Να ένα θέμα που φαίνεται να απασχόλησε μια ομάδα ανθρώπων που ασχολούνται με τον σύγχρονο χορό και αποτέλεσε και κίνητρο για να παρουσιάσουν μια ιδέα. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «νταλκάς»; Γιατί μια ομάδα σύγχρονου χορού αποφασίζει να στήσει μια χοροθεατρική παράσταση με αυτό τον τίτλο […]
Να ένα θέμα που φαίνεται να απασχόλησε μια ομάδα ανθρώπων που ασχολούνται με τον σύγχρονο χορό και αποτέλεσε και κίνητρο για να παρουσιάσουν μια ιδέα.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «νταλκάς»; Γιατί μια ομάδα σύγχρονου χορού αποφασίζει να στήσει μια χοροθεατρική παράσταση με αυτό τον τίτλο μέσα σε ένα μέρος όπως το «Χαλκιάς Palace» στο Μεταξουργείο, ένα μαγαζί που φιλοξενεί χοροεσπερίδες διάφορων συλλόγων ή γλέντια για τους «πρόγαμους» και φαινομενικά δεν έχει καμία σχέση με τις «υψηλές» τέχνες;
Η ομάδα κατάφερε να λάβει επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού και να μεγαλώσει την ιδέα της, που αποτελεί μια απόπειρα σωματικής έρευνας πάνω στο λαϊκό ιδίωμα, προσθέτοντας και τέταρτο ερμηνευτή στους τρεις αρχικούς που είχε πριν κάποιους μήνες.
Τώρα έφτασε η στιγμή να την παρουσιάσει στο κοινό, έχοντας επιλέξει έναν τόσο ιδιαίτερο και παλλόμενο χώρο για να τη στεγάσει.
Ο νταλκάς για τον καθένα μας είναι μια διαρκής κατάσταση στην οποία αγιοποιούμαστε και πέφτουμε στο κατώτατο ψυχολογικό όριο την ίδια στιγμή. Δυο τελείως αντιφατικές καταστάσεις που παντρεύονται σε μία και σχετίζονται με το συναίσθημα, όμως και με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε στην κοινωνία σήμερα.
Η αναφορά του συναισθηματικού κόσμου αφορά τον έρωτα, τον θάνατο, όλες τις απώλειες που μπορεί να βιώσει το άτομο, που φέρονται πολύ προσωπικά και χορεύονται ενδεχομένως εκ βαθέων, με εξομολογητικό χαρακτήρα.
Από την άλλη νταλκάς μπορεί να είναι και μια καθημερινότητα που όσο πάει γίνεται και πιο δύσκολη στη χώρα μας, με τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που την καθορίζουν» συμπληρώνει η έτερη ιδρύτρια της ομάδας, η ερμηνεύτρια Κατερίνα Φώτη. Τα δύο νεαρά κορίτσια συνεργάζονται τα τελευταία χρόνια χωρίς ωστόσο οι ρόλοι χορογράφου-ερμηνεύτριας να είναι απόλυτοι στην ομάδα, αφού, όπως μου λένε, συζητούν τα πάντα, βρίσκονται σε διαρκή διάλογο καθώς «η Εύη στήνει εικόνες και κόσμους και η Κατερίνα κωδικοποιεί αυτούς τους κόσμους σε κίνηση». «Είμαστε και οι δύο από την επαρχία, οπότε όλο αυτό το πράγμα το κουβαλάμε» καταλήγει η Εύη. «Είμαστε ο επαρχιώτης στην Ομόνοια, πρώτη του Μάη. Είμαστε ο τσάμικος, ο Χατζιδάκις, ο Σαββόπουλος, αλλά και οι Joy Division, είμαστε κάθε υπόγειο της Ελλάδας, της Αθήνας, της Ευρώπης, του κόσμου όλου».
Το έργο επιχειρεί, εκτός των άλλων, να προσεγγίσει τα όρια εννοιών όπως το «λαϊκό» και το «λαϊκιστικό», το «δωρικό» και το «κιτς», μέσα από τη συσχέτιση της διασκέδασης από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’90 με τις κυρίαρχες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν σε κάθε περίοδο.
Δύο πράγματα που ενδιαφέρουν πρωταρχικά τη συγκεκριμένη ομάδα είναι η εξωστρέφεια του σύγχρονου χορού και η συνδιαλλαγή των καλλιτεχνών με την πόλη, την Αθήνα.
