Ο Μαρκ Ράσο υπογράφει ένα άρτια ερμηνευμένο road trip, περιγράφοντας το τέλος μιας εποχής. Βασισμένος στην αληθινή ιστορία του Kodachrome, ενός φιλμ που αποσύρθηκε οριστικά από την αγορά με την επικράτηση της ψηφιακής τεχνολογίας, κι σε ένα άρθρο των «New York Times» για το τελευταίο μηχάνημα στον κόσμο που εμφάνιζε Kodachrome σε ένα εργαστήρι […]
Ο Μαρκ Ράσο υπογράφει ένα άρτια ερμηνευμένο road trip, περιγράφοντας το τέλος μιας εποχής.
Βασισμένος στην αληθινή ιστορία του Kodachrome, ενός φιλμ που αποσύρθηκε οριστικά από την αγορά με την επικράτηση της ψηφιακής τεχνολογίας, κι σε ένα άρθρο των «New York Times» για το τελευταίο μηχάνημα στον κόσμο που εμφάνιζε Kodachrome σε ένα εργαστήρι στο Κάνσας, ο σεναριογράφος Τζόναθαν Τρούπερ («Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε») εμπνεύστηκε ένα υπέροχο ταξίδι.
Ο Ματ, ένας ανιχνευτής μουσικών ταλέντων, που ακόμα γοητεύεται από την αληθινή μουσική, κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του, αν δεν κλείσει μια συνεργασία με ένα συγκρότημα που κάποτε το λάτρευε, όμως πλέον κινείται σε mainsterm δρόμους. Μια μέρα δέχεται την επίσκεψη της Ζούι, της κοπέλας που προσέχει τον άρρωστο κι ετοιμοθάνατο πατέρα του, τον Μπεν με τον οποίο έχει να μιλήσει χρόνια. Ο τελευταίος, διάσημος φωτογράφος, επιθυμεί να επισκεφτεί το τελευταίο εργαστήριο που θα εμφανίσει φωτογραφίες τραβηγμένες σε Kodachrome, λίγο πριν κλείσει. Αν και στην αρχή ο Ματ είναι εντελώς απρόθυμος να δεχτεί την πρόταση του εγωκεντρικού Μπεν, τελικά πείθεται καθώς αυτό το ταξίδι θα του εξασφαλίσει το ραντεβού με το συγκρότημα που θα τον σώσει επαγγελματικά. Τελικά όμως μέσα από αυτό το ταξίδι, που είναι ουσιαστικά μια διαδρομή στο παρελθόν, αυτοί οι τρεις άνθρωποι θα βρουν τη λύτρωση.
Ο Μαρκ Ράσο μέσα από μια τρυφερή οικογενειακή ιστορία που επενδύει στη σχέση πατέρα γιου, μιλάει τελικά για έναν κόσμο που εξελίσσεται, αποτίνοντας φόρο τιμής σε όσα αφήνουμε πίσω μας: στους δίσκους από βινύλιο, στη μουσική που γράφεται με νότες κι όχι με λάπτοπ, στις φωτογραφίες που κάποτε εμφανίζαμε από φιλμ. Με διάθεση νοσταλγίας αλλά χωρίς μιζέρια, μας συστήνει τρεις χαρακτήρες που αντιμετωπίζουν την εξέλιξη ως παρατηρητές, πριν γίνουν κι οι ίδιοι κομμάτι της, ενώ ταυτόχρονα αποχαιρετούν όλα όσα έχουν αγαπήσει. Η συγχώρεση κι η αποδοχή γίνεται λυτρωτική και για τους τρεις, ενώ η μνήμη για όσα έζησαν κι αγάπησαν μοιάζει καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία τους.
Επενδύοντας στις στιβαρές ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών του- ο Έντ Χάρις δίνει ρέστα για μια ακόμα φορά, σχεδιάζοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια, ενώ ο Τζέισον Σουντεΐκις και η Ελίζαμπεθ Όλσεν με μέτρο και εσωτερική ένταση στέκονται επάξια στο πλευρό ενός ιερού τέρατος της υποκριτικής- ο Ράσο κινηματογραφεί με φιλμ- δεν θα μπορούσε άλλωστε να κάνει διαφορετικά- μια ταινία που συγκινεί, κάνοντας ταυτόχρονα το δικό του σχόλιο για τον ψηφιακό κόσμο που καλούμαστε πλέον να ζήσουμε.
Διαβάστε ακόμα:
Όταν οι Beatles τραγούδησαν Μίκη Θεοδωράκη
