Νίκος Αλιβιζάτος: Ο πρωτεργάτης της προσπάθειας για την ένωση της κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον πρωθυπουργό.
Νίκος Αλιβιζάτος: Απαισιόδοξος για το πολιτικό μέλλον του ΚΙΝΑΛ εμφανίζεται ο καθηγητής μιλώντας στην Lifo.
Αντίθετα, ο κ. Αλιβιζάτος, ο οποίος υπήρξε πρωτεργάτης της προσπάθειας για την ένωση της κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.
Με τον πρωθυπουργό υπάρχει μια σταθερή επικοινωνία;
Όχι, έγινε μία φορά, όταν ο ίδιος ζήτησε να συναντηθούμε στο Μέγαρο Μαξίμου για τα θέματα του Συντάγματος το καλοκαίρι του 2016.
Η εντύπωσή σας από την προσωπική γνωριμία;
Έχει το μεγάλο προσόν που είχε και ο Ανδρέας Παπανδρέου να είναι πολύ γοητευτικός στη συνομιλία. Και πολύ συμπαθής.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου στήριζε, βέβαια, μέρος της γοητείας του και στον κοσμοπολιτισμό, στις σπουδές, στην οικογενειακή παράδοση, στην εργασία σε κορυφαία πανεπιστήμια.
Πού εδράζεται αυτή η γοητεία του Αλέξη Τσίπρα, που το 2016 που τον συναντήσατε ήταν μόλις έναν χρόνο πρωθυπουργός;
Όλοι οι συνομιλητές του Ανδρέα Παπανδρέου λένε ότι η γοητεία του στηριζόταν και σε μια πολύ πλατιά παιδεία.
Ακριβώς. Άρα στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα ποια είναι η βάση της γοητείας;
Έχει ταχύτατη αντίληψη και πραγματικά αισθάνεσαι ότι δεν χρειάζεται να συζητάς από τα πιο στοιχειώδη στην αρχή μαζί του για φτάσεις εκεί που θέλεις. Πιάνει πουλιά στον αέρα. Έκτοτε δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Ούτως ή άλλως, η μόνη μου ανάμειξη στην άμεση πολιτική ήταν η προπέρσινη, στη δημιουργία του ΚΙΝ.ΑΛ.
Ο κ. Αλιβιζάτος σχολίασε το γιατί απέτυχε το εγχείρημα του ΚΙΝΑΛ, στη συνεργασία του με το Ποτάμι:
«Νομίζω ότι ήταν πρόωρο. Οι εγωισμοί ήταν πολύ έντονοι και παρέμειναν έντονοι. Δεν είδα απ’ όλους τους συμμετέχοντες τη διάθεση να θυσιάσουν κάτι που θεωρούσαν δικό τους για χάρη του κοινού καλού. Εκεί είναι το στοιχείο που καταλογίζω πρωτίστως στον Σταύρο Θεοδωράκη, γιατί από κει άρχισαν οι γκρίνιες».
Ποιες είναι, κατά τη γνώμη σας, οι πιθανότητες επιβίωσης του ΚΙΝ.ΑΛ. και του Ποταμιού;
Πολύ δύσκολες. Δεν είμαι αισιόδοξος. Αυτήν τη στιγμή φοβάμαι ότι τον χώρο τείνει να τον καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προοπτικές δεν είναι ευχάριστες. Δεν έχει επιτευχθεί καν το να υπηρετήσουμε την ενότητα με ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα.
Άρα, υπάρχει μια άλωση του χώρου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται ουσιαστικά από αριστερό κεντροαριστερό κόμμα;
Ακριβώς. Αυτό προσπαθεί να κάνει.
Μα, έχει χαρακτηριστικά τέτοιου κόμματος ο ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι υπάρχουν μερικά στελέχη αδιόρθωτα προσκολλημένα στα νιάτα τους, στην όχι απλώς ριζοσπαστική αριστερά, με έντονα στοιχεία σταλινισμού και μη ελευθερίας της έκφρασης.
Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους μετέχουν και στην κυβέρνηση σήμερα, με τέτοιες αντιλήψεις. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το πόσο έχουν επηρεαστεί, όμως σίγουρα έχουν επηρεαστεί από την άσκηση εξουσίας. Με την προσκόλληση σε κάποια αρχαία δόγματα είτε γίνεσαι γραφικός, βλέπε Βαρουφάκης, είτε γίνεσαι με άλλη έννοια γραφικός, βλέπε Λαφαζάνης και Κωνσταντοπούλου.
Ο ρεαλισμός και ο πραγματισμός της εξουσίας τούς έχει αλλάξει. Το ζητούμενο δεν είναι ο τίτλος, το πώς ονομάζεσαι, αλλά το αν γίνεσαι ένα γνήσιο ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό κόμμα που στηρίζεται στον κοινοβουλευτισμό, στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην Ευρώπη. Εκεί δεν είμαι βέβαιος ότι είναι όλοι σύμφωνοι, αν και βγάζω τον πρωθυπουργό έξω από αυτό.
Έχω την εντύπωση πως το γεγονός ότι είναι νέος τον τοποθετεί στη σωστή μεριά. Οι άλλοι, που είναι πολύ ισχυροί παράγοντες και έχουν ισχυρή τέτοια παράδοση, παραμένουν στην κυβέρνηση.
