Από την Ευτυχία Παπούλια
Το θείον και οι νόμοι, ευ μεν αγόντων, εισίν ωφέλιμοι, κακώς δε αγόντων ουδέν ωφελούσιν.
Σόλων
Ήταν πριν χρόνια, όταν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, είχε απευθύνει μία δραματική έκκληση στους νέους της εποχής που έμεινε στην ιστορία. Κάλεσε τη νεολαία να έρθει πιο κοντά στην εκκλησία, στη θρησκεία, στον χριστιανισμό. Και για όσο έζησε, τα κατάφερε.
«Ελάτε, ακόμα και με σκουλαρίκια και μακριά μαλλιά», τους είπε, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να απενοχοποιήσει την εξωτερική εμφάνιση και την κοινωνική συμπεριφορά τους.
«Ελάτε να βρούμε σημεία επαφής και διαύλους επικοινωνίας μεταξύ μας».
Ο Χριστόδουλος είχε «κατέβει» από τον άμβωνα του υψηλού αξιώματός του, περπάτησε ανάμεσα στα παιδιά, μίλησε μαζί τους, στη δική τους γλώσσα, φιλοδοξώντας να κάνει τουλάχιστον μία αρχή στα μεγαλόπνοα σχέδιά του, να φέρει πιο κοντά τα παιδιά στην εκκλησία. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν πρόκειται στιγμή να ξεχαστεί.
Στα χνάρια του Χριστόδουλου, πριν λίγες μέρες ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος είχε μία πιο προωθημένη ιδέα για τον ίδιο σκοπό: Πρόσφερε κουπόνια για έναν καφέ, σε καφετέρια της προτίμησής τους, σε όσα παιδιά θα παρακολουθούσαν τη θεία λειτουργία στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών.
Και η πρόσκληση, δεν έγινε σε κάποια «κρύα» σχολική αίθουσα, ή μέσω κάποιας αφίσας στους διαδρόμους. Ο Άνθιμος, πήρε το κινητό του, άνοιξε το Instagram και με ένα… Story, έστειλε το υπέροχο μήνυμά του.
Η ιδέα βρήκε απήχηση και τα κουπόνια έγιναν ανάρπαστα. Τα παιδιά πήγαν στην εκκλησία και ύστερα ήπιαν καφεδάκι στην υγεία του Άνθιμου.
Η πρωτοβουλία αυτή του Μητροπολίτη, είναι αναμφισβήτητα μία φωτεινή χαραμάδα στον σκοταδισμό κάποιου συνονόματου και όχι μόνο…
Αναμφίβολα η εκκλησία προσφέρει σημαντικό κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Δεν είναι όμως αυτή η αποστολή της. Αυτή είναι η αποστολή του Κράτους, που την «εκπληρώνει» έστω και ως ένα βαθμό έστω και με ελλείψεις. Η αποστολή της εκκλησίας σύμφωνα με την προτροπή του Ιδρυτή της, του Ιησού στους Αποστόλους, είναι να προσφέρει αμιγώς πνευματικό έργο.
Απορροφημένη ωστόσο στο κοινωνικό της έργο και στις κοσμικές δραστηριότητες, έχει αφήσει το πνευματικό πεδίο ελεύθερο, στην εκμετάλλευση των κάθε είδους μελλοντολόγων, πνευματιστών, γκουρού, αλλά και κάθε είδους μεταμφιεσμένων κληρικών, που βλέπουν οράματα, κάνουν θαύματα, γιατρεύουν από ανίατες αρρώστιες και πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι απελπισμένους, που σε κάποιες δύσκολες στιγμές αναζητούν μία σανίδα σωτηρίας, την πίστη στο Θεό.
Πίστη που ποτέ η εκκλησία δε μπόρεσε να τους βοηθήσει να εγκαθιδρύσουν στην ψυχή τους.
Προτρέπουν οι εκπρόσωποι της εκκλησίας όσους προσέρχονται στους κόλπους της και όσους καλούν να προσέλθουν να έχουν πίστη στο Θεό. Έτσι δογματικά, χωρίς να τους οδηγήσει βήμα βήμα, ειδικά τους νέους, σε μια διαδρομή όπου θα κατακτήσουν την πίστη. Εκείνη την ακλόνητη πίστη όχι στο βαθμό να «κινήσει» όρη (Ματθ. Ιζ 20) αλλά τουλάχιστον να βάζουν στόχους στη ζωή τους και να τους πετυχαίνουν.
Κι αυτή την πίστη, οι εκπρόσωποι της εκκλησίας, δεν έχουν καταφέρει να την ενσταλάξουν στις ψυχές των παιδιών που προσκαλούν κοντά τους.
Το φωτεινό μυαλό του Άνθιμου είναι μία ελπίδα να βγει η εκκλησία από τον σκοταδισμό της. Και είναι σίγουρο πως θα βρεθούν μιμητές. Γιατί σε κάποιες γωνιές της πόλης, σε κάποια υπόγεια παρεκκλήσια υπάρχουν νέα φωτεινά μυαλά που τα έχει ανάγκη η εκκλησία και οι νέοι. Και αυτά τα μυαλά, η εκκλησία οφείλει να τα ανακαλύψει.
Η πρωτοβουλία του Άνθιμου, σαν μία πρώτη κίνηση να έλθουν τα παιδιά κοντά στην εκκλησία, είναι σίγουρα αξιέπαινη, είναι ένα βήμα. Ελπίζουμε όμως ο ίδιος να έχει σχεδιάσει και τα επόμενα. Τα παιδιά που θα βρεθούν μπροστά στον «δάσκαλο» περιμένουν να ακούσουν κάτι τελείως διαφορετικό από τον στερεότυπο «λόγο του Θεού», όπως αυτός επαναλαμβάνεται σε όλη την ιστορική διαδρομή της εκκλησίας.
Διαφορετικά, αυτή η έξυπνη ιδέα δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από ένα αναλώσιμο viral, χωρίς αύριο, στον αδηφάγο κόσμο του διαδικτύου.
Ένας κόσμος που χλευάζει την εκκλησία, την μειώνει στα μάτια της νεολαίας, τόσο που όσοι νέοι εκδηλώσουν την πίστη τους, θα γίνουν αντικείμενο… ειρωνείας.
Ωστόσο, πρώτος ο νέος θα στραφεί στον ιερό αυτό χώρο όταν νιώθει πως χάνει το χαμόγελό του. Η Εκκλησία είναι από τη φύση της ο κατ’ εξοχήν χώρος των νέων, γιατί μπορεί με τον πιο ουσιαστικό τρόπο να ικανοποιήσει τις υπαρξιακές τους ανάγκες και να νοηματοδοτήσει τη ζωή τους.
Φτάνει κάποιος να απλώσει το χέρι, ή έστω… να τους προσκαλέσει με ένα υπέροχο, μοντέρνο και «μιλημένο» στη γλώσσα τους… Insta Story!
