Από την Ευτυχία Παπούλια
Εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων.
Γεώργιος Παπανδρέου, 1888-1968, Έλληνας Πρωθυπουργός
Έμοιαζαν σαν απόφοιτοι Δραματικής Σχολής που αποφάσισαν να συγκροτήσουν το δικό τους θίασο, με την αποτυχία του «ατζαμή» δεδομένη.
Έναν ακόμη θίασο όπου οι ηθοποιοί, χωρίς να έχουν κάποια συναισθηματική σχέση μεταξύ τους, παρατάχθηκαν στο πάνελ χωρίς καν να έχουν αποφασίσει ποιο έργο θα ανεβάσουν.
Το δεύτερο debate, ενόψει των εκλογών για την ηγεσία της… Κέντρο από τη μία και Αριστεράς από την άλλη, δεν ήταν παρά το αναμενόμενο.
Ο καθένας να εκφωνεί το δικό του μονόλογο, να καταφέρεται κατά του διπλανού του κι όλοι μαζί εναντίον Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, των κακών πολιτικών που ευθύνονται για τα δεινά της χώρας.
Κύριο θέμα της βαρετής τηλεμαχίας, ποιος είναι ο πιο κατάλληλος για την ηγεσία του νέου φορέα επαιτώντας ταυτόχρονα και τη σύμπραξη κάποιων εκατοντάδων ευκολόπιστων πολιτών.
Χωρίς αυτούς, ο θίασος δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί ώστε να λάβουν και την ανάλογη επιχορήγηση που θα τους εξασφαλίσει την καλλιτεχνική τους επιβίωση.
Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ας ξεδιαλύνουμε όμως με την ευκαιρία της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, τον μύθο του Κέντρου και φυσικά, της Κεντροδεξιάς.
Η Αριστερά και η Δεξιά ήταν οι δύο μεγάλες κατηγορίες της ελληνικής κοινωνίας που πέρα απ τα πολιτικά πάθη τους χώριζαν διαφορές ως προς την κοινωνική αλλά και ατομική συμπεριφορά των μελών της. Το λεγόμενο Κέντρο δεν ήταν παρά μία επινόηση δημαγωγών πως θα μπορούσαν να συνενώσουν τους μετριοπαθείς και των δύο πλευρών και να δημιουργήσουν μία νέα πρόταση απαλλαγμένη από τα μίση και τα πάθη του παρελθόντος.
Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε το αξέχαστο για τη γενναιοδωρία του ΠΑΣΟΚ. Από μία Αριστερά που ενέδωσε και πρόδωσε τις ιδέες της με το αζημίωτο για να τις εγκαταλείψει και αναζητώντας μετά την χαμένη ταυτότητα να «φωλιάσει» στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτόν που πρόδωσε ακόμα περισσότερο τις ιδέες της Αριστεράς αλλά και διέψευσε με τον πιο δραματικό τρόπο τις προσδοκίες και ενός μεγάλου τμήματος της μετριοπαθούς Δεξιάς, κυρίως με τη διαβεβαίωση κατάργησης του ΕΝΦΙΑ.
Αυτή είναι μία σύντομη αριστερή διαδρομή που βαίνει προς την πλήρη μετάλλαξή της, σε ένα αμιγώς αστικό κόμμα.
Κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενός Κεντροαριστερού φορέα είναι μία ακόμη απάτη που απευθύνεται σε αδαείς και ευκολόπιστους ψηφοφόρους.
Τι κάνει όμως η Νέα Δημοκρατία, που προς το παρόν παραμένει η μόνη εναλλακτική πρόταση;
Το μόνο που κατάφερε, είναι να στείλει τους αμιγώς Δεξιούς ψηφοφόρους της στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Γιατί τόσο οι ψηφοφόροι του «ναζιστικού» δήθεν κόμματος, όσο και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι το σταθερό, το βασικό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας.
Κι ενώ η Αριστερά παρ΄ όλη τη μεταλλαξή της σε αστικό κόμμα δεν αποποιείται την ιστορική της ονομασία, η Νέα Δημοκρατία αρνείται τον αυτοπροσδιορισμό της ως αμιγώς δεξιό κόμμα ξορκίζοντας το δεξιό και βασικό κομμάτι της ως ακροδεξιό και φυσικά, κλείνοντας με δύναμη την πόρτα επιστροφής των ψηφοφόρων που σε μια στιγμή αγανάκτησης αυτομόλησαν στη Χρυσή Αυγή.
Αν εξαιρέσουμε την ηγετική ομάδα και κάποιες δεκάδες ίσως και λίγες εκατοντάδες μέλη της που πήραν στα σοβαρά τη ναζιστική ιδεολογία, πιστεύει η Νέα Δημοκρατία πως οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι ναζιστές; Ή ό τι ανήκουν σε ακροαριστερές οργανώσεις;
Κομμάτι δικό της είναι, σάρκα από τη σάρκα της. Αν η Νέα Δημοκρατία αρνείται να αυτοπροσδιοριστεί ως Δεξιά παράταξη, αν δεν ανοίξει την πόρτα επιστροφής των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής και των ΑΝΕΛ, αν εξακολουθεί να αφήνει ακάλυπτους τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη στην ιδεολογική επιθετικότητα του κάθε Ραγκούση τότε το κόμμα αυτό, που κρατάει ακόμη την κοινωνία όρθια, θα βρεθεί στη μοίρα της Κεντροαριστεράς και θα αναζητά τα κομμάτια της.
Ας το λάβει σοβαρά υπόψη αυτό ο Κυριάκος, τώρα που η χώρα κινδυνεύει να χάσει κάθε ηθικό φραγμό.