«Το περιστατικό του άγριου λιντσαρίσματος που είχε ως κατάληξη τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, εγείρει έντονα ερωτήματα», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η νεολαία του Σύριζα.
Γιατί «την στιγμή που ο Ζάκ δεχόταν θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι, πλήθος κόσμου στέκονταν παραδίπλα και είτε παρατηρούσε αμήχανα είτε κατέγραφε σε βίντεο τις στιγμές της βαρβαρότητας» αναφέρει..
Όπως σημειώνει, «δεν πρέπει, όμως, αυτό να ιδωθεί ως ένα μεμονωμένο και ατυχές περιστατικό. Παρόμοιες εγκληματικές πρακτικές έχουν καταγραφεί και στο παρελθόν. Τα θύματα παρόμοιων φασιστικών επιθέσεων ήταν και τότε οι “αόρατοι” της δικής μας κοινωνίας. Ήταν και τότε εκείνοι που δεν έμοιαζαν με τον μέσο πολίτη, με τον μέσο εργαζόμενο και φοιτητή. Ήταν εκείνοι που εξακολουθούν να στιγματίζονται από τους “νοικοκυραίους” και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως επικίνδυνοι και, άλλοτε, -ακόμη και- ως ξένα σώματα της κοινωνίας.
Αλλά εμείς δεν ξεχνάμε καμία απόπειρα συγκάλυψης των δολοφονικών επιθέσεων.
Δεν ξεχνάμε ότι ο Ζακ δεν πέθανε επειδή έπεσε στην τζαμαρία.
Δεν ξεχνάμε ότι ο Γρηγορόπουλος δεν πέθανε από αδέσποτη σφαίρα.
Δεν ξεχνάμε ότι ο Παύλος Φύσσας δεν δολοφονήθηκε για το ποδόσφαιρο.
Δεν ξεχνάμε κάθε δολοφονική απόπειρα εναντίον κάθε συντρόφου και κάθε συντρόφισσας, πρόσφυγα και μετανάστη.
Είναι ο φασισμός που θέλει να ξεχάσουμε. Είναι ο φασισμός που καλλιεργεί το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Έπειτα, είναι αυτά τα (α)διάφορα πρόσωπα του “καθωσπρεπισμού”, που άλλοτε καλλιεργούν και άλλοτε συμβάλλουν στις συνεχόμενες ρατσιστικές επιθέσεις σε πρόσφυγες, μετανάστες, σε μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, σε άστεγους και συνδικαλιστές.
Τέτοιες πρακτικές αυτοδικίας τρέφονται από αντιλήψεις που αγνοούν την αξία της ανθρώπινης ζωής και μας υπενθυμίζουν ότι ο φασισμός επιχειρεί να στεγαστεί κάτω από τους “καθημερινούς πολίτες”, να εμπεδωθεί μέσω παρόμοιων εγκληματικών πράξεων βίας και, τέλος, να δώσει νέο περιεχόμενο στην έννοια του ανθρώπου, καθορίζοντας στο τέλος της ημέρας το ποιοι και πόσοι έχουν το δικαίωμα στη ζωή.
Αλλά το δικαίωμα στη ζωή δεν είναι υπό διαπραγμάτευση. Είναι δικαίωμα, και μοναχά δικό μας δικαίωμα, να προσδιορίζουμε το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και, πρωτίστως, να το πράττουμε με πλήρη σεβασμό στα δικαιώματα του άλλου.
Ο Ζακ δεν πέθανε επειδή έπεσε πάνω στην τζαμαρία. Δολοφονήθηκε».