Το θέατρο της Αθήνας Σφενδόνη κινδυνεύει να κλείσει λόγω «συσσωρευμένων ενοικίων». Με μία ανοιχτή επιστολή προς στον Πρωθυπουργό, η Άννα Κοκκίνου προσπαθεί να προστατεύσει αυτό που δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια. «Δεν είναι όλα εμπόριο στην Τέχνη. Είμαι σίγουρη ότι κατά βάθος όλοι το ξέρουν. Το ξέρετε κι εσείς, είναι αδικία» σημειώνει στην επιστολή της […]
Το θέατρο της Αθήνας Σφενδόνη κινδυνεύει να κλείσει λόγω «συσσωρευμένων ενοικίων».
Με μία ανοιχτή επιστολή προς στον Πρωθυπουργό, η Άννα Κοκκίνου προσπαθεί να προστατεύσει αυτό που δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια.
«Δεν είναι όλα εμπόριο στην Τέχνη. Είμαι σίγουρη ότι κατά βάθος όλοι το ξέρουν. Το ξέρετε κι εσείς, είναι αδικία» σημειώνει στην επιστολή της προς τον Πρωθυπουργό.
Σύμφωνα με την κ. Κοκκίνου το θέατρο στήθηκε από την ίδια πάνω σε ένα χωράφι που της παραχώρησε το Ίδρυμα Κουτλίδη και τώρα το ίδρυμα την πηγαίνει στα δικαστήρια ζητώντας την έξωσή της, για οφειλή ενοικίων.
«Το Θέατρο Σφενδόνη ιδρύθηκε το 1993 από την Άννα Κοκκίνου με τη συμπαράσταση πνευματικών ανθρώπων και φίλων».
Από τότε το θέατρο έχει φιλοξενήσει πολλές σημαντικές παραστάσεις, τις περισσότερες από τις οποίες σκηνοθέτησε η ίδια με μεγάλη επιτυχία.
Η επιστολή της Άννας Κοκκίνου
Aξιότιμε Κύριε Πρωθυπουργέ,
Σας γράφω αυτή την ανοιχτή επιστολή ως έσχατο μέσο, για να αποφευχθεί μια τεράστια αδικία κι ένα σκάνδαλο.
Ίσως έχετε ακουστά το Θέατρο Σφενδόνη – το μικρό, πανέμορφο θέατρο στου Μακρυγιάννη. Ανέβηκαν εκεί σπουδαίες παραστάσεις, που ορισμένες άλλαξαν την ιστορία του ελληνικού θεάτρου, με κορυφαία τον Βιζυηνό.
Αυτό το θέατρο ήταν μια γκρεμισμένη αποθήκη χωρίς στέγη. Ήταν ένα ξεχασμένο γκρέμι που ανήκε στο ίδρυμα Κουτλίδη – ένα χωράφι με τσουκνίδες.
Το είδα τυχαία, σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, ένα χειμώνα του 1990.
Προς μεγάλη τους έκπληξη, τούς πρότεινα να μου το νοικιάσουν, για να φτιάξω ένα θέατρο.
Για το σκοπό αυτό, πούλησα το μοναδικό μου σπίτι και κινητοποίησα όλη την πνευματική Αθήνα. Συστάθηκε μια μη κερδοσκοπική εταιρεία και συνέδραμαν όλοι, με δουλειά και χρήματα, για να συγκεντρωθεί το υπέρογκο ποσό που χρειαζόταν.
Φτιάχτηκε αυτό το θέατρο: ένα κόσμημα. Και φροντίσαμε να το τιμήσουμε με παραστάσεις ανάλογες.
Ήμασταν ακόμα τότε ιδεαλιστές και η εποχή μάς ευνοούσε. Έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα – κυριολεκτικά. Και στον ενθουσιασμό μου ή στην άγνοιά μου, υπέγραψα ιδιαιτέρως επαχθείς όρους (προσάυξηση 20% ανά διετία), που έγιναν επαχθέστεροι όταν ήρθε η κρίση.
