Διασκευή της αρχαίας τραγωδίας του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», ανεβάζουν εννέα γυναίκες από την Συρία, χρησιμοποιώντας ένα σύνολο από σκηνές του Τρωικού πολέμου. Σκοπός είναι να ευαισθητοποιηθεί το Βερολίνο σχετικά με την δύσκολη κατάσταση των γυναικών που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την χώρα τους. Η παράσταση ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο και πρόκειται για ιστορίες που παίζονται σε […]
Διασκευή της αρχαίας τραγωδίας του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», ανεβάζουν εννέα γυναίκες από την Συρία, χρησιμοποιώντας ένα σύνολο από σκηνές του Τρωικού πολέμου.
Σκοπός είναι να ευαισθητοποιηθεί το Βερολίνο σχετικά με την δύσκολη κατάσταση των γυναικών που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την χώρα τους.
Η παράσταση ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο και πρόκειται για ιστορίες που παίζονται σε αίθουσες του πρώην αεροδρομίου του Tempelhof, το οποίο πλέον αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα στρατόπεδα προσφύγων στο Βερολίνο.
Επίσημα, το έργο ανέβηκε μόλις τον Ιανουάριο και οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν μέχρι και τον Φεβρουάριο στο ιστορικό θέατρο «Volksbuehne» του Βερολίνου.
Το σενάριο βασίζεται στην ιστορία του Ευριπίδη, που αφορά την θυσία της πριγκίπισσας Ιφιγένειας από τον ίδιο της τον πατέρα, βασιλιά Αγαμέμνονα, προκειμένου να κατευνάσει την θεά Άρτεμη.
Οι πρωταγωνίστριες από την Συρία, λοιπόν, κάτοικοι πλέον της Γερμανίας, μίλησαν την περασμένη Παρασκευή επί σκηνής για τα προσωπικά τους βιώματα από την απόδραση τους μέχρι και τη νέα τους ζωή σε μια άλλη χώρα, κατά την διάρκεια του 10ετούς τρωικού πολέμου.
Όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης, Omar Abusaada, «το έργο, μέσω των διαφορετικών σκηνών του, σκοπεύει να δημιουργήσει μία εικόνα για την ζωή των Σύρων κατά τις διάφορες φάσεις του συριακού πολέμου και ιδιαίτερα από την οπτική των γυναικών». Το τρίτο μέρος του διεθνούς αυτού θεατρικού πρότζεκτ έχει στόχο να δείξει την ζωή των εκτοπισμένων από την Συρία γυναικών, καλώντας το κοινό να τους αναγνωρίσει ως άτομα και όχι ως πρόσφυγες από μια χώρα διχασμένη από τον πόλεμο.
Ο Mohammad Al Attar, συγγραφέας της διασκευής, δήλωσε, μάλιστα, ότι «μέσω της παράστασης ο κόσμος αρχίζει να τις βλέπει ως άτομα με χαρακτήρα και όχι ως πρόσφυγες. Σαν γυναίκες, όμοιες με τις Γερμανίδες, Γαλλίδες, Σουδανές ή Καναδές συμπολίτισσές τους». Όσο για τα δύο πρώτα μέρη, ανέβηκαν στην Ιορδανία και το Λίβανο το 2013 και το 2014.
