Μπορεί η κυβέρνηση να πανηγυρίζει καθημερινά για την έξοδο της χώρας από τη λιτότητα το ερχόμενο καλοκαίρι, ωστόσο έξω από τα σύνορα, οι δηλώσεις είναι πιο συγκρατημένες. Ο απερχόμενος επικεφαλής του EwG Τόμας Βίζερ κάνει λόγο για επιπλέον όρους που θα επιβληθούν, όταν πέσει στο τραπέζι το ζήτημα ρύθμισης του χρέους. Παρότι δεν έχει συζητηθεί […]
Μπορεί η κυβέρνηση να πανηγυρίζει καθημερινά για την έξοδο της χώρας από τη λιτότητα το ερχόμενο καλοκαίρι, ωστόσο έξω από τα σύνορα, οι δηλώσεις είναι πιο συγκρατημένες.
Ο απερχόμενος επικεφαλής του EwG Τόμας Βίζερ κάνει λόγο για επιπλέον όρους που θα επιβληθούν, όταν πέσει στο τραπέζι το ζήτημα ρύθμισης του χρέους.
Παρότι δεν έχει συζητηθεί ποια θα είναι η σχέση μεταξύ Ελλάδας και δανειστών από τον Αύγουστο που τελειώνει το πρόγραμμα, ο ίδιος σημειώνει ότι αυτό θα εξαρτηθεί από τις συμφωνίες που θα γίνουν, όσον αφορά τη χρηματοδότηση της χώρας και κατά πόσο θα υπάρξει ελάφρυνση χρέους.
«Εάν υπάρξει περαιτέρω ελάφρυνση χρέους μετά το τέλος του προγράμματος, τότε λογικό είναι να επιτευχθεί κάποια περαιτέρω συμφωνία», λέει σε συνέντευξή του στην Καθημερινή.
Ο Βίζερ εκτιμά ότι ένας βασικός λόγος που οι επενδυτές διστάζουν να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα είναι το δικαστικό σύστημα. «Πόσο βέβαιος μπορεί να είναι ένας επενδυτής ότι θα έχει μια δίκαια και γρήγορη δίκη αν προκύψει κάποιο πρόβλημα; Βλέπουμε τεράστιες διαφορές στα επίπεδα επενδύσεων σε χώρες όπου υπάρχει γρήγορη και προβλέψιμη νομική διαδικασία έναντι άλλων όπου υπάρχει πιο αργή και λιγότερο προβλέψιμη διαδικασία», τονίζει.
Για τον ίδιο η ελληνική κρίση δεν ήταν δημοσιονομική, αλλά βλέπει την κύρια αιτία στη διοίκηση της χώρας. «Οι προσωπικές σχέσεις μετράνε περισσότερο από την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα», λέει. Συγκεκριμένες ομάδες της κοινωνίας, από όλα τα κόμματα, «παίρνουν κομμάτια από την οικονομία», αναφέρει.
Όπως επισημαίνει το μεγαλύτερο λάθος που έκαναν οι ευρωπαίοι ήταν ο ίδιος ο σχεδιασμός της τρόικας.
«Έπρεπε να είχαμε σχεδιάσει κάτι διαφορετικό. Έχοντας τρεις οργανισμούς αναμεμειγμένους δημιουργήσαμε πολύ ανταγωνισμό ανάμεσά τους και ζήλιες. Το πιο αποτελεσματικό θα ήταν να υπάρχει ένας θεσμός, αλλά ποιος θα ήταν αυτός;».
Προσθέτει ότι το δικό του προσωπικό λάθος ήταν ότι δεν κατάλαβε από το πρώτο πρόγραμμα πόσο αναγκαία ήταν μια αναδιάρθρωση χρέους. «Αν είχαμε μια αναδιάρθρωση χρέους και πιο συνεργάσιμους Έλληνες ομολόγους, τότε πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Έπρεπε δυστυχώς να μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο».
