Είναι οι ήρωες που τρέχουν να σώσουν τον συνάνθρωπο από την πύρινη κόλαση. Αυτοί που ξέρουν να δίνουν τη ζωή τους. Είναι οι ίδιοι που θα βγουν από τις φλόγες αγκαλιά με ένα παιδί που κατάφεραν να σώσουν αλλά και με σορούς…
Ο πυροσβέστης Νίκος Ρουκούδης την ώρα που γυρνούσε στην οικογένειά του μετά το μαρτυρικό τριήμερο που πέρασε στο μέτωπο της φωτιάς στο Μάτι βρήκε το κουράγιο κι έγραψε ένα κείμενο.
Λέγοντας πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά στην ζωή του μετά τα όσα πέρασε, ο πυροσβέστης δεν μπορεί να πιστέψει όλα όσα έγιναν.
Ο ίδιος μάλιστα περιέγραψε και τι ρωτούσε τους πληγέντες την ώρα της κόλασης.
Λέξεις «μαχαίρι» στην καρδιά από την μητέρα που έχασε τα πάντα: Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας
Προκαλούν ρίγη οι ιατροδικαστές: Τώρα, ήταν όντως «πρώτη φορά»
Ιδού η συγκλονιστική ανάρτησή του:
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς αυτό που αισθάνεται διαβάζοντας το μήνυμα του πυροσβέστη Νίκου Ρουκούδη στο facebook που πάλεψε για ακόμη μια φορά με τη φωτιά. Ο εν λόγω συμμετείχε επί ένα τριήμερο στην προσπάθεια κατάσβεσης στο Μάτι και όσα αφηγείται προκαλούν δέος και ανατριχίλα.
Ιδού όσα έγραψε….
Μάτι Αττικής 23-25 Ιουλίου 2018.
Αυτήν την ώρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και την γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιάσω όπως ποτέ ξανά… Θα κάνω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στην ρουτίνα μου….
Δεν είναι τίποτα ίδιο όμως…
Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ούτε με φωτογραφίες…
Άλλωστε πως να εξηγήσεις κάτι που, ούτε εσύ το έχεις χωνέψει???
Πόση λύπη κ τραγωδία να χωρέσει σε λίγα στρέμματα…?
Πόσες ψυχούλες χαμένες …Άδικα και γρήγορα…
Πόσες περιουσίες στάχτη…
-Είστε όλοι καλά? ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στο δρόμο να μαζεύουν ότι τους έχει απομείνει…
-Πως να είμαστε καλά αγόρι μου? η πιο συνηθισμένη απάντηση…
Πως να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μαλάκα, όταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία κ ελπίδα???
-Τουλάχιστον είστε ζωντανοί…. προσπαθούσα να τους ηρεμήσω… Μάταια πολλές φορές…
Δεν ξέρω πως να το περιγράψω όλο αυτό, δεν μπορώ να το περιγράψω και δεν ξέρω εάν χρειάζεται…
Να μην ξεχάσω….
Δεν γίνεται να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι ήρθαν για βοήθεια. Πόσοι μας ρώτησαν αν θέλουμε νερό και φαγητό… Αν χρειαζόμαστε το οτιδήποτε… Και ακόμα πηγαίνουν. Και θα συνεχίσουν. Υπέροχοι, απλοί άνθρωποι, χωρίς όνομα, χωρίς αντάλλαγμα δίνουν ελπίδα και βοήθεια, απλόχερα. Μια ομορφιά μέσα στη φρίκη και την μαυρίλα…Σεβασμός κ συγκίνηση…
Κανένας πυροσβέστης δεν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα. Δεν θέλει να γίνει ήρωας… Θέλει να βοηθήσει, να σώσει, δηλαδή να κάνει την δουλειά του σωστά και με το παραπάνω, και να επιστρέψει σπίτι του…Κι αν είναι ήρωες οι πυροσβέστες, σούπερ-ήρωες είναι οι εθελοντές, οι πολίτες που έδωσαν το παρόν, τα σπίτια, τα ρούχα, τα χρήματα και τον χρόνο τους να βοηθήσουν… Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, οι αστυνομικοί…Υπέροχοι κ υπεράνθρωποι συνεργάτες.
