Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Ο φασισμός αρχίζει με τη σκέψη ότι όλοι οι άλλοι είναι ανόητοι.
Πωλ Βαλερύ, Γάλλος ποιητής
Σε μία εποχή που η «καραμέλα» του ρατσισμού και της ομοφοβίας, αλλά ποτέ, μα ποτέ της ετεροφοβίας καταπίνεται αμάσητη από την πλειοψηφία, η έκφραση απόψεων τείνει να γίνει πολύ επικίνδυνη.
Όμως, μπροστά σε αυτό το άγριο bulluying που υφίστανται όλοι αυτοί οι “ομοφοβικοί”, δήθεν ρατσιστές που τολμούν να έχουν και γνώμη, οφείλει κάποιος να πάρει θέση. Με σεβασμό απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά χωρίς τυφλή αποδοχή των όσων προσπαθούν να επιβληθούν.
Σχεδόν καθημερινά, στα παράθυρα της μικρής οθόνης εμφανίζονται άνθρωποι διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, άλλοι που έχουν προχωρήσει σε αλλαγή φύλου και πολλοί που θα ήθελαν, αλλά δεν μπορούν εξαιτίας του αβάσταχτου κόστους.
Παραθέτουν συνεντεύξεις μέσα σε ένα ηρωικό σχεδόν κλίμα, κατηγορώντας ασταμάτητα ολόκληρη τη χώρα για ομοφοβικά σχόλια, ρατσιστικές διαθέσεις και απόψεις που παραπέμπουν στον Μεσαίωνα.
Τις περισσότερες φορές, διακρίνει κανείς στο βλέμμα τους ένα μια εμπάθεια για τα πάντα.
Με σημαία τη διαφορετικότητα, μισούν οποιονδήποτε φέρουν αντίρρηση, αλλά και τον ίδιο τον κόσμο που δεν είναι όπως θα ήθελαν.
Την ίδια ώρα όμως, ομοφυλόφιλοι εργάζονται σε γνωστές αλυσίδες, κατέχουν σημαντικές θέσεις σε εταιρείες και ζουν όπως όλοι μας, με φίλους, παρέες και δημοσιότητα.
Προς τι τελικά όλη αυτή η φασαρία που μόνοι τους δημιουργούν, χωρίς κανείς να τους ενοχλεί;
Τι μπορεί άραγε να σηματοδοτεί η απόφαση του αξιωματικού της Αστυνομίας να δηλώσει δημόσια τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, στον απόηχο μιας πρωτοφανούς βίας κατά αστυνομικών και ευτελισμού του Σώματος από διάφορες «συλλογικότητες»;
Συμβάλλει με την παρουσία του ως gay, στη διαμόρφωση ενός πιο ανθρώπινου κοινωνικού προφίλ των Σωμάτων Ασφαλείας ή μήπως η ένταξη στο Σώμα περισσότερων ομοφυλόφιλων διαλύει αρκετές προκαταλήψεις εις βάρος τους πραγματικές ή φανταστικές;
Αν είναι έτσι τότε να χειροκροτήσουμε κι εμείς μία νίκη ενάντια στα ομοφοβικά σύνδρομα και τον ρατσισμό μαζί με τους προϊσταμένους και τους συναδέλφους του. Από τους οποίους η έλλειψη αντίδρασης δεν σημαίνει και την αποδοχή τουλάχιστον της συμπεριφοράς του.
Μιας συμπεριφοράς που εκφράζεται με αφορισμούς για όσους διαφωνούν, στερώντας τους την ελευθερία να βιώνουν τα δικά τους συναισθήματα, όπως οι δικές τους αξίες και αντιλήψεις ορίζουν.
Γιατί το φιλί κάτω από τη ελληνική σημαία, προκαλεί το κοινό αίσθημα ακόμη κι αν προέρχεται από ένα straight ζευγάρι. Το «θα φιλιέμαι με όποιον θέλω όπου θέλω», ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, είναι τουλάχιστον εξοργιστικό και περιττό.