Αν και υπήρχε ήδη εδώ και 3 χρόνια μελέτη από εκτιμητή του Υπουργείου Οικονομικών για μείωση του ενοικίου, αυτή η μείωση δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Συσσωρεύτηκαν μισθοί, έξοδα – μιαν εποχή έφτασα να κοιμάμαι μέσα στο θέατρο.
Και τώρα, μου κάνουν έξωση από το θέατρο που έχτισα, επειδή χρωστάω συσσωρευμένα ενοίκια! Την ερχόμενη Τρίτη, στις 19 του μηνός, κρίνεται στα δικαστήρια η τύχη του – και η δική μου.
Φυσικά ξέρω ότι αυτός είναι ο νόμος της αγοράς. Αλλά ξέρω επίσης ότι αυτό είναι ΑΔΙΚΟ. Και ξέρω ότι τα πνευματικά Ιδρύματα, και κυρίως το Κράτος, υπάρχουν για να προάγουν το Καλό και το Δίκαιο. Ιδίως σε περιπτώσεις σαν τη δική μου, που ούτε πλούτισα ούτε εκμεταλλεύτηκα το θέατρο αυτό και την Τέχνη μου φτηνά και υπολογιστικά. Δεν έχω μετά από δεκαετίες στο θέατρο το παραμικρό περιουσιακό στοιχείο.
Κύριε Πρωθυπουργέ, φροντίσατε ώστε οι άνθρωποι να μη χάσουν την πρώτη τους κατοικία. Εγώ σε ποιο σπίτι να πάω; Εγώ, αυτό το σπίτι έχτισα — βρήκα την κατάλληλη λιθοδομή, τα τέλεια δοκάρια, τα γερά μπετά, την κυρτή στέγη – πέτρα, πέτρα.
Δεν θέλουν να μου πάρουν το χωράφι με τις τσουκνίδες που είδα ένα απόγευμα κάτω από βροχή. Θέλουν το πλήρες, πανέμορφο θέατρο που το έχτισα με άπειρο κόπο, πολύ χρήμα και αυτοθυσία.
Αυτή η κατάφωρη αδικία που στηρίζεται στη σκληρότητα της αγοράς, αλλά σε κανένα πνευματικό δίκαιο, είναι στο χέρι σας να σταματήσει, ώστε να βρούμε μια λύση βιώσιμη, να πάμε παρακάτω – κι όχι να στέκομαι στα δικαστήρια, λες κι είμαι μια περαστική που είδε τη Σφενδόνη και τη νοίκιασε, σαν ένας πανούργος επιχειρηματίας.
Αυτό το θέατρο το έχτισα εγώ! Και νομίζω προσέφερα κάτι καλό στην πόλη.
Δεν είναι όλα εμπόριο στην Τέχνη. Είμαι σίγουρη ότι κατά βάθος όλοι το ξέρουν.
Το ξέρετε κι εσείς.
Και σας ζητώ να μου συμπαρασταθείτε, μαζί με τους ανθρώπους της καλλιτεχνικής και πνευματικής Αθήνας, που προσυπογράφουν αυτή την ανοιχτή επιστολή ώστε να μη σιωπήσει για πάντα το Θέατρο Σφενδόνη.
Μετά τιμής
Άννα Κοκκίνου
Μέσα από το διαδίκτυο 32 καλλιτέχνες ενώνουν τις δυνάμεις τους στηρίζοντας την Τέχνη.
Το Θέατρο Σφενδόνη έχει άμεση ανάγκη από οικονομική ενίσχυση για να υλοποιήσει το καλλιτεχνικό πρόγραμμά του. Ηθοποιοί, τραγουδιστές και μουσικοί προσφέρονται για να συνεχίσει.
Μπορείτε να βοηθήσετε ΕΔΩ
