Γράφει η Ευτυχία Παπούλια Όταν ο νόμος και η ηθική συγκρούονται μεταξύ τους, ο πολίτης είτε θα χάσει το αντίληψή του περί ηθικής είτε θα χάσει το σεβασμό του προς τους νόμους. Frédéric Bastiat, 1801-1850, Γάλλος οικονομολόγος – κοινωνιολόγος Πριν κάποια χρόνια οι ομοφυλόφιλοι ξεκίνησαν να διοργανώνουν κινήματα κατά των ρατσιστικών αισθημάτων που όπως πίστευαν η ”υπόλοιπη” […]
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Όταν ο νόμος και η ηθική συγκρούονται μεταξύ τους, ο πολίτης είτε θα χάσει το αντίληψή του περί ηθικής είτε θα χάσει το σεβασμό του προς τους νόμους.
Frédéric Bastiat, 1801-1850, Γάλλος οικονομολόγος – κοινωνιολόγος
Πριν κάποια χρόνια οι ομοφυλόφιλοι ξεκίνησαν να διοργανώνουν κινήματα κατά των ρατσιστικών αισθημάτων που όπως πίστευαν η ”υπόλοιπη” κοινωνία έτρεφε εναντίον τους.
Τέτοιο πρόβλημα όμως, σαφώς και δεν υπήρχε.
Η υπόλοιπη κοινωνία δεν έχει κάποια συλλογική στάση απέναντί τους – οι ομοφυλόφιλοι έγιναν πολύ γρήγορα «αποδεκτοί» από όλους, όσο δεν είχαν προκλητική συμπεριφορά.
Αυτό όμως, ισχύει για όλες τις κατηγορίες ανθρώπων.
Τα κινήματα ήταν απλώς η επινόηση κάποιων πολιτικάντιδων που ξεσήκωναν “ευαίσθητες” ομάδες με σκοπό την ανέλιξη τους στο χώρο της πολιτικής.
Η ιδέα δεν απέδωσε. Στη θέα προκλητικών συμπεριφορών στις διάφορες αχρείαστες παρελάσεις, ακόμη και οι πιο θερμοί υποστηρικτές των δικαιωμάτων των gay, αντέδρασαν.
Σήμερα βλέπουμε το ίδιο έργο, σε μια λίγο πιο άγρια εκδοχή.
Ο νόμος που έχει φέρει «τριγμούς» στην κυβέρνηση, θα δίνει τη δυνατότητα σε ομόφυλα ζευγάρια, να υιοθετούν ή όπως σωστά διορθώθηκε να γίνονται ανάδοχοι γονείς με την κουτοπόνηρη σκέψη της ψηφοθηρίας.
Πράγματι οι ομοφυλόφιλοι προσδοκούν να ολοκληρώσουν την συζυγική τους ευτυχία υιοθετώντας έστω και ως ανάδοχοι γονείς ένα παιδί;
Ακόμη όμως κι αυτή η ανάγκη τους είναι τόσο έντονη, προκαλεί οργή η χαλαρότητα που η κυβέρνηση την αντιμετωπίζει.
Η παρουσία δύο γονιών του ιδίου φύλου είναι μία μορφή οικογένειας που θα αποτελεί αιτία για σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και επιπτώσεις στη συμπεριφορά ενός ανύποπτου παιδιού.
Τα ομόφυλα ζευγάρια αποτελούνται εξ ορισμού από ομοφυλόφιλα άτομα, που έλκονται δηλαδή ερωτικά από το ίδιο φύλο.
Δύο άνδρες ομοφυλόφιλοι να γίνουν ανάδοχοι γονείς ενός αγοριού;
Και κάπου εκεί, έρχεται ο κλισέ αντίλογος, αυτό το κενό περιεχομένου επιχείρημα που χρησιμοποιείται σε κάθε σοβαρή συζήτηση.
«Γιατί, οι άλλοι είναι καλύτεροι;»
Η απάντηση, έρχεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι! Φυσικά και όχι.
Υπάρχουν γονείς τόσο ανάξιοι που θα έπρεπε η κοινωνία να τους στερεί το δικαίωμα να αποκτήσουν παιδιά.
Όμως, από την ανεπάρκεια πολλών γονιών ως την πλήρη διαστροφή του θεσμού της οικογένειας υπάρχει τεράστια απόσταση.
Ακόμη και το επιχείρημα της «εξόδου» των παιδιών από τα ιδρύματα, που συνεχώς επικαλείται η κυβέρνηση, προκαλεί βαθύ προβληματισμό.
Το νομοσχέδιο είναι ενταγμένο στη στρατηγική της ΕΕ, που αντιμετωπίζει την τεκνοποιία και την τεκνοθεσία ως ατομική υπόθεση και όχι ως ζήτημα κοινωνικό, ενώ παράλληλα, προωθεί μανιωδώς το κλείσιμο των δομών προστασίας του παιδιού.
Οι έρευνες, έχουν καταγράψει πράγματι τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει ένα παιδί μεγαλώνοντας σε ίδρυμα.
Όμως, αναφέρονται στις κρατικές δομές, που το κράτος έχει αφήσει χρόνια τώρα στο έλεος, χωρίς υποδομές και προσωπικό, χωρίς επιστημονικό σχεδιασμό.
Κανείς δεν αμφισβητεί πως οι ομοφυλόφιλοι έχουν τεράστια αποθέματα αγάπης για να προσφέρουν σε ένα παιδί, όμως μετά από αυτό, ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της κοινωνίας;
Η ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών είναι πλέον πιο αναγκαία από ποτέ, γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να μεγαλώσουν μέσα σε ένα πλαίσιο, όπου είναι διακριτή η σχέση άνδρα – γυναίκας, πατέρα – μητέρας.
Αυτό που μας στερεί η φύση ή οι επιλογές μας, δεν διεκδικείται και ούτε μπορεί να σταθεί όρθιο με ένα νομοσχέδιο.
Κι ο θεσμός της οικογένειας, έχει υποστεί τόσα τραύματα, που – ας είμαστε ειλικρινείς – δεν αντέχει άλλα.
Την καλύτερη συμβουλή στους γονείς αγοριών, την έδωσε ο Τριντό
