H Θεατρική Ομάδα Κωφών δημιουργήθηκε το 2009 και αποτελείται από κωφά-βαρήκοα άτομα. Μέσα από μια επταετή συστηματική ενασχόληση με τη θεατρική δράση, σκοπός της ομάδας είναι να αναδείξει νέους κώδικες στην υποκριτική έκφραση και τη θεατρική φόρμα, αξιοποιώντας με ανανεωτική ματιά, τη νοηματική γλώσσα παράλληλα με τη φωνητική ερμηνεία, τις αρχές του αυτοσχεδιασμού και τις […]
H Θεατρική Ομάδα Κωφών δημιουργήθηκε το 2009 και αποτελείται από κωφά-βαρήκοα άτομα.
Μέσα από μια επταετή συστηματική ενασχόληση με τη θεατρική δράση, σκοπός της ομάδας είναι να αναδείξει νέους κώδικες στην υποκριτική έκφραση και τη θεατρική φόρμα, αξιοποιώντας με ανανεωτική ματιά, τη νοηματική γλώσσα παράλληλα με τη φωνητική ερμηνεία, τις αρχές του αυτοσχεδιασμού και τις τεχνικές του σωματικού θεάτρου.
«Πλούτος» στην Επίδαυρο: Αποθέωση για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο
Οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη, είναι η έβδομη παραγωγή της ομάδας και θα παρουσιαστεί 20 και 21 Ιουλίου στο Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρούμελης.
Στις Τρωάδες του Ευριπίδη, κεντρικό θέμα είναι ο πόλεμος, η αλαζονεία και η έπαρση της ανθρώπινης φύσης. Η απανθρωπιά των εξουσιαστών προκαλεί τον πόνο, την αυθαιρεσία, την καταστροφή και τον αφανισμό της έννοιας του πολίτη.
Η πολιτεία σείεται συθέμελα, οι Τρώες καλούνται να βιώσουν την απόγνωση και την ταπείνωση του νικημένου. Ο πόλεμος αποτυπώνεται με εικόνες και άηχες κραυγές σπαραγμού…Στην παράσταση, η έννοια του «πολίτη» περιέχει μια διττή σημασία που σχετίζεται με την έννοια της «διαφορετικότητας» και φέρει ένα ιδιαίτερο ιδεολογικό φορτίο καθώς σε αυτή συμμετέχουν κωφοί και βαρήκοοι καλλιτέχνες.
Στάνλεϊ Κιούμπρικ: Βρέθηκε το χαμένο σενάριο του
Συναντιούνται επί σκηνής, πέντε κωφοί ηθοποιοί που χρησιμοποιούν την γλώσσα της νοηματικής και τέσσερις ακούοντες ηθοποιοί, οι οποίοι ερμηνεύουν και «δανείζουν» την φωνή τους, μεταφέροντάς μας στον κόσμο των τραγικών καταστάσεων.
Η γλώσσα τίθεται στο επίκεντρο της παράστασης και αναδεικνύεται, τόσο ως κώδικας επικοινωνίας, αλλά και ως μέσο νοημάτων.
Οι ήρωες, Τρώες και Έλληνες, δεν ομιλούν την ίδια γλώσσα, παρομοίως και οι καλλιτέχνες που ερμηνεύουν επί σκηνής. Αναπτύσσεται ένας συμβολικός παραλληλισμός ανάμεσα σε δυο κόσμους, σε δυο κουλτούρες, στο τότε, αλλά και στο σήμερα, έχοντας από την μία πλευρά τη γλώσσα των κωφών, την νοηματική, και από την άλλη των ακουόντων, δυο γλώσσες που τελικά συναντιούνται όχι μόνο ερμηνευτικά και καλλιτεχνικά, αλλά και ιδεολογικά.
