Τρεις παραγωγές/συμπαραγωγές της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, συμπεριλαμβάνονται στις δέκα καλύτερες παραστάσεις χορού που παίχτηκαν στο Sadler’s Wells στην Αγγλία. Αυτό, σύμφωνα με τις κριτικούς χορού Judith Mackrell και Lyndsey Winship της εφημερίδας The Guardian. Στην 9η θέση βρίσκεται o Μεγάλος Δαμαστής (The Great Tamer) του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Μια παραγωγή της Στέγης που, από την […]
Τρεις παραγωγές/συμπαραγωγές της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, συμπεριλαμβάνονται στις δέκα καλύτερες παραστάσεις χορού που παίχτηκαν στο Sadler’s Wells στην Αγγλία.
Αυτό, σύμφωνα με τις κριτικούς χορού Judith Mackrell και Lyndsey Winship της εφημερίδας The Guardian.
Στην 9η θέση βρίσκεται o Μεγάλος Δαμαστής (The Great Tamer) του Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Μια παραγωγή της Στέγης που, από την πρεμιέρα της στην Κεντρική Σκηνή της, τον Μάιο του 2017, συνεχίζει στη διεθνή της περιοδεία να «δαμάζει» τις αισθήσεις του κοινού.
Για την παράσταση, που δεν έχει σταματήσει να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, γράφουν οι δύο κριτικοί:
«O Παπαϊωάννου διαθέτει τη δεξιοτεχνία ενός θαυματοποιού. Δεν είναι μόνο οι οφθαλμαπάτες με τα ανθρώπινα άκρα που μοιάζουν σαν να ανταλλάσσουν σώματα.
Είναι και ο τρόπος που ξετυλίγεται το διακριτό ύφος του αριστοτεχνικά φτιαγμένου χοροθεάτρου του, σαν μια ταινία σε αργή κίνηση ενός λουλουδιού που ανθίζει.
Εκεί που μετά βίας διακρίνεις κάποια κίνηση, ξαφνικά: πλήρης άνθιση.
Ο Μεγάλος Δαμαστής ήταν γεμάτος μικρές αποκαλύψεις και εμπνεύσεις, αντλώντας υλικό από σημαντικές θεματικές του Παπαϊωάννου: την ελληνική κληρονομιά και την κλασική εικονογραφία και τέχνη».
Στην πέμπτη θέση βρίσκεται η συμπαραγωγή της Στέγης Xenos του Akram Khan, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη τον Φεβρουάριο του 2018.
«Το αριστοτεχνικό επίτευγμα του Άκραμ Καν, στο τελευταίο σόλο της καριέρας του, ήταν ότι προκάλεσε τον τρόμο και τον οίκτο για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίς να χρησιμοποιήσει καμία οικεία εικόνα ή κλισέ.
Τιμώντας τη μνήμη των Ινδών στρατιωτών που υπηρέτησαν στα χαρακώματα, ο Καν έπλασε την κόλαση που υπέμειναν αυτοί οι άνθρωποι, αποκομμένοι ριζικά από ό,τι γνώριζαν.
Η ερμηνεία του Καν, ήταν συναρπαστική, με το σώμα του ένα κουβαριασμένο, εξοστρακισμένο πορτραίτο ψυχικού τραύματος και φθοράς» αναφέρουν οι κριτικοί χορού στη βρετανική εφημερίδα.
Στην πρώτη θέση φιγουράρει το A Quiet Evening of Dance του William Forsythe, η συμπαραγωγή της Στέγης που θα παρουσιαστεί στην Κεντρική Σκηνή, από 6 έως 10 Φεβρουαρίου 2019.
Στην παράσταση αυτή, ο Φόρσαϊθ ξεπερνά τον εαυτό του.
Στην άδεια σκηνή και χωρίς άλλο ήχο τα σώματα εξαιρετικών χορευτών συντονίζονται, πετούν, ξαναβρίσκονται – με άλλα λόγια, χορεύουν.
Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά οι κριτικοί της εφημερίδας The Guardian:
«Μια αίσθηση θορυβώδους street ενέργειας διαπνέει το A Quiet Evening of Dance, ένα τετράπτυχο πρόγραμμα του χορογράφου.
Ξεκίνησε σαν ένα πνευματώδες αλφαβητάρι της κλασικής φόρμας και γραμμής για να εξελιχθεί σε ένα λαμπερό κράμα.
Σε αυτό η ελευθερία του μεταμοντερνισμού συναντά τον δυναμισμό του μπαλέτου.
Οι χορευτές που το ερμηνεύουν είναι από τους πιο παλιούς συνεργάτες του Φόρσαϊθ, με την εκπληκτική προσθήκη του ιδιοφυούς b-boy, Rauf “RubberLegz” Yasit.
Η παράσταση αυτή ήταν υπέροχη όχι μόνο για τη συγκλονιστική ακρίβεια με την οποία είχε φτιαχτεί.
Αλλά και για τον υπέροχο τρόπο που φώτιζε την ιδιαιτερότητα και την ιδιοφυία του καθενός από τους επτά χορευτές του.»
