Από την Ευτυχία Παπούλια
Ας μάθουμε να δεχόμαστε ότι έρχεται καιρός που τα δέντρα είναι γυμνά και να προσδοκούμε την εποχή που θα δρέψουμε τους καρπούς.
Άντον Τσέχωφ
Ήμουν θυμάμαι στην Ε΄ Δημοτικού όταν τέτοια εποχή αποφασίσαμε να κάνουμε Χριστούγεννα με τη γιαγιά στο χωριό. Το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν να παίξουμε χιονοπόλεμο και μετά να τρέξουμε κοντά της για να μας βάλει σαν «στρατιωτάκια» μπροστά στη φωτιά να ζεσταθούμε.
Στον δρόμο σιγά σιγά η ατμόσφαιρα άρχισε να γίνεται όλο και πιο γκρίζα και είδαμε τις πρώτες νιφάδες χιονιού να πέφτουν στο τζάμι του αυτοκινήτου. Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα άρχισε να με γεμίζει από αυτό το απροσδόκητο για εμάς που μεγαλώναμε στην θορυβώδη πρωτεύουσα, φυσικό φαινόμενο.
Χιόνι! Χιόνι! αναφωνήσαμε από τη χαρά μας. Ίσως να ήταν η πρώτη φορά που είχα την εμπειρία του χιονιού, συνειδητά τουλάχιστον.
Ήταν όμως και η πρώτη φορά που το χιόνι, ως φυσικό φαινόμενο, ταυτίστηκε και συνδέθηκε με την Γέννηση του Θεανθρώπου, με τα Χριστούγεννα.
Αυτή η καταναλωτική μανία, αυτές τις ημέρες, αυτά τα λαμπιόνια στις βεράντες που όσο πάνε λιγοστεύουν, δεν μας έλεγαν απολύτως τίποτα ως παιδιά. Δεν μπορούσαμε όμως να φανταστούμε τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά χωρίς χιόνια.
Και τώρα που μεγαλώσαμε, αφού αυτά δεν έρχονται, πηγαίνουμε εμείς… σε αυτά, όση ταλαιπωρία κι αν χρειαστεί να υπομείνουμε.
Αυτές οι παιδικές αναμνήσεις ήρθαν πάλι, παρακολουθώντας την αξιολόγηση από τα δελτία ειδήσεων μιας σπάνιας ευκαιρίας, για μας που ζούμε στις μεγάλες πόλεις, να έρθουμε σε άμεση επαφή με την ομορφιά της φυσικής ατμόσφαιρας των Χριστουγέννων όπως τουλάχιστον την έχουμε διατηρήσει στη φαντασία μας είτε από πραγματική εμπειρία είτε μέσα από αφηγήσεις.
”Απίστευτη ταλαιπωρία, δραματικές ώρες έζησαν οι οδηγοί και οι επιβάτες που ακινητοποιήθηκαν σε ατέλειωτες ουρές πολλών χιλιομέτρων, οργή και αγανάκτηση κατά των περιφερειαρχών που δεν φρόντισαν να γεμίσουν με αλάτι την εθνική οδό, για οδηγούς που δεν είχαν αλυσίδες, που αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των μετεωρολόγων”… και άλλα παρόμοια.
Για οδηγούς που άκαιρα, πρόωρα, σκότωσαν την παιδική ψυχή από μέσα τους. Που αντί να κάνουν στην άκρη, να βγουν λίγο έξω από το αυτοκίνητο μαζί με τα παιδιά τους και να απολαύσουν τη μαγεία αυτής της απροσδόκητης ευλογίας, άφησαν την οργή και την απελπισία να τους κυριεύσει.
Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε… είμαστε πάντα βιαστικοί… Τρέχουμε να φύγουμε από κάπου, να φθάσουμε κάπου αλλού… Κι όταν αυτό το αλλού που θα φθάσουμε διαπιστώνουμε πως ήταν απλά μια φαντασίωση, τρέχουμε πάλι να ξαναγυρίσουμε εκεί απ΄ όπου φύγαμε.
Όλοι αυτοί που αποκλείστηκαν στα χιόνια της εθνικής οδού έζησαν μια εμπειρία που δεν διέθεταν τα ανάλογα συναισθηματικά αντανακλαστικά τις ευαισθησίες που χρειαζόταν για να βιώσουν το μεγαλείο της, σε λίγες ημέρες θα ξανατρέχουν πάλι ανάποδα, στην αντίθετη κατεύθυνση.
Τρέχουμε, τρέχουμε…
Κυριολεκτικά και μεταφορικά για να κατακτήσουμε καινούριους στόχους που στο τέλος θα αναρωτιόμαστε: Άξιζε; Άξιζε τόσο τρέξιμο; Ίσως ναι, ίσως και όχι.
Εκείνο όμως που σίγουρα άξιζε ήταν οι εμπειρίες της διαδρομής. Εμπειρίες που προσπεράσαμε που δεν θελήσαμε να βιώσουμε. Που ίσως κάποια απ΄ αυτές, ίσως και όλες μαζί να ήταν πιο σημαντικές από τον ίδιο το στόχο, από τον ίδιο τον προορισμό.
Όσοι λοιπόν από μας είχαμε την ατυχία να αναχωρήσουμε φορτωμένοι με συσσωρευμένη πίεση και εκνευρισμό ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος στην επιστροφή μας.
Ας επιστρέψουμε μία ημέρα νωρίτερα και ας απολαύσουμε την κάθε στιγμή της διαδρομής. Γιατί το μόνο που τελικά μένει, δεν είναι τα «πλούσια» τραπέζια και τα αχρείαστα δώρα, αλλά αυτές οι στιγμές που έρχονται και σου χτυπούν την πόρτα. Με εσένα να την ανοίγεις με ηρεμία και ετοιμότητα να απολαύσεις την θετική της πλευρά!
Καλή μας χρονιά λοιπόν, με «κατάλευκες» στιγμές, σαν το πανέμορφο χιόνι που δεν έρχεται κατά… παραγγελία.