Γράφει ο γνωστός ποινικολόγος και υποψήφιος για την προεδρία του ΔΣΑ, Θεόδωρος Μαντάς Το κοινωνικό φαινόμενο της ανεργίας των πτυχιούχων, αποτελεί ένα βασικό χαρακτηριστικό στοιχείο της νοσούσας κοινωνίας, ένα σύμπτωμα που εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας, κατατάσσοντας την Ελλάδα σε θλιβερά υψηλά παγκόσμια ποσοστά. Μέσα σε αυτό το […]
Γράφει ο γνωστός ποινικολόγος και υποψήφιος για την προεδρία του ΔΣΑ, Θεόδωρος Μαντάς
Το κοινωνικό φαινόμενο της ανεργίας των πτυχιούχων, αποτελεί ένα βασικό χαρακτηριστικό στοιχείο της νοσούσας κοινωνίας, ένα σύμπτωμα που εντάσσεται 
στο γενικότερο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας, κατατάσσοντας την Ελλάδα σε θλιβερά υψηλά παγκόσμια ποσοστά.
Μέσα σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο λοιπόν, ο δικηγορικός κόσμος της χώρας, με τους αναρίθμητους συλλόγους, μέλη των οποίων είναι εξειδικευμένοι και άρτια επιστημονικά καταρτισμένοι νέοι επιστήμονες, συνειδητοποιεί πλέον με αγωνία πως οδεύει προς την πλήρη εναρμόνιση με την συνολική εικόνα αποδόμησης της κοινωνίας.
Οι αιτίες πολλές, με βασικότερη την διαρκή υπονόμευση του επαγγέλματος από την ίδια την Πολιτεία, η οποία μέσα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ενισχύσει τα κρατικά ταμεία, αυξάνει διαρκώς τις ασφαλιστικές εισφορές και εισάγει δυσβάστακτα φορολογικά μέτρα, στα οποία οι νέοι δικηγόροι αδυνατούν να ανταπεξέλθουν.
Αρκεί να ανατρέξει κανείς στα στατιστικά στοιχεία που κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας από έγκυρους φορείς, τα οποία επαληθεύουν την τεράστια έκταση και όξυνση του προβλήματος.
Μέσα σε αυτό το καθεστώς οικονομικής αφαίμαξης και αδυναμίας να ανταποκριθούν με αξιοπρέπεια στο δικηγορικό λειτούργημα, οι νέοι δικηγόροι πλήττονται βίαια, σε βαθμό που η μάχιμη δικηγορία να καθίσταται πλέον πρακτικώς ασύμφορη.
Από την άλλη, σε αρκετές περιπτώσεις η αναζήτηση εργασίας και η αδυναμία ευρέσεως έγκειται στις συνθήκες στις οποίες οι νέοι καλούνται να ανταπεξέλθουν.
Πολλές φορές έρχονται αντιμέτωποι με κλειστές πόρτες και παρά τον αγώνα που έκαναν για τη λήψη του πτυχίου και την αγάπη τους για τη νομική επιστήμη, είναι ανέφικτο να το αξιοποιήσουν.
Ωστόσο είναι κοινός τόπος πως η νομική κατάρτιση δεν αποκτάται αποκλειστικά με την απόκτηση πανεπιστημιακών τίτλων, αλλά πολύ περισσότερο μέσω της πρακτικής ενασχόλησης με την επιστήμη, η οποία όπως όλα δείχνουν αποτελεί δυσεύρετο αγαθό για τους περισσότερους νέους. Καταλήγουμε έτσι σε καταστάσεις υποαμειβόμενης εργασίας, με απολαβές κραυγαλέα δυσανάλογες προς τον υπέρογκο φόρτο και τις ώρες εργασίας, οι οποίες με δυσκολία αρκούν για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες.
Η οικονομικά απρόσφορη αγορά εργασίας καθώς και η αδυναμία της να δώσει στον νέο επαγγελματία την αίσθηση ηθικής ικανοποίησης και προσωπικής επίτευξης στόχων, ωθεί τους νέους δικηγόρους στην εγκατάλειψη της δικηγορίας και σε μια «δραπέτευση» προς άλλα βιώσιμα επαγγέλματα, ακόμη και στο εξωτερικό, προκειμένου να ευοδωθούν οι προσπάθειές τους για επαγγελματική επιβίωση.
Επιπλέον, γίνεται λόγος για κορεσμό του επαγγέλματος. Είναι γεγονός πως οι νομικές σχολές είναι από τις δημοφιλέστερες της χώρας, λόγω του υψηλού επιπέδου γνώσεων που παρέχουν, καθώς και του ευρέος φάσματος επαγγελματικών διεξόδων που υπόσχονται. Η συνεχής επομένως εισροή πολυάριθμων νέων στις σχολές και η μετέπειτα εγγραφή τους στα μητρώα των δικηγορικών συλλόγων, που σηματοδοτεί και την είσοδο τους στην αγορά εργασίας, δεν διασφαλίζει σε καμία περίπτωση και την απορρόφησή τους. Ωστόσο, είναι αδιανόητο να κατηγορούμε τα νέα παιδιά, τα οποία μοχθούν και με κόπο πετυχαίνουν την εισαγωγή τους στις νομικές σχολές προκειμένου να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Καμία κρίση δεν μπορεί να στερήσει από αυτά τα παιδιά το δικαίωμα στη μόρφωση και την ευκαιρία να προσπαθήσουν για το μέλλον τους, και τέτοιου είδους παραδοχές θα πρέπει να απορρίπτονται.
Το φαινόμενο των διπλωματούχων ανέργων και το ασφυκτικό πλαίσιο στο οποίο καλούνται να επιβιώσουν έχει οξυνθεί τα τελευταία έτη. Η Πολιτεία θα πρέπει να αφουγκραστεί την φωνή αγωνίας των νέων δικηγόρων και οι δικηγορικοί σύλλογοι να σταθούν αρωγός στον καθημερινό τους αγώνα. Επoμένως, είναι αναγκαία η βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων γνώσεων και η προσαρμογή των προγραμμάτων κατάρτισης στις κοινωνικές μεταβολές, ώστε μέσω της ανταγωνιστικότητας, της εξειδίκευσης και της ουσιαστικής ανταπόκρισης στις ανάγκες της αγοράς εργασίας, να επιτευχθεί ο βέλτιστος συσχετισμός απολαβών και παρεχόμενων υπηρεσιών.
Πηγή: Insider