Ο ίδιος ο Μιχάλης εξομολογήθηκε πως η μαμά του, του συνέστησε να «μην προκαλεί». Και ο ίδιος ο γραμματέας των Ειδικών Φρουρών που ζήτησε παρέμβαση εισαγγελέα, έκανε λόγο για εξευτελισμό του μεγαλύτερου συμβόλου του έθνους, που δεν έχει σχέση με την ομοφυλοφιλία.
Και ναι, είναι και δικό μας δικαίωμα να κοιτάξουμε «στραβά», να αντιδράσουμε έντονα.
Δυστυχώς βέβαια ο αντιρατσιστικός νόμος δένει τη γλώσσα πολλών αλλά και τους εκθέτει στον κίνδυνο να βρεθούν κατηγορούμενοι. Κρέμεται ως απειλή και φιμώνει οποιονδήποτε θελήσει να εκφράσει άποψη, βάζοντας παράλληλα πολλά εμπόδια στην ανατροπή των προκαταλήψεων.
Οι ομοφυλόφιλοι πολλά χρόνια τώρα, έχουν πάψει να είναι ξεχωριστή περιθωριοποιημένη κοινωνική κατηγορία. Στο στράτευμα υπήρχε μία διακριτική μεταχείριση. Μπορούσε κάποιος να δηλώσει τη σεξουαλικότητά του και να απαλλαγεί από την υποχρέωση να υπηρετήσει. Καλλιτέχνες τεράστιου βεληνεκούς δεν έκρυψαν την ομοφυλοφιλία τους σε καιρούς δυσμενέστερους των σημερινών.
Δεν ενοχλούν κανέναν οι σεξουαλικές επιλογές, αλλά η προκλητικότητα ως αναπόφευκτη συνέπεια.
Το Gay Pride, που δήθεν επιθυμεί να συμβάλει στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατακλύζεται από εκκεντρικότητα. Αποτυγχάνει να εκφράσει την σεξουαλική διαφορετικότητα, με τρόπο που να μην καταπατά την υποχρέωση σεβασμού για την σεξουαλική ταυτότητα των άλλων. Στοχεύει στην απαράδεκτη αντιστροφή των αξιών και στην επιβολή της στον δημόσιο χώρο και καθόλου στην υπεράσπιση του δικαιώματος στη σεξουαλική διαφορετικότητα.
Απευθύνεται στην πλειοψηφία με τρόπο επιθετικό και όχι πειστικό, κινητοποιώντας έναν απολύτως δικαιολογημένο φαύλο κύκλο αντίδρασης και απόρριψης.
Οι πρακτικές της ομοφυλόφιλης μειονότητας είναι απωθητικές για τους ετεροφυλόφιλους, όσο όμως και της ετεροφυλόφιλης για τους ομοφυλόφιλους.
Με απλά λόγια, δεν μπορούμε να επιβάλουμε «ομοφυλία» και «ετεροφυλία» – πρόκειται για ζητήματα πολιτισμού και κοινωνικής αγωγής, για ζητήματα παιδείας σχετικά με την ελευθερία και την ποικιλία.
Είναι ενοχοποιημένη η ομοφυλοφιλία εν έτει 2018; Καταγράφεται στον ποινικό κώδικα ή έστω ως παρεκτροπή στον κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς;
Και το επιχείρημα περί τερατωδών υπερβολών που εκστομίζουν κάποιοι έχει πάψει να έχει αξία, καθώς αυτή η μερίδα της κοινωνίας που βωμολοχεί, δεν το κάνει μόνο για τους gay. Έχει την ίδια αποστροφή για τις τηλεπερσόνες, τη νεαρή που φορά το μίνι, τον εργοδότη, τον παχουλό, τον μετανάστη.
Μπορούμε λοιπόν να «επιβάλουμε» σεβασμό, αλλά όχι αληθινή αποδοχή των σεξουαλικών διαφορών, ειδικά σε μία συντηρητική χώρα που στηρίχθηκε στο έστω και αμφισβητούμενο δόγμα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Όποιος τολμάει να αμφιβάλλει είναι ομοφοβικός.
Όχι λοιπόν, η όποια διαφορά δεν θα μετατραπεί σε ιδεολογία και είμαστε κι εμείς, που «θα εκφράζουμε τη διαφωνία μας όποτε θέλουμε, όπου θέλουμε».
Και τελικά, μήπως αυτός είναι ο σκοπός;
