Η μητέρα του Κωνσταντίνου Κατσίφα, μίλησε στο «ΘΕΜΑ» για τον θάνατο του γιου της.
Η κυρία Βασιλική Κατσίφα, περιέγραψε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες το χρονικό της τραγικής ημέρας που «έπεσε» το παιδί της.
Ο σταυρός και η ευχή
«Ερχεται σπίτι και τον ρωτάω αν τελείωσε με τον στολισμό του χωριού για την 28η Οκτωβρίου.
“Ναι. Ολα καλά, μάνα”, μου απαντάει χωρίς τίποτε άλλο. Πάει να φύγει, κατεβαίνει τα σκαλιά, γυρίζει και μου βάζει τον σταυρό του στον λαιμό.
“Να είσαι δυνατή”, μου λέει, συμπληρώνοντας να προσέχω τον εαυτό μου.
Δεν έδωσα σημασία. Τον σταύρωσα με το χέρι, λέγοντάς του να πάει στο καλό με την ευχή μου.
Ήταν πολύ χαρούμενος. Παραξενεύτηκα που δεν πήρε μαζί του τα σημαιάκια που είχε αγοράσει για τα μικρά παιδιά, αλλά σκέφτηκα πως ίσως έρθει να τα πάρει αργότερα».
Η έφοδος των Αλβανών στο σπίτι
«Περισσότεροι από 40 αστυνομικοί μας κύκλωσαν το σπίτι και άρχισαν να φωνάζουν: “Κώστα, Κώστα, παραδώσου”. Τα έχασα.
Προτού καταλάβω τι συνέβαινε, κλώτσησαν την πόρτα και μπήκαν μέσα. Μου έβαλαν την κάννη στο κεφάλι ρωτώντας με πού είναι ο γιος μου.
Τους λέω: “Τι έγινε; Εξηγήστε μου”. Αντί για απάντηση, ένας αστυνομικός μου δίνει μία με το κοντάκι και πέφτω στον καναπέ.
Δεν φοβήθηκα. Είμαι βράχος εγώ.
Μόνο το παιδί μου σκεφτόμουν, να προλάβει να διαφύγει όπου και εάν ήταν.
“Τι έκανε το παιδί;”, τους ξαναρωτάω. Αυτό τους εξόργισε. “Γιατί μιλάς ελληνικά;”, μου λέει ένας άγρια.
“Είμαι Ελληνίδα, δεν ξέρω αλβανικά” του απάντησα. Έκαναν το σπίτι άνω κάτω. Μέχρι και το τζάκι γκρέμισαν.
“Πειράξτε εμένα και όχι το παιδί μου”, τους έλεγα, και αυτοί χασκογελώντας άνοιγαν το ψυγείο και έτρωγαν ό,τι είχε μέσα.
Έξι ώρες κράτησε αυτό χωρίς να ξέρουμε τι είχε γίνει το παιδί μας και χωρίς να μπορούμε να επικοινωνήσουμε με οποιονδήποτε.
Μας πήραν τα κινητά, κάποια χρήματα και τους σταυρούς του Κωνσταντίνου, τους οποίους μας επέστρεψαν κομμένους.
Όλες αυτές τις ώρες πίστευα μέσα μου ότι το παιδί μου θα καταφέρει να φτάσει στα σύνορα και να διαφύγει στην Ελλάδα».
Το τέλος
«Ο Κωνσταντίνος έφτασε έως την κορυφή και γύρισε πίσω. Θα μπορούσε να διαφύγει.
Δεν το έκανε. Έπεσε όρθιος, ως περήφανος Έλληνας, για τα πιστεύω του. Αυτό μου δίνει δύναμη όσο και αν με πονάει ο χαμός του.
Τον κλαίω και τον μοιρολογώ, αλλά ο λεβέντης μου μού δίνει δύναμη. Είμαι περήφανη για το παιδί μου.
Ο,τι και να έκανε πάντα ήμουν κοντά του. Πάντα ήμουν στο πλευρό του και πάντα πηγαίναμε μαζί.
Οι Αλβανοί δεν χώνεψαν ποτέ τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. Πόσα παλικάρια της Χειμάρρας και του Αλίκου έφυγαν έτσι.
Όπως ο Αριστοτέλης Γκούμας, του οποίου δολοφόνος σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος. Δεν σκότωσε κανέναν το παιδί μου.
Καταδρομέας ήταν. Θα μπορούσε. Δεν το έκανε γιατί πίστευε στον Χριστό. Ήθελε να στείλει μήνυμα με το όπλο».
Η αγάπη για την Ελλάδα
«Ο Ελληνισμός ήταν πάντα μέσα στην ψυχή μας. Εμείς το μάθαμε από τους πατεράδες μας και με τη σειρά μας μεταδώσαμε την αγάπη για την πατρίδα στα παιδιά μας.
Ασχετα αν η Ελλάδα πολλές φορές μας στενοχώρησε. Όλα τα παιδιά μου μεγάλωσαν με ιστορίες για την Ελλάδα και για τους Έλληνες στρατιώτες.
Ο Κωνσταντίνος μεγάλωσε με ιστορίες για τους Έλληνες στρατιώτες που έπεσαν στα χώματα αυτά για την ελευθερία της πατρίδας.
Μαζί πηγαίναμε στο στρατιωτικό κοιμητήριο και ανάβαμε τα κεριά για τα παλικάρια που έπεσαν.
Έκλαιγα γι’ αυτά και έλεγα: “Πού είναι οι μανούλες τους”. Είναι ιερός τόπος για εμάς».
Η σημαία των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία
«Την τεράστια ελληνική σημαία την έραψε για το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Ιανουάριο.
Ξόδεψε ένα μηνιάτικο για να αγοράσει τα υλικά. Αφού την τελείωσε, την απλώσαμε κάτω από το υπόστεγο για να γράψει επάνω:
“Μακεδονία Γη Ελληνική”. Μου έλεγε: “Τέντωσε, μάνα, από εδώ. Τέντωσε, μάνα, από εκεί” μέσα στη βροχή.
Ο πατέρας του μουρμουρούσε δίπλα, αλλά εμείς εκεί να την τελειώσουμε για να προλάβει να φύγει για Θεσσαλονίκη.
Του έλεγα “Βάλε ένα νάιλον από κάτω μη λερωθεί το τσιμέντο”. Απαντούσε : “Δεν πειράζει, μάνα. Για τη Μακεδονία και τη Βόρειο Ηπειρο είναι. Να φαίνονται. Τιμή μας”.
Τη διπλώσαμε, τη βάλαμε στο σακ βουαγιάζ και έφυγε σφαίρα για τη Θεσσαλονίκη. Ήταν πολύ χαρούμενος. Αγαπούσε πολύ τη Μακεδονία και τους Μακεδόνες».
Το παράπονο για τον Τσίπρα
«Γιατί να ταλαιπωρηθεί το παιδί μου νεκρό τόσες μέρες; Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε τίποτα.
Δεν μας βοήθησε πουθενά, καθόλου. Δεν βρήκε να πει δυο λόγια ανθρώπινα. Τον ψηφίσαμε και τι έκανε; Αυτόν ψηφίσαμε.
Του έλεγα “Αλέξη μου, λεβέντη μου, είσαι στο πλευρό μας”. Tώρα δεν βρήκε να πει δυο λόγια…».