Δημογραφικό, το μεγάλο “αγκάθι” Η Ελλάδα αργοπεθαίνει. Οι νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα, με μεγάλη μερίδα να κάνει “έξω” οικογένεια και να μην επιστρέφει ποτέ και οι ηλικιωμένοι μένουν πίσω, κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους. Ο πληθυσμός ολοένα και μικραίνει και τη “θέση” των Ελλήνων παίρνουν οι μετανάστες που καταφθάνουν συνεχώς στη χώρα. Οι γεννήσεις έχουν μειωθεί […]
Δημογραφικό, το μεγάλο “αγκάθι”
Η Ελλάδα αργοπεθαίνει. Οι νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα, με μεγάλη μερίδα να κάνει “έξω” οικογένεια και να μην επιστρέφει ποτέ και οι ηλικιωμένοι μένουν πίσω, κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους.
Ο πληθυσμός ολοένα και μικραίνει και τη “θέση” των Ελλήνων παίρνουν οι μετανάστες που καταφθάνουν συνεχώς στη χώρα.
Οι γεννήσεις έχουν μειωθεί δραματικά, γεγονός που ο νευρολόγος – ψυχίατρος, πρόεδρος του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, Θάνος Ασκητής, χαρακτηρίζει ως το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας.
«Το έχουμε υποτιμήσει το πρόβλημα» είπε ο κ. Ασκητής μιλώντας στο ΘΕΜΑ 104,6.
Όπως εξήγησε για να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο της υπογεννητικότητας θα έπρεπε ο μέσος όρος γεννήσεων να είναι της τάξης των 2,3 παιδιών.
«Σε διαφορετική περίπτωση θα φτάσουμε τα 7 εκατ. πληθυσμού στην Ελλάδα την προσεχή 30ετια».
Η κρίση «σκοτώνει» την Ελλάδα – Νέοι χωρίς όνειρα, με μια βαλίτσα στο χέρι
Κατά τον κ. Ασκητή στην Ελλάδα υπάρχει και πρόβλημα υπογονιμότητας καθώς, όπως είπε, 500.000 ζευγάρια δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. «Κατά 20% φταίνε οι άνδρες, κατά 20% οι γυναίκες και κατά 40% ο ψυχολογικός παράγοντας για ζευγάρια που έχουν μειώσει πολύ την σεξουαλική ζωή» εξήγησε ο ειδικός.
«Οι νέοι άνθρωποι δεν βλέπουν την ανάγκη να αφήσουν πίσω τους ένα παιδί γιατί η οικονομική κρίση το έχει επιδεινώσει πολύ αυτό επειδή οι άνθρωποι ζορίζονται οικονομικά.
Γιατί θυμάστε ότι τη δεκαετία του ’70 οι οικογένειες έκαναν 3 και 4 παιδιά» πρόσθεσε ο κ. Ασκητής.
Κατά τη δική του εκτίμηση αν δεν υπήρχαν και οι μετανάστες «θα ήμασταν ήδη κάτω από τα 8 εκατομμύρια».
«Δεν είμαι αισιόδοξος ότι μπορούμε να πούμε στα παιδιά εύκολα ότι θα μεγαλώσετε και θα κάνετε οικογένεια αν σκεφτούμε ότι οι νέοι μεγαλώνουν με ένα λάπτοπ στο χέρι» παρατήρησε ο Θάνος Ασκητής προσθέτοντας ότι «δυστυχώς η πολιτεία δεν το αντιμετώπισε σοβαρά».
Γερνάει η Ελλάδα, κίνδυνος για το ασφαλιστικό
«Αν θέλουμε να κάνουμε παιδιά πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε στο βαθμό της οικογένειας από τους γονείς που πολλές φορές είναι κακό παράδειγμα π.χ. με διαζύγια» κατέληξε ο ειδικός νευρολόγος-ψυχολόγος.
https://www.mixcloud.com/themaradio/συνεντευξη-θανοσ-ασκητησ/
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της ομάδας εργασίας για τη γήρανση του πληθυσμού της Επιτροπής Οικονομικής Πολιτικής, το συνολικό κόστος για το δημόσιο από τη γήρανση του πληθυσμού προβλέπεται να αυξηθεί κατά 1,1 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ στην περίοδο αναφοράς (2016-70) – από 26% του ΑΕΠ το 2016 στο 28,2% το 2040, πριν μειωθεί στο 27,1% το 2070.
Το κόστος αυτό θα κορυφωθεί στις αρχές της δεκαετίας του 2040 και θα αρχίσει εν μέρει να μειώνεται από το 2050.
Το 2070, το κόστος λόγω γήρανσης του πληθυσμού αναμένεται να είναι υψηλότερο στο Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, την Αυστρία και τη Φινλανδία, φθάνοντας σε επίπεδα πάνω από 30% του ΑΕΠ έναντι 15% στη Λετονία και τη Λιθουανία (στην Ελλάδα, προβλέπεται λίγο κάτω από το 20% του ΑΕΠ).
Στην προβλεπόμενη περίοδο, το κόστος γήρανσης προβλέπεται να αυξηθεί σε 11 χώρες, να μείνει γενικά αμετάβλητο σε τέσσερις και να μειωθεί σε άλλες τέσσερις χώρες.
Οι προβλέψεις για το συνολικό κόστος γήρανσης του πληθυσμού επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από το κόστος των δημόσιων συντάξεων και στη συνέχεια από το κόστος υγειονομικής περίθαλψης και του μακροπρόθεσμου κόστους φροντίδας.
Το κόστος των δημόσιων συντάξεων, κατά μέσο όρο στην Ευρωζώνη, αναμένεται να αυξηθεί κατά 1,3 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ έως το 2040, αλλά να μειωθεί κατά 0,4 της μονάδας του ΑΕΠ στη συνολική περίοδο αναφοράς στο 11,9% του ΑΕΠ το 2070. Το κόστος για τις δημόσιες συντάξεις είναι ο σημαντικότερος παράγοντας αύξησης του κόστους από τη γήρανση στο Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, τη Σλοβενία, τη Γερμανία, τη Μάλτα και την Κύπρο, ενώ συμβάλλει σημαντικά στη μείωση του κόστους στην Ελλάδα και τη Γαλλία.
Αντίθετα, το κόστος υγειονομικής περίθαλψης και μακροπρόθεσμης φροντίδας συμβάλλει στην αύξηση του κόστους σε όλες τις χώρες.
