Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Δεν είστε όμορφη, είστε κάτι χειρότερο.
Βίκτωρ Ουγκώ
Τα αλεξίσφαιρα γιλέκα μπορούν να προστατέψουν την καρδιά του αστυνομικού από τις σφαίρες…
Όχι όμως και από το βλέμμα μιας γοητευτικής γυναίκας.
Η κυρία στο μετρό του Βερολίνου ζήτησε κάποιες πληροφορίες από μια μικρή ομάδα αστυνομικών. Κι όπως απαιτούν οι κανόνες καλής συμπεριφοράς, ευχαρίστησε αυτόν που ανταποκρίθηκε, κοιτώντας τον κατευθείαν στα μάτια, με ένα συγκρατημένο χαμόγελο για ελάχιστα δευτερόλεπτα, υποθέτω.
Γιατί αυτή είναι η ενστικτώδης αντίδραση μιας αληθινά γοητευτικής γυναίκας ή πιο σωστά, αντίδραση που κάνει μια γυναίκα αληθινά γοητευτική. Ένα βλέμμα, που μπορεί να «αφοπλίσει» ακόμη και έναν αστυνομικό από την πρόθεσή του να δώσει κλήση.
Στην περίπτωσή μας, το γοητευτικό χαμόγελο της κυρίας αυτής αναστάτωσε έναν από τους αστυνομικούς τόσο πολύ, που κινητοποιήθηκε ολόκληρη η υπηρεσία του μέσα από το διαδίκτυο αναζητώντας την, χωρίς μέχρι στιγμής αποτέλεσμα.
Πρόκειται για το αιφνιδιαστικό συναίσθημα που νιώθουμε όλοι όσοι είμαστε σε αναμονή για τον μεγάλο έρωτα της ζωής μας. Το βλέμμα, το χαμόγελο, το ηχόχρωμα μιας φωνής, η αύρα που για ελάχιστα δευτερόλεπτα εκπέμπει κάποιος δίπλα μας. Κι αμήχανα τότε θα θέλαμε να παγώσει ο χρόνος, να κρατήσει για πάντα αυτή η στιγμή μη μπορώντας να συνειδητοποιήσουμε αν αυτό που ζούμε είναι ένα παιχνίδι της φαντασίας μας ή η ενσάρκωσή της.
Θυμήθηκα διαβάζοντας την ιστορία του ενστόλου στη Γερμανία, την παλιά ταινία Message in a bottle, με τον Κέβιν Κόστνερ και την Ρόμπιν Ράιτ στο ρόλο της Τερέζας. Μιας δημοσιογράφου μεγάλης εφημερίδας όπου μια μέρα κάνοντας τζόκιν στην παραλία βρήκε ένα συγκινητικό μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι.
Ήταν ένα από τα πολλά μηνύματα, τα οποία ένας άνδρας έστελνε με τη θάλασσα ως ταχυδρομείο στη γυναίκα του που είχε χάσει. Εκφράζοντας την αγάπη που της άξιζε και ποτέ δεν της την έδωσε, τις συγγνώμες που τις χρωστούσε και ποτέ δεν της είπε, την ανάγκη που είχε από την παρουσία της και την οποία ποτέ δεν εξέφρασε. Λόγια που κάθε γυναίκα θέλει να ακούσει και μπορεί να πορευτεί χιλιάδες χιλιόμετρα για να συναντήσει τον άνδρα που θα της τα πει, έστω και μια φορά, έστω και σαν τον επίλογο μιας ζωής.
Αυτό έκανε και η Τερέζα της ιστορίας μας. Παραιτήθηκε από τη δουλειά της και μετά από επίπονες αναζητήσεις βρήκε σε κάποια γωνιά της γης αυτόν που έστελνε τα μηνύματα στη γυναίκα του που χάθηκε.
Βέβαια, τα λόγια αυτά ίσως να μην τα άκουσε η Τερέζα. Είναι λόγια που λέγονται μόνο μία φορά στη ζωή και μόνο για μία γυναίκα για να είναι αληθινά. Είχε όμως την ευχαρίστηση να συναντήσει το είδωλό της.
Ασυναίσθητα στην καθημερινή μας ζωή συλλέγουμε μικρά στιγμιότυπα, συγκρατημένα χαμόγελα, ευθύβολα βλέμματα που για δευτερόλεπτα διασταυρώνονται με τα δικά μας, εικόνες, στίχους, μουσικές που έχουν εντυπωθεί στη μνήμη και συνθέτουμε με αυτά το σενάριο της ερωτικής μας ζωής με πρωταγωνιστές εμάς τους ίδιους.
Και με αυτή την ελευθερία και την άνεση του αυτοσχεδιασμού κατασκευάζουμε και το είδωλο του συμπρωταγωνιστή μας, που πρέπει να ανταποκρίνεται στη δική μας φαντασίωση. Και αν αυτό το είδωλο, όπως το διαμορφώσαμε, παρουσιαστεί ξαφνικά μπροστά μας με όλα τα χαρίσματα που του προσέδωσε η φαντασία μας, ύστερα από χρόνια αναμονής, είμαστε σε θέση να το διαχειριστούμε;
Μπορούμε να συντηρούμε την εικόνα που εκείνος έχει στη φαντασία του για εμάς;
Αν η γοητευτική γυναίκα ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα του νεαρού αστυνομικού πώς θα διαχειρίζονταν εκείνος την ερωτική σχέση μαζί της;
Θα μπορούσε εκείνη να του προσφέρει συνεχώς το γοητευτικό της χαμόγελο μέσα στην ένταση της καθημερινότητας; Κι εκείνος τι θα πρόσφερε για να τη συγκινήσει;
Θα μπορούσε ένας άνδρας να εξομολογηθεί στην Τερέζα λόγια αγάπης και αφοσίωσης, που τόσο τα έχει ανάγκη χωρίς να πέσει στα πόδια της εκλιπαρώντας ανάλογα αισθήματα και από εκείνη; Με λίγα λόγια, υπάρχει έρωτας χωρίς συναισθηματική συναλλαγή, χωρίς την προσδοκία της ανταπόδοσης;
Γιατί αληθινός έρωτας δεν είναι (μόνο) αυτός που ενώνει για μια ζωή δύο ανθρώπους συνθλίβοντας τον έναν μέσα στην προσωπικότητα του άλλου. Είναι και αυτός που νιώθουμε για κάποιον, που πέρασε ξυστά δίπλα στη ζωή μας, άφησε ανεξίτηλα το ίχνος του και μας προσπέρασε.
Σαν τη γυναίκα στο μετρό του Βερολίνου…