Μεταφυσικό ψυχολογικό θρίλερ, με πρωταγωνιστή έναν συμβολαιογράφο που ταξιδεύει από το βικτοριανό Λονδίνο σε μια απομονωμένη εξοχική έπαυλη για να τακτοποιήσει μια υπόθεση κληρονομιάς. Η παράσταση «Η Γυναίκα με τα Μαύρα» είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Susan Hill, «The Woman In Black» σε θεατρική προσαρμογή Stephen Mallatratt. Η στοιχειωμένη ατμόσφαιρα, οι κραυγές, οι υπόκωφοι […]
Μεταφυσικό ψυχολογικό θρίλερ, με πρωταγωνιστή έναν συμβολαιογράφο που ταξιδεύει από το βικτοριανό Λονδίνο σε μια απομονωμένη εξοχική έπαυλη για να τακτοποιήσει μια υπόθεση κληρονομιάς.
Η παράσταση «Η Γυναίκα με τα Μαύρα» είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Susan Hill, «The Woman In Black» σε θεατρική προσαρμογή Stephen Mallatratt.
Η στοιχειωμένη ατμόσφαιρα, οι κραυγές, οι υπόκωφοι ήχοι, η ομίχλη και οι σκιερές γωνιές εξάπτουν τη φαντασία.
Υπόθεση:
Βρισκόμαστε στην βροχερή Αγγλία, όταν ο Άρθουρ Κιπς με το βιβλίο του ανά χείρας σπεύδει σε έναν ταλαντούχο ηθοποιό της εποχής. Του ζητά να τον βοηθήσει στην αφήγηση της τρομαχτικής, αλλόκοτης και τραυματικής ιστορίας που σημάδεψε την ζωή του και τον οδήγησε στην απομόνωση. Δεν τον ενδιαφέρει να μάθει όλος ο κόσμος όσα βίωσε παρά μόνο οι δικοί τους συγγενείς και φίλοι. Με αυτόν τον τρόπο θέλει να βγάλει από μέσα του τις εφιαλτικές στιγμές και να «ξαναβρεί τη γαλήνη της ψυχής του». Ο ηθοποιός θα ξεκινήσει δίνοντάς του μερικές βασικές συμβουλές γύρω από την υποκριτική τέχνη και στη συνέχεια ο ίδιος θα αναλάβει τον ρόλο του Κιπς στα νιάτα του. Ο Κιπς ωστόσο, θα είναι παρών, όπου χρειάζεται, ερμηνεύοντας πλήθος άλλων ρόλων.
Όλα άρχισαν όταν για επαγγελματικούς λόγους χρειάστηκε να επισκεφθεί το Ιλ Μαρς, ένα απόμακρο μέρος της Αγγλίας. Ο Ηθοποιός προσπαθεί να βοηθήσει τον Κίπς, μέσω του θεάτρου, να βγάλει αυτό το φορτίο από πάνω του. Αλλά του είναι δύσκολο να πιστέψει πως αυτά τα γεγονότα όντως συνέβησαν, καθώς δεν πιστεύει σε φαντάσματα. Οι δυο τους αναπαριστούν όσα συνέβησαν στο παλιό αρχοντικό του Ιλ Μαρς, με τα σκοτεινά μυστικά και την μυστηριώδη παρουσία μιας γυναικείας φιγούρας, ντυμένης στα μαύρα, της οποίας η κάθε εμφάνιση σημαίνει θάνατο…
Λίγα λόγια για το έργο: Το βιβλίο της Σούζαν Χιλ “Η γυναίκα με τα μαύρα” κυκλοφόρησε το 1983 στην Μ. Βρετανία κι έγινε αμέσως “κλασικό”. Το 1989 παρουσιάστηκε η θεατρική προσαρμογή του Στίβεν Μάλατρατ στο West End του Λονδίνου, όπου παίζεται έως και σήμερα στο θέατρο Fortune. Στην Ελλάδα το είδαμε το 1992-93 από τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τον Δάνη Κατρανίδη στο θέατρο Ιλίσια. Το 2007-08, ο Δάνης Κατρανίδης το ανέβασε και πάλι με τον Γιώργο Κέντρο στο θέατρο Μέλι.
Οι σκηνές του ταξιδιού με το τρένο, των διαδρομών με την άμαξα και του γλιστρήματος στο βάλτο είναι από τις πιο χαρακτηριστικές του έργου.
Διαβάστε ακόμα
«Η Γκέμμα του Λιαντίνη» στο Θέατρο Βρετάνια
Τα φαντάσματα ταιριάζουν στην αγγλική φύση. Λογοτέχνες όπως ο Ντίκενς (“Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία”), ο Χένρι Τζέιμς (“Το στρίψιμο της βίδας”), ο Όσκαρ Γουάιλντ (“Το φάντασμα του Kάντερβιλ”), ο Μπραμ Στόκερ (“Το σπίτι του δικαστή”) ανταποκρίθηκαν στην τάση, γράφοντας μυθιστορήματα και διηγήματα στα οποία τα φαντάσματα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά πώς μπορεί να λειτουργήσει σήμερα μια τόσο παλιά συνταγή;
Η Σούζαν Χιλ φρόντισε να υπάρχουν στο μυθιστόρημά της όλα τα στοιχεία μιας καλής ιστορίας με φαντάσματα:
1. ένα φάντασμα, όχι τέρας ή κάποιο πλάσμα από το υπερπέραν, αλλά ίσκιος ανθρώπου που πέθανε και εξακολουθεί να εμφανίζεται στον κόσμο των ζωντανών για να εκδικηθεί,
2. ένα στοιχειωμένο, οπωσδήποτε απομονωμένο, σπίτι για την indoor ατμόσφαιρα,
3. ομίχλες, παλίρροιες, δυνατοί αέρηδες και σκοτεινά νυχτερινά τοπία για την οutdoor ατμόσφαιρα,
4. ένας κεντρικός ήρωας απόλυτα αρνητικός στις παραφυσικές ιστορίες, ο οποίος θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να παραδεχθεί ότι τα φαντάσματα υπάρχουν.
Στον κινηματογράφο δεν θα υπήρχε πρόβλημα να ζωντανέψουν όλα αυτά, αλλά στον περιορισμένο χώρο της σκηνής το «δόλιο» τέχνασμα είναι αναγκαίο.
Η λύση του Μάλατρατ έκανε την διασκευή δείχνει πως το λιγότερο μπορεί να σημαίνει πολλά περισσότερα στη σκηνή, εφόσον διεγερθεί κατάλληλα η φαντασία των θεατών: ο ηθοποιός αλλάζει ένα πανωφόρι ή ένα καπέλο και γίνεται διαφορετικό πρόσωπο, κι ένα μπαούλο μπορεί να γίνει κρεβάτι ή άμαξα.
Μέσω της αφήγησης πλάθεται η ατμόσφαιρα κινδύνου και φόβου, που διαχέεται εντέχνως από τα σκοτεινά δωμάτια της απομονωμένης έπαυλης στους εξίσου απειλητικούς εξωτερικούς χώρους κι αντίστροφα.
Το φινάλε είναι απροσδόκητο, και η αφήγηση αναδεικνύεται ικανή ακόμη και να ζωντανέψει, να επανεμφανίσει την γυναίκα με τα μαύρα, που «μολύνει» με την κατάρα της τον ηθοποιό-συνεργό.
Ταυτότητα της παράστασης:
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Παίζουν:
Κιπς Νίκος Κουρής
Ηθοποιός Κωνσταντίνος Ασπιώτης
