημοτικότητάς του όχι τόσο στην αθέτηση των υποσχέσεών του, όσο στο τσαλαπάτημα της αρχικής του εικόνας ως ενός νέου χαρισματικού σαραντάρη, με τις αδέξιες κινήσεις του, το χαλαρό βάδισμα, το αφηρημένο βλέμμα. Κινήσεις που του στέρησαν το πλεονέκτημα ενός νέου γοητευτικού νέου, που μπορεί να αποπνεύσει εμπιστοσύνη.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ζούμε στην εποχή της εικόνας κι ενώ αφιερώνουμε τη ζωή μας στο πώς θα την τελειοποιήσουμε, επιμένουμε να μην το ομολογούμε.
Κι η Φράουκε διαθέτει και με το παραπάνω αυτή την εικόνα, που κατάφερε να κερδίσει πολλούς από τους ψηφοφόρους της Μέρκελ, όχι γιατί κάποιος πίστεψε πως θα εξαφανιστούν από το έδαφος οι μετανάστες, αλλά γιατί η ισχυρή προσωπικότητα της, εμπνέει εμπιστοσύνη.
Ερωτευμένη σύζυγος, μητέρα πέντε παιδιών και γυναίκα με μεστό λόγο, που τη μεγάλη στιγμή της καριέρας της αφήνει την «καρέκλα» και παίρνει το μεγάλο ρίσκο να ξεκινήσει μόνη από την αρχή.
Και μπροστά σε αυτά, κανένας συνυφασμένος με αίμα χαρακτηρισμός από το μακρινό παρελθόν, δεν έχει αξία.
Αντιθέτως, αυτή η απόδοση των χαρακτηρισμών ανοίγει ακόμα πιο διάπλατα τις πόρτες της Βουλής, σε κόμματα που δήθεν ταράζουν τα νερά της… δημοκρατίας.