Από την Ευτυχία Παπούλια Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπιστείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου. Ζαν Λυκ Γκοντάρ Με φόντο την ανατριχιαστική δολοφονία της όμορφης μελαχρινής εφοριακού, από τα «στερημένα» χέρια ενός 58χρονου πρώην κατάδικου, «σκάει» σαν ατομική βόμβα η άδεια στον Δημήτρη Κουφοντίνα. Ο […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπιστείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου.
Ζαν Λυκ Γκοντάρ
Με φόντο την ανατριχιαστική δολοφονία της όμορφης μελαχρινής εφοριακού, από τα «στερημένα» χέρια ενός 58χρονου πρώην κατάδικου, «σκάει» σαν ατομική βόμβα η άδεια στον Δημήτρη Κουφοντίνα.
Ο φονιάς του νεκροταφείου, που ζήτησε μια αχρείαστη και κωμικοτραγική συγγνώμη, σήκωσε πολλούς Έλληνες από τον καναπέ για να σπεύσουν στα δικαστήρια, με σκοπό να τον φτύσουν, να τον χτυπήσουν, να τον «σφάξουν» αν αυτό ήταν δυνατό. Στην αντίπερα όχθη, ο στυγνός εκτελεστής της 17 Νοέμβρη που δεν δήλωσε ποτέ μεταμέλεια, αντιμετωπίζεται από πολλούς ως ήρωας και επαναστάτης.
Αν το σκεφτούμε καλύτερα, η μεταμέλεια είναι ένα καταπραϋντικό για πολύ μικρές παρεκτροπές της κοινωνικής μας συμπεριφοράς και πάντα με την προϋπόθεση να υπάρχει η δυνατότητα επανόρθωσης της βλάβης που προξενήσαμε.
Όταν όμως πρόκειται για εγκλήματα, ιδίως για αφαίρεση ζωής, τότε όχι μόνο δεν εξαγνίζουν στο ελάχιστο τον θύτη αλλά μάλλον μόνο ως ειρωνεία μπορεί να θεωρηθεί.
Τα κλεφτρόνια, οι διαρρήκτες, αυτοί που αφαιρούν ζωές για να ληστέψουν, λιντσάρονται και προπηλακίζονται σαν μια ελάχιστη ανάγκη να εκτονωθεί η οργή του λαού, πέρα από τις συνέπειες της δικαιοσύνης.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και για τα μέλη μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που διαπράττουν εγκληματικές πράξεις στο όνομα μιας ιδεολογίας. Αυτοί, καταξιώνονται στη συνείδηση ορισμένων κοινωνικών ομάδων ως λαϊκοί ήρωες, ως επαναστάτες, ως αγωνιστές πολλές φορές με την ανοχή ακόμη και της ίδιας της εξουσίας.
Αυτοί ούτε λιντσάρονται, ούτε δείχνουν μεταμέλεια ούτε φυσικά ζητάνε συγνώμη.
Φαντάζεται κάποιος τον Χίτλερ, τον Παπαδόπουλο, τη 17 Νοέμβρη, τη Χρυσή Αυγή και τις ακροαριστερές οργανώσεις να ζητάνε συγνώμη ή να δείχνουν μεταμέλεια για τις πράξεις τους; Όχι.
Γιατί τα εγκλήματά τους δεν διαπράχτηκαν για προσωπικό όφελος ή από μια προσωπική στιγμιαία παρόρμηση αλλά στο όνομα μιας «κοσμοθεωρίας». Μιας ιδεολογίας πιο απλά, που έχει εξουδετερώσει τη σκέψη τους και θεωρείται άλλοθι, όμοιο με αυτό που τα εξαρτημένα άτομα επικαλούνται ζητώντας την κατανόηση και την ανοχή της κοινωνίας.
Οι πράξεις τους υπηρετούν κατά τη γνώμη τους κάποια ανώτερα ιδανικά και μόνο ως τέτοιες πρέπει να κρίνονται.
Τα μέλη του Ρουβίκωνα, που αρκούνται για την ώρα σε φθορές, κάνουν ακτιβισμό… ισχυρίζονται εμμέσως όχι μόνο άνθρωποι της κυβέρνησης, αλλά και μεγάλη μερίδα του λαού.
Ένας από αυτούς που εκτελούσαν για μια «ιδέα», ήταν ο Κουφοντίνας, που αφαιρούσε ζωές ψύχραιμος, με ηθικό αυτουργό τον Γιωτόπουλο.
Μία συγνώμη ή μία μεταμέλεια δε μπορεί να απαλύνει τον πόνο που προκάλεσε ούτε να εξαγνίσει τον ίδιο.
Ο χρόνος έχει επουλώσει τα βαθιά τραύματα και η δικαιοσύνη έπραξε αυτό που έπρεπε.
Ωστόσο ο Κουφοντίνας, ως λαϊκός ήρωας, ως επαναστάτης πλέον στη συνείδηση της νέας γενιάς τρομοκρατών, έχει μια υποχρέωση απέναντι στη μνήμη των θυμάτων του αλλά και της κοινωνίας: Την επόμενη φορά που θα ξαναβγεί, όπως είπε, μαζί με τα γλυκά στους δημοσιογράφους να δώσει και μια μικρή συνέντευξη κάνοντας έναν απολογισμό του ”έργου” της 17 Νοέμβρη.
Ποιες ήταν οι ιδέες που υπηρέτησαν και τι ήθελαν να αλλάξουν στον κόσμο; Τελικά το αίμα τόσων αθώων εξυπηρέτησε αυτές τις ιδέες; Αν όχι τι πήγε στραβά;
Μήπως η νέα γενιά τρομοκρατών συνεχίζει στα δικά τους χνάρια το έργο που αυτοί δεν πρόλαβαν να τελειώσουν;
Ίσως μοιάζουν απλοϊκά ερωτήματα, όμως οι απαντήσεις από κάποιον serial killer, θα ήταν ικανές να αποτρέψουν τους επίδοξους νεοτρομοκράτες από το να προκαλέσουν κι άλλο αναίτιο πόνο.
Θα ήταν μία κοινωνική προσφορά του ”διανοητή” του Γιωτόπουλου, μιας και η επιρροή που ασκεί σε μεγάλο κομμάτι του λαού, αγγίζει τα όρια του τρομακτικού κι επικίνδυνου.
Αν λοιπόν κάτι πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις, δεν είναι αυτές οι ανάσες «ελευθερίας» συνοδευόμενες από την σκιά των αστυνομικών, αλλά η τεράστια απήχηση που έχει τόσα χρόνια μετά, αυτός ο «αγέραστος» και προκλητικά χαμογελαστός Λουκάς…
