Χυμώδης, μελαχρινή με λευκή επιδερμίδα και καθαρό πρόσωπο. Η Υβόν Σανσόν γεννήθηκε ως Ελένη (;) Σαπουντζάκη στη Θεσσαλονίκη, τον Αύγουστο του 1925. Ο πατέρας της ήταν Γάλλος, ρωσικής καταγωγής και η μητέρα της Τουρκάλα. Στα 17 της η Υβόν έφυγε από τη Θεσσαλονίκη για τη Ρώμη θέλοντας να σπουδάσει υποκριτική και με όνειρα να γίνει πρωταγωνίστρια του κινηματογράφου. Δεν είχε όμως τη στόφα των σταρ. Παρά το εντυπωσιακό για την εποχή εκτόπισμα θηλυκότητας, η Υβόν, δεν διέθετε το… άστρο.
Ήταν το 1957 όταν ο Φίνος αποφάσισε να γυρίσει την ταινία «Μια ζωή την έχουμε». Αρχικά, για τον ρόλο του Κλέωνος, προοριζόταν ο Βασίλης Λογοθετίδης, αλλά λόγω επιβαρυμένης κατάστασης της υγείας του, ο ρόλος πήγε στον ταλαντούχο, τότε, νεαρό ηθοποιό, Δημήτρη Χορν. Από την άλλη, ο ρόλος της Μπίμπης προοριζόταν για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ωστόσο ο Φίνος σκέφτηκε ότι ο γυναικείος ρόλος θα έπρεπε να δοθεί σε μία Ευρωπαία σταρ για να μπορέσει να προωθηθεί η ταινία στο εξωτερικό.
Κάπως έτσι επέλεξε την Υβόν Σανσόν η οποία είχε ήδη κάνει το ντεμπούτο της στο σινεμά με την ταινία «Ο Άγγελος της Νύχτας», στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Για την Ελλάδα της δεκαετίας του 50 η Σανσόν θεωρούνταν μεγάλο όνομα. Η άφιξη της Σανσόν στην Αθήνα το 1957 προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση. Διοργανώθηκαν δεξιώσεις, πάρτι με την ίδια ως τιμώμενο πρόσωπο, ενώ σε μια φωτογραφία από το Ηρώδειο, διακρίνεται ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής να παρατηρεί τις γάμπες της στάρλετ.
Δεν θυμόταν πολύ καλά τα ελληνικά, με αποτέλεσμα να ντουμπλαριστεί από την ηθοποιό Θεανώ Ιωαννίδου. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής μέχρι και τουαλέτες έφτιαξε ο Φίνος για χάρη της, αφού μέχρι τότε, στα στούντιο των Αγίων Αναργύρων οι ηθοποιοί αναγκάζονταν να πηγαίνουν στα χωράφια για την «ανάγκη» τους. Μάλιστα ο Ορέστης Μακρής φέρεται να είπε «Έπρεπε νά’ρθει η ακατονόμαστη για να κατουρήσουμε σαν άνθρωποι…» αφού την ίδια εποχή γυριζόταν ταυτόχρονα στο στούντιο και το «Η θεία από το Σικάγο».
Η Υβόν Σανσόν μετά την πρεμιέρα της ταινίας επέστρεψε στην Ιταλία συνεχίζοντας την καριέρα της στην μεγάλη οθόνη. Σημαντικές είναι οι συμμετοχές της στις ταινίες «This angry age» (1958) του Ρενέ Κλεμάν, στο πλάι του Άντονι Πέρκινς και «World of miracles» (1959) του Λουίτζι Καπουάνο με τη Βίρνα Λίζι.
Στην Ελλάδα ήρθε ξανά το 1971, έχοντας ρόλο στην ταινία του σκηνοθέτη Κωστή Ζώη «Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι εμείς», σε σενάριο του Ζώη και του Κώστα Μουρσελά. Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα της στον κινηματογράφο.
Πέθανε στη Μπολόνια, στις 23 Ιουλίου του 2003 έχοντας στο πλάι την κόρη της.
Διαβάστε ακόμα:
